< terug

Ga toch fietsen..!

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

De zondagmiddagwandeling brengt ons in het Vondelpark. Een bleek najaarszonnetje heeft vele Amsterdammers naar het groene hart van de stad gebracht. Het lijkt wel of het een optocht is van een heel palet van mensen die zien of gezien willen worden. Er wordt geflaneerd, gewandeld, gefietst, geslenterd, geskeelerd en hard gelopen in zoverre het de drukte toe laat.

We vleien ons neer op een bankje bij een bruggetje. Een ontsnapte valkparkiet schreeuwt om aandacht en trekt kijkers. Ontspannen kijken we om ons heen en het is een groot genot om mensen te zien in hun doen en laten. Observeren is een groot goed. Je moet er wel de tijd voor nemen. De tijd hebben we en nemen we. Het zonnetje voelt prettig aan en we volgen de bewegingen en handelingen van de mensen in het park.

Uit de lichaamstaal is veel af te leiden. Een paartje, dat elkaar open in de ogen kijkt en daarna onbeschaamd en zeer uitgebreid gaat staan zoenen, laat aan duidelijkheid niets over. Twee mensen, verliefd tot over hun oren en de wereld er om heen vergeten ze en iedereen mag zien en weten dat ze elkaar lief hebben.
Een groepje jongeren is aan het jumpen en om de beurt vertonen ze hun kunsten. Het geluid van de draagbare radio ondersteunt hen daarbij. We zien bewonderende en afkeurende blikken. Hoe strakker in de kledij, hoe meer afkeuring in de blik. Met veel uiterlijk vertoon stemverheffing ondersteund door dramatisch ogende gebaren staan een clubje mannen te discussiëren in een taal die we niet machtig zijn. Soms lijkt het of ze met elkaar op de vuist willen, dan wordt erg opeens hard gelachen en slaan ze de armen om elkanders schouder. Niet te begrijpen gedrag, maar oh zo leuk om te zien.

Er komen met de regelmaat van de klok mensen voorbij, die op de een of andere manier iets proberen dat op hardlopen lijkt. Het valt me op en terwijl mijn gezelschap een gesprek begint over de loslopend honden richt ik mijn blikken op de zich iets sneller dan de rest voortbewegende mensen. Veel meer kan ik er, op een uitzondering na, niet van maken. Ik observeer met stijgende verbazing het slechte looppatroon en loophouding van vele lopers. Voor het grootste gedeelte zijn het mensen die krampachtige proberen op snelheid vooruit te komen. De een trekt de schouders helemaal op, valt zowat naar voren en maakt stappen alsof er hordes staan van zestig centimeter hoog. Een ander zet de voeten zover naar voren, dat het lijkt of ze bij iedere stap omvalt. Er volgen remmende, roterende, zwabberende, schoppende, voorovervallende, te dikke en lopers waarvan het loopbeeld alleen na langdurige bestuderingen een naam kan krijgen.

Ik bedenk op dat moment dat we als kind leren lopen en vraag me direct af of er wel gericht aandacht aan wordt geschonken? Je leert rechtop staan, daarna lopen en dat is het. Raar eigenlijk, want als de kinderen naar zwemles gaan worden de bewegingen systematisch aangeleerd en geconditioneerd. Een wielrenner wordt uitermate secuur op de fiets gezet. Alles wordt op de persoon afgesteld en het trapmechanisme moet feilloos werken. De techniek van het fietsen wordt met de paplepel ingegoten. Neem eigenlijk maar iedere willekeurige sport. Of het nu schaatsen, skiën, biljarten, basketbal of tennis is, techniek is een van de belangrijkste onderdelen naast tactiek en conditie. En wat wordt er gedaan om ons goed te laten lopen of hardlopen? Ik kijk nog eens om me heen en realiseer me dat er een terrein braak ligt. Een gebied dat ontgonnen moet worden en veel fysiek leed in o.a. de vorm van slijtage kan voorkomen.

We staan op en gaan via de Amstelveenseweg richting het 700 meter verder liggende Rembrandtpark. Bij de verkeerslichten in de Surinamestraat moeten we wachten. Een Aziatisch ogende jongen in hardloopkleding komt ons achterop. Soepel huppend en dansend op de voorvoet alsof hij touwtje staat te springen wacht hij tot het verkeerslicht op groen springt. Zonder zichtbare moeite rent hij weg en elk grondcontact is kort en verend. Zijn houding is recht en het ritme van armen en benen zijn perfect op elkaar afgestemd. Het oogt zo ontspannen, zo gemakkelijk, zo vanzelfsprekend, zo natuurlijk. Ik blijf staan en kijk hem na totdat hij uit het oog verdwenen is. Mijn gezelschap is doorgelopen en het licht is al weer op rood gesprongen. “Hé Henk, sta je te slapen?” hoor ik mijn vrouw roepen. Ik wacht tot het licht me toestemming geeft om over te steken en mompel iets van dagdromen. “En waar gaat je dagdroom dan over?” informeert mijn dochter. Ik vertel mijn verhaal en reken op begrip. Het tegendeel blijkt waar. Als repliek krijg ik: “Waar jij je al niet druk om maakt! Man…ga toch fietsen!”

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ga toch fietsen..!

7 december 2007 (0 reacties)

Hardlopen

De zondagmiddagwandeling brengt ons in het Vondelpark. Een bleek najaarszonnetje heeft vele Amsterdammers naar het groene hart van de stad gebracht. Het lijkt wel of het een optocht is van een heel palet van mensen die zien of gezien willen worden. Er wordt geflaneerd, gewandeld, gefietst, geslenterd, geskeelerd en hard gelopen in zoverre het de drukte toe laat.

We vleien ons neer op een bankje bij een bruggetje. Een ontsnapte valkparkiet schreeuwt om aandacht en trekt kijkers. Ontspannen kijken we om ons heen en het is een groot genot om mensen te zien in hun doen en laten. Observeren is een groot goed. Je moet er wel de tijd voor nemen. De tijd hebben we en nemen we. Het zonnetje voelt prettig aan en we volgen de bewegingen en handelingen van de mensen in het park.

Uit de lichaamstaal is veel af te leiden. Een paartje, dat elkaar open in de ogen kijkt en daarna onbeschaamd en zeer uitgebreid gaat staan zoenen, laat aan duidelijkheid niets over. Twee mensen, verliefd tot over hun oren en de wereld er om heen vergeten ze en iedereen mag zien en weten dat ze elkaar lief hebben.
Een groepje jongeren is aan het jumpen en om de beurt vertonen ze hun kunsten. Het geluid van de draagbare radio ondersteunt hen daarbij. We zien bewonderende en afkeurende blikken. Hoe strakker in de kledij, hoe meer afkeuring in de blik. Met veel uiterlijk vertoon stemverheffing ondersteund door dramatisch ogende gebaren staan een clubje mannen te discussiëren in een taal die we niet machtig zijn. Soms lijkt het of ze met elkaar op de vuist willen, dan wordt erg opeens hard gelachen en slaan ze de armen om elkanders schouder. Niet te begrijpen gedrag, maar oh zo leuk om te zien.

Er komen met de regelmaat van de klok mensen voorbij, die op de een of andere manier iets proberen dat op hardlopen lijkt. Het valt me op en terwijl mijn gezelschap een gesprek begint over de loslopend honden richt ik mijn blikken op de zich iets sneller dan de rest voortbewegende mensen. Veel meer kan ik er, op een uitzondering na, niet van maken. Ik observeer met stijgende verbazing het slechte looppatroon en loophouding van vele lopers. Voor het grootste gedeelte zijn het mensen die krampachtige proberen op snelheid vooruit te komen. De een trekt de schouders helemaal op, valt zowat naar voren en maakt stappen alsof er hordes staan van zestig centimeter hoog. Een ander zet de voeten zover naar voren, dat het lijkt of ze bij iedere stap omvalt. Er volgen remmende, roterende, zwabberende, schoppende, voorovervallende, te dikke en lopers waarvan het loopbeeld alleen na langdurige bestuderingen een naam kan krijgen.

Ik bedenk op dat moment dat we als kind leren lopen en vraag me direct af of er wel gericht aandacht aan wordt geschonken? Je leert rechtop staan, daarna lopen en dat is het. Raar eigenlijk, want als de kinderen naar zwemles gaan worden de bewegingen systematisch aangeleerd en geconditioneerd. Een wielrenner wordt uitermate secuur op de fiets gezet. Alles wordt op de persoon afgesteld en het trapmechanisme moet feilloos werken. De techniek van het fietsen wordt met de paplepel ingegoten. Neem eigenlijk maar iedere willekeurige sport. Of het nu schaatsen, skiën, biljarten, basketbal of tennis is, techniek is een van de belangrijkste onderdelen naast tactiek en conditie. En wat wordt er gedaan om ons goed te laten lopen of hardlopen? Ik kijk nog eens om me heen en realiseer me dat er een terrein braak ligt. Een gebied dat ontgonnen moet worden en veel fysiek leed in o.a. de vorm van slijtage kan voorkomen.

We staan op en gaan via de Amstelveenseweg richting het 700 meter verder liggende Rembrandtpark. Bij de verkeerslichten in de Surinamestraat moeten we wachten. Een Aziatisch ogende jongen in hardloopkleding komt ons achterop. Soepel huppend en dansend op de voorvoet alsof hij touwtje staat te springen wacht hij tot het verkeerslicht op groen springt. Zonder zichtbare moeite rent hij weg en elk grondcontact is kort en verend. Zijn houding is recht en het ritme van armen en benen zijn perfect op elkaar afgestemd. Het oogt zo ontspannen, zo gemakkelijk, zo vanzelfsprekend, zo natuurlijk. Ik blijf staan en kijk hem na totdat hij uit het oog verdwenen is. Mijn gezelschap is doorgelopen en het licht is al weer op rood gesprongen. “Hé Henk, sta je te slapen?” hoor ik mijn vrouw roepen. Ik wacht tot het licht me toestemming geeft om over te steken en mompel iets van dagdromen. “En waar gaat je dagdroom dan over?” informeert mijn dochter. Ik vertel mijn verhaal en reken op begrip. Het tegendeel blijkt waar. Als repliek krijg ik: “Waar jij je al niet druk om maakt! Man…ga toch fietsen!”

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *