< terug

De groeter

In mijn krantje las ik dat de stichting ideële reclame een campagne voert met de naam ‘Pas op, Aardig. Het is namelijk zo dat 78 % van de Nederlandse bevolking vindt dat we aardiger tegen elkaar moeten zijn. Wanneer een onbekende aardig doet weten we niet altijd goed hoe we er op moeten reageren.

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

In mijn krantje las ik dat de stichting ideële reclame een campagne voert met de naam ‘Pas op, Aardig. Het is namelijk zo dat 78 % van de Nederlandse bevolking vindt dat we aardiger tegen elkaar moeten zijn. Wanneer een onbekende aardig doet weten we niet altijd goed hoe we er op moeten reageren. Op de website van SIRE lopen een aantal mensen door het beeld, die model staan voor een bepaald soort aardig mens: de groeter, de complimentenmaker, de uitdeler, de attenterik en de wegwijzer. Door een persoon met het muispijltje aan te klikken komt die je tegemoet lopen en aan de linkerkant volgt een beschrijving van een soort vriendelijke mens. Hoewel ik van alle vijf wel kenmerken in me heb ben ik, door mijn hardlopen, vooral een groeter.
Bijna dagelijks draaf ik door straten, lanen, bos en hei. Onderweg kom ik allerlei mensen tegen en ik vergeet nooit om ze te groeten. Mijn hallo, hoi, goedendag of het opsteken van mijn hand wordt in de regel goed ontvangen en ik krijg een begroeting terug. Ik vind het prettig, maar ontdek dat sommige mensen er vreemd bij kijken, verbaasd zijn of zelfs een achterdochtige blik op je werpen. Je ziet ze denken ‘ken ik hem, ‘wat zou die van mij moeten of ‘vreemde snuiter. Die terughoudende houding kan het niet bekend zijn met deze gewoonte of een lichte angst voor een wildvreemde hardlopende man. Door het regelmatig lopen van een vaste route kom je dezelfde mensen tegen. De vrouw die haar hond uit laat, een meisje op de fiets op weg naar de sportclub, een wandelaar die traint voor een vierdaagse en nog een hele rits aan mensen. Door mijn volhardendheid in het groeten zie ik het gedrag van de mij tegemoet komende personen veranderen. De wandelaar, die me eerst een stuurs knikje gunde, steekt nu al van ver zijn hand op en groet me uitbundig met “Ha, die Henk!” Het meisje op de fiets lacht een beetje verlegen, maar perst er toch iedere keer een “hoi” uit. De dame met het hondje vindt mijn groeten nog steeds niet leuk. Van verre zie ik aan haar lichaamstaal al dat ze me heeft opgemerkt. Bij het passeren draait ze me bewust de rug toe. Dit gedrag ontlokt aan mij een nog enthousiastere begroeting: “Goedendag mevrouw. Lekker weertje, hè!” Ik zie haar dan ineen krimpen en mijn fantasie geeft haar een stickertje met ‘slachtoffer van een traumatische ervaring. Ik blijf haar groeten, want er loopt ook goed volk op de wereld rond, tenminste als ik mezelf in die categorie mag plaatsen. En van mezelf mag ik dat. Het groeten doet mij goed en als ik reactie krijg van de mensen voelt dat nog beter. Het maakt dat ik me meer thuis voel in mijn eigen omgeving. Het is het verschil tussen het feestje waar ik niemand ken of waar ik vrienden of kennissen ontmoet. In het laatste geval vind ik het veel prettiger om er te vertoeven. Door te groeten tijdens het lopen wil ik dat gevoel, voor mezelf en voor diegene die ik tegen kom, creëren. Het is zo gemakkelijk om te doen en maakt het leven net iets mooier. Gezien de enorme hoeveelheid hardlopers, die dagelijks door stad en land rent, is dit bij uitstek de groep die bij kan dragen om het groeten weer te leren. Ik zeg: “Hoi” en wat doen jullie?

Alle personen en/of gebeurtenissen komen voort uit de fantasie van de schrijver. Alle overeenkomsten met de werkelijkheid, bestaande personen of situaties berusten op louter toeval.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

De groeter

In mijn krantje las ik dat de stichting ideële reclame een campagne voert met de naam ‘Pas op, Aardig. Het is namelijk zo dat 78 % van de Nederlandse bevolking vindt dat we aardiger tegen elkaar moeten zijn. Wanneer een onbekende aardig doet weten we niet altijd goed hoe we er op moeten reageren.

18 februari 2010 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

In mijn krantje las ik dat de stichting ideële reclame een campagne voert met de naam ‘Pas op, Aardig. Het is namelijk zo dat 78 % van de Nederlandse bevolking vindt dat we aardiger tegen elkaar moeten zijn. Wanneer een onbekende aardig doet weten we niet altijd goed hoe we er op moeten reageren. Op de website van SIRE lopen een aantal mensen door het beeld, die model staan voor een bepaald soort aardig mens: de groeter, de complimentenmaker, de uitdeler, de attenterik en de wegwijzer. Door een persoon met het muispijltje aan te klikken komt die je tegemoet lopen en aan de linkerkant volgt een beschrijving van een soort vriendelijke mens. Hoewel ik van alle vijf wel kenmerken in me heb ben ik, door mijn hardlopen, vooral een groeter.
Bijna dagelijks draaf ik door straten, lanen, bos en hei. Onderweg kom ik allerlei mensen tegen en ik vergeet nooit om ze te groeten. Mijn hallo, hoi, goedendag of het opsteken van mijn hand wordt in de regel goed ontvangen en ik krijg een begroeting terug. Ik vind het prettig, maar ontdek dat sommige mensen er vreemd bij kijken, verbaasd zijn of zelfs een achterdochtige blik op je werpen. Je ziet ze denken ‘ken ik hem, ‘wat zou die van mij moeten of ‘vreemde snuiter. Die terughoudende houding kan het niet bekend zijn met deze gewoonte of een lichte angst voor een wildvreemde hardlopende man. Door het regelmatig lopen van een vaste route kom je dezelfde mensen tegen. De vrouw die haar hond uit laat, een meisje op de fiets op weg naar de sportclub, een wandelaar die traint voor een vierdaagse en nog een hele rits aan mensen. Door mijn volhardendheid in het groeten zie ik het gedrag van de mij tegemoet komende personen veranderen. De wandelaar, die me eerst een stuurs knikje gunde, steekt nu al van ver zijn hand op en groet me uitbundig met “Ha, die Henk!” Het meisje op de fiets lacht een beetje verlegen, maar perst er toch iedere keer een “hoi” uit. De dame met het hondje vindt mijn groeten nog steeds niet leuk. Van verre zie ik aan haar lichaamstaal al dat ze me heeft opgemerkt. Bij het passeren draait ze me bewust de rug toe. Dit gedrag ontlokt aan mij een nog enthousiastere begroeting: “Goedendag mevrouw. Lekker weertje, hè!” Ik zie haar dan ineen krimpen en mijn fantasie geeft haar een stickertje met ‘slachtoffer van een traumatische ervaring. Ik blijf haar groeten, want er loopt ook goed volk op de wereld rond, tenminste als ik mezelf in die categorie mag plaatsen. En van mezelf mag ik dat. Het groeten doet mij goed en als ik reactie krijg van de mensen voelt dat nog beter. Het maakt dat ik me meer thuis voel in mijn eigen omgeving. Het is het verschil tussen het feestje waar ik niemand ken of waar ik vrienden of kennissen ontmoet. In het laatste geval vind ik het veel prettiger om er te vertoeven. Door te groeten tijdens het lopen wil ik dat gevoel, voor mezelf en voor diegene die ik tegen kom, creëren. Het is zo gemakkelijk om te doen en maakt het leven net iets mooier. Gezien de enorme hoeveelheid hardlopers, die dagelijks door stad en land rent, is dit bij uitstek de groep die bij kan dragen om het groeten weer te leren. Ik zeg: “Hoi” en wat doen jullie?

Alle personen en/of gebeurtenissen komen voort uit de fantasie van de schrijver. Alle overeenkomsten met de werkelijkheid, bestaande personen of situaties berusten op louter toeval.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *