Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Uitstappen en alsnog finishen. Het moet in een wedstrijd niet kunnen. Toch is het mogelijk. De marathon van Utrecht viel een clubgenoot erg zwaar. Het eerste stuk liep hij lekker enthousiast, maar iets te hard gezien zijn kwaliteiten en de omstandigheden. De tol die betaald moest worden bleek hoog. Na dertig kilometer schreeuwde elke vezel in het geteisterde lichaam: “Stop!” Er werd nog even gewandeld tot het moment dat er een ambulancewagen naast hem kwam rijden. Zijn gezwalk was niet aan het kundige oog van de verpleegkundigen ontgaan. Hun advies om de pijp aan Maarten te geven volgde hij maar al te graag op. Sportdrank en wat versnaperingen brachten enig leven terug in het vakkundig gesloopte lijf. Op een kilometer voor de finish mocht de auto niet verder. Mijn clubgenoot werd vlak bij een EHBO-post afgeleverd. Hij voelde zich al een stuk fitter en in staat om het laatste stuk dribbelend af te leggen. Zonder er bij na te denken passeerde hij de finish en kreeg direct een medaille om zijn nek en twee dikke zoenen van een blonde schoonheid met de toevoeging: “Ik heb ontzettend veel bewondering voor je. Je bent een held!”

Op zichzelf staat dit feit niet. Mijn schoonzus had vorig jaar met haar dochter afgesproken om mee te doen met een tien kilometerwedstrijd in Coevorden. Het was een prachtige dag, veel zonneschijn en daardoor ook behoorlijk warm op dat moment. Samen liepen ze de rondjes van twee en een halve kilometer. Dochterlief, puber van top tot teen met alle daarbij behorende ongeleide acties en reacties, hield het na drie kilometer voor gezien. “Mam, we zijn gek om nu te rennen. Het is veel te warm. Zullen we een ijsje halen?” In de regel leest een ouder een kind dan de les. Mijn schoonzus niet. Ze stopte direct en viste een portemonneetje uit het achterzakje. “Voor een onvoorziene omstandigheid! En die doet zich nu voor!” Even later liepen ze al giechelend te likken aan een buitenproportioneel grote ijsco. De route werd vervolgd en de etalages van diverse winkels uitgebreid bekeken. De finish kwam in zicht. De wedstrijd bevond zich op dat moment in de laatste ronde. “Hé man, we kunnen wel even finishen!” Ook nu schoot mijn schoonzus tekort in haar opvoedkundige taak en in plaats van haar dochter tot de orde te roepen liep ze als een giebelende bakvis naast de echte puber over de finish. Medailles werden in ontvangst genomen en hiklachend om hun ondeugd gingen ze huiswaarts. Mijn schoonzus kreeg de dag later wel de schrik van haar leven toen ze de uitslag zag. Ze was als vierde geëindigd in haar categorie, vlak achter nummer drie. Pas toen besefte ze wat ze had uitgehaald. Het schaamrood steeg haar op dat moment naar de kaken en ze stelde zichzelf de vraag: “Wat had ik moeten doen als ik derde was geworden!”

Mijn clubgenoot heeft de medaille boven zijn bed hangen en elke keer als hij er naar kijkt ziet hij de knappe blonde vrouw voor zich, voelt de zachte zoenen en hoort haar warme woorden: “Je bent een held!” Sportief gezien moet hij het recht zetten, maar dan moet hij de medaille inleveren en wordt hij ook beroofd van een onvergetelijke herinnering.

Mijn schoonzus en haar dochter genieten nog steeds van hun ondeugd. Op iedere verjaardag hoor ik uitgebreid het verhaal over hun frauduleuze wedstrijdje in Coevorden. De hardloopschoenen hebben ze daarna aan de wilgen gehangen. Lijkt me een goede plek. Vooral laten hangen.

Twee voorbeelden over hoe het niet hoort te gaan. Beiden maar al te waar. In een kleine wedstrijd kan ik me voorstellen dat zoiets gebeurt. In een grote(re) wedstrijd, waar gecontroleerd wordt met elektronische waarneming, moet dit niet mogelijk zijn. Het is aan de deelnemer om sportief te zijn en melding te maken van de onterechte beloning en niet verdiende klassering in de uitslagenlijst. Gezien de geschetste situaties vrees ik dat, in veel voorkomende gevallen, de herinnering het gaat winnen van de sportiviteit.

© hardloopnieuws.nl