Hardloopnieuws

All along the Watchtower

Door Jitze Weber

Jitze Weber schrijft voor hardloopnieuws.nl zijn column “All along the Watchtower”.

Hoe ontstaat een trainingsroute ? In den beginne heb je weinig ruimte nodig, die minutenloopjes van een beginnersschema moeten toch liefst wel bij de voordeur eindigen. Geleidelijk kom je buitenaf. Eerst lukt het in een park, dan verlaat je de bebouwing en uiteindelijk wordt de lange duurloop zo lang dat je allerlei natuurgebieden of andere plaatsen lopend wel haalt. Je zou zo maar steeds een andere richting kunnen kiezen en na verloop van tijd alle wegen kunnen kennen, maar zo ging dat in mijn geval niet. Nadat de omvangsbasis gelegd was, had ik zo
vijf routes, die ik naar behoefte aan elkaar plakte om zo de vaste drinkpost bij de eigen voordeur maar op gezette tijden te kunnen passeren. Dit cateringmanagement had ook andere voordelen : behalve dat de voeding niet rondgebracht hoefde te worden, kon ik door het lopen van vaste routes mijn training altijd goed controleren. Eens gemeten is tot de volgende wegverlegging altijd gemeten en het horloge doet de rest. Geestdodend was dat ook niet, want de natuur zorgt elke dag wel voor verandering en als je je weg niet hoeft te zoeken, zie je vanzelf steeds meer. Inmiddels weet ik waar de reeën grazen, waar ze rusten, waar welke planten groeien, wanneer de koekoek in het bos terugkeert, wie wat verbouwt, waar de varkens het meest stinken, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er iets over te melden. Op vakantie heb ik ook dat soort routines : na een korte verkenningsfase volgen toch weer die routepatronen. Dat kun je saai vinden, ik vind het praktisch.

Alles bij elkaar genomen ben ik hardlopend de wereld inmiddels een paar keer rond gelopen. In veel boekjes staat dat variatie goed is, maar er was al ruim voordat mijn eerste paar Karhus versleten was zo veel gebeurd in mijn leven dat rust belangrijker werd dan variatie. Toen daar tijdens de loopcarriere nog van alles aan werd toegevoegd , was er al helemaal geen behoefte aan routevariatie meer. Mijn lopen was vanaf het eerste schema “een moetje” en dan zeker ook nog iedere keer wat anders? Nee, laat maar zitten. Nu heb ik het over de tijd dat ik bij de afkorting “PC” eerder aan de grote kaatswedstrijd in Franeker dacht dan aan een computer. Van in Nederland wonende buitenlanders snap ik zodoende wel iets. Zelf was ik begin jaren-60 eigenlijk ook allochtoon. Vanuit een buitenwijkje van een der elf steden, grenzend aan vaarten en weiland, zat ik opeens op een flat. Vier hoog, geen lift, kolenkitten en vuilnisbakken op en neer slepen, das toch heel wat anders dan na schooltijd met je hengeltje naar de Dongjummer vaart om een brasem te vangen en dan ook nog dat rare taaltje. Van Friesland naar Twente verhuizen was destijds zoiets als van Suriname naar Nederland in de jaren-70, van Vietnam naar Frankrijk in de jaren-80, van Irak naar de VS in de jaren-90 en van de aarde naar mars over 500 jaar. Net als nu had een verhuizing meestal een economisch motief want de meeste mensen wonen liever in het gebied van hun roots , maar ja, vroeger bij de nomaden werden kaalgevreten landerijen verlaten en nog steeds zijn we allemaal op weg naar groen gras. Na een paar mislukte pogingen om maatschappelijk te integreren woon ik nu al jaren aan een bosrand in Twente en de hengels staan meestal op zolder. Je kunt hier mooi hardlopen en sommige andere lopers zijn zelfs jaloers. Hoeft eigenlijk niet, het gras lijkt altijd groener aan de andere kant van de heuvel en lopen kun je overal.

Vroeger verhuisden volkeren, tegenwoordig zijn velen rondtrekkende individuen . Hier op school, daar studeren, buitenlandse stages, Europa is binnenland en je kunt iedereen overal tegenkomen. Met het hardlopen ging het al net zo. De loper bepaalt welke wedstrijden hij loopt om zo te kunnen periodiseren. Eerst kijk je wanneer de marathon je het beste uitkomt, de zoekmachine doet de rest en waar dat dan is maakt weinig meer uit. De terugveerbeweging zit er al aan te komen. Brandstof wordt duur, reizen is vermoeiend en gezien hebbende wat je wou zien nadert de verzadiging.

In Kenia lopen ze elkaar eruit om maar in Europa of Amerika terecht te komen. Voor velen een uitkomst. Ahmed Saleh uit Djibouti, een heel dorp onderhoudend rende hij van evenement naar evenement. Nu komen er meer en meer en meer en meer verliezers zullen er dus ook zijn. Wie verliest moet terug, zich op andere wijze manifesteren of ten onder gaan in de loopgraven van “ontwikkelde” landen.
Ik hoef niet doordeweeks te trainen vanuit een vakantiepark bij Terschuur of Bergholzhausen. Luxepoppetje? . Guess whos. Ik wil niet meer weten hoe de hazen lopen, ik kan ze toch niet bijhouden.

© hardloopnieuws.nl