< terug

Een paar algemene beschouwingen.

De hardloopliefhebber kon de afgelopen tijd heel wat beleven. Ga maar na : De Singelloop, de Spartathlon en Berlijn in hetzelfde weekend. “We” hebben her en der weer van alles gepresteerd. Voor de zoveelste keer sneuvelde het wereldrecord marathon-mannen in Berlijn. Een onvoorstelbare prestatie van Wilson Kipsang, die na dertig kilometer een versnelling inzette toen hij merkte dat de tussentijd op het dertigkilometerpunt tien seconden onder de wereldrecordrace uitkwam. Met de legendarische race van Paul Tergat voor ogen perste hij er 2.03.23 uit. De nieuwe column van Jitze Weber

3 oktober 2013 (0 reacties)

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

De hardloopliefhebber kon de afgelopen tijd heel wat beleven. Ga maar na : De Singelloop, de Spartathlon en Berlijn in hetzelfde weekend. “We” hebben her en der weer van alles gepresteerd. Voor de zoveelste keer sneuvelde het wereldrecord marathon-mannen in Berlijn. Een onvoorstelbare prestatie van Wilson Kipsang, die na dertig kilometer een versnelling inzette toen hij merkte dat de tussentijd op het dertigkilometerpunt tien seconden onder de wereldrecordrace uitkwam. Met de legendarische race van Paul Tergat voor ogen perste hij er 2.03.23 uit. Na de Kenianen volgde de rest van de wereld op ruim zes minuten achterstand. Voor dat wedstrijdbeeld kun je ook in Breda terecht. Miranda Boonstra bleef de concurrentie een seconde voor en werd opnieuw Nederlands kampioene. Prima snelheidstest. Uit haar dal omhoog geklommen en op weg naar de marathon. Ook zij werd voorafgegaan door een aantal vrolijke dames uit Kenia. Khalid Choukoud wist een enorm gat te slaan waar het ging om de winnende tijd bij het NK. Uiteraard voorafgegaan door…. snelle Kenianen. De grote verrassing zit vaak in het kleine nieuws. Bedolven onder Berlijn, Breda, Florence en de kaboutercompetitie vind je diep verscholen in de media de uitslag van de Spartathlon. De winnaar was de Portugees Joao Oliveira en er was in de verste verte geen Keniaan te bekennen bij de finish. How come?

Over het hoe en waarom van de Keniaanse overmacht is al heel wat geschreven. De hoogte en de lucht rondom Iten, de opbouw van het onderbeen en de kuitspieren, de prikkel van het lonkende geld, de cultuur, falende dopingcontrole, slim management en het dieet. Doet er allemaal niets toe, ze winnen alles, behalve de Spartathlon. De atletiekmanagers zijn natuurlijk niet met Griekenland bezig. Daar breng je geld naartoe, je haalt er niets op. Geen wonder dat een aantal volhouders juist in economische rampgebieden tot bloei komt. Een Portugees wint in Griekenland. Komisch, eigenlijk had een Spanjaard derde moeten worden, net voor een Italiaan of een woeste Ier. De samenstelling van het deelnemersveld verandert per afstand in het hardlopen. Wie op die manier een reisje maakt van ruim tweehonderd kilometer vindt de eerste stempelpost op Jamaica al na honderd meter. Daarna kom je via de Verenigde Staten in allerlei landen terecht, waarvan na 1500 meter de meeste toch in Afrika liggen. Pas boven de marathon komen anderen weer in beeld. Op middellange ultra-afstanden doen Europeanen, Russen, Japanners en Amerikanen weer mee en voor meerdaagses denk je toch aan inheemse runners die kauwend op coca vanuit Mexico de Andes doorkruisen. Het leuke van sport is dat je er eindeloos je fantasie op los kunt laten. Om hardloper te blijven, ook na een eerste Damloop, is dat ook wel nodig. Voor winnen moet je in de wieg gelegd zijn, maar blijven hardlopen vraagt vooral om dubbelhartigheid en fantasie.

Bij topsport gaat het om winnen. De meeste hardlopers kunnen de gedachte aan winnen al snel uit hun hoofd zetten na een korte verkenning van talent en maatschappelijke mogelijkheden. Val je als sporter toch nog door dat filter, neem dan eerst een bak koffie alvorens lijf en leden te vergooien aan iets wat je wel kunt, maar niet wilt. Wel willen en niet kunnen en om dat vervolgens dan blijvend te ontkennen is soms nog veel erger. Willen is kunnen? Onzin, dat is lang niet altijd zo. Genen bestaan. Waar een wil is, is een weg ? Controleer de updates van je loopnavigatie. Je bent helemaal niet verplicht je hardlooptalenten te gebruiken. In sommige landen wordt het je zelfs niet toegestaan. Zonder topsport blijven er nog veel manieren over om de hardloopsport te bedrijven of erbij betrokken te zijn. Lantink is uitgestapt in Griekenland en zegt nu de wedstrijdsport vaarwel. Eens afwachten hoe hij daar over pakweg twee maanden over denkt. De 120 van Texel gewonnen, eerder een paar superprestaties in Schotland, een zware ultra in Duitsland meerdere keren gewonnen en op een haar na het ultieme doel gemist. Dan heb je in mijn ogen een paar goede jaren gedraaid. Heel veel hardlopers en ook ultralopers kunnen alleen maar dromen van een finish in Sparta. Na een tweede en een vijfde plek is een mislukte poging toch zo erg niet? Lantink riep al eerder dat hij ging stoppen met wedstrijden. Je mag het zo vaak roepen als je wilt. Eens een hardloper, altijd een hardloper? Meestal wel.

Dan die dubbelhartigheid. Gerede twijfel is een bron van wijsheid en laten we als hardlopers dus vooral dubbelhartig blijven. Ondanks leuke ervaringen met ultralopen, kan ik goed begrijpen dat weinigen zich geroepen voelen, hetzij actief, hetzij als belangstellende. Het duurt zo lang. Dat het niet gezond is, daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Er zijn uiteraard wel meer ongezonde bezigheden waar tallozen zich aan bezondigen. Gezondheid hoeft de norm niet te zijn. Dat de marathon meer aandacht trekt dan het ultralopen heeft alles te maken met beleving. Wat maakt voetballen zo populair? Identificatie met de clubcultuur? Je ergens bij betrokken voelen? De derde helft? Teamgeest in het veld? De mazzelfactor? De negatieve randverschijnselen zijn er ook, maar die worden altijd weer overvleugeld door de lol die mensen beleven aan het thema voetbal, tweede thema na het weer. Het belangrijkste blijft dat je ten allen tijde blijft doen waar je hart het goed op doet: bewegen, zelfs in de politiek schijnt dat een thema te zijn. Dichtbij jezelf blijven door te gaan hardlopen is een manier om te bewegen. Helaas, niet iedereen doet mee. Niet in Kenia en niet in Nederland. De redenen kunnen uiteenlopend zijn. Probeer je maar eens in te leven in een gezin dat, behangen met spulletjes en kinderen, de Syrische grens over kruipt. Toch even wat anders dan het testen van je nieuwe Garmin met een gewichtsvestje.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *