< terug

Hardloopsymfonie

Een fikse zomerse onweersbui heeft een handjevol doorzetters niet weerhouden om naar de looptraining te gaan. Het is een select groepje. Voor hen bestaat slecht weer niet, er wordt gelopen, onder alle omstandigheden. Het asfalt dampt en het lopen voelt aan als het bewegen in een matig gestookte sauna. Zweten gaat vanzelf, ook als er stil wordt gestaan.

21 januari 2014 (0 reacties)

Een fikse zomerse onweersbui heeft een handjevol doorzetters niet weerhouden om naar de looptraining te gaan. Het is een select groepje. Voor hen bestaat slecht weer niet, er wordt gelopen, onder alle omstandigheden. Het asfalt dampt en het lopen voelt aan als het bewegen in een matig gestookte sauna. Zweten gaat vanzelf, ook als er stil wordt gestaan. De route gaat om het stadje en na elke 400 meter, op een vastgesteld tempo, is er voldoende rust. Er is een lach op elk gezicht, de ogen staan wel enigszins hol; tempo, temperatuur en hoge luchtvochtigheid eisen hun tol.

Aanwijzingen van de trainer worden keurig opgevolgd en praten wordt er alleen gedaan tijdens het herstel. Elke 400 meter vraagt aandacht voor techniek, de afzet, de armbewegingen, goede loophouding, juiste tempo, gecontroleerde ademhaling. De scherpte van de groep is goed. Een aanwijzing hier, een complimentje daar en het volgende tempomoment volgt. Rustmomenten lijken altijd te kort door de grap en de grol, het verhaal dat men kwijt wil of iets dat men ziet lopen of vliegen in de fraaie natuur. Het fluitje klinkt, nog vier tempoversnellingen te gaan.

Hoewel het droog is lijkt het of de lopers in de regen hebben gelopen. Het zweet gutst van de lijven, die van lichtbruin tot donkerbruin glanzen alsof de huid net in de olie is gezet. De laatste tempoversnellingen gaan over glad asfalt. Het is windstil, geen verkeer op de weg en door het niveauverschil ontstaan er tijdens de versnelling twee groepjes. De voorsten lopen in een prachtige cadans en in eenzelfde tempo. De afzet is licht, de lopers lopen soepel en als de trainer roept ‘luister naar je voeten verschijnt er een grijns op hun gezichten.

Ritmische ademhalingen en het geluid van het rennende voeten vormen een hardloopsymfonie in alle puurheid en eenvoud. “Dat klonk mooi! glundert een hardloopster als er even gewandeld wordt. Het wordt beaamd door de anderen en ze kijken elkaar aan met glinsterende ogen en genieten na van het moment. “I like the sound of running feet !” zingt een van de oudere loopsters, een variatie op “I like the sound of breaking glass” van Nick Lowe. Niemand kijkt er vreemd van op, er wordt enkel instemmend geknikt bij deze waarheid als een koe: “We like the sound of running feet!”

Henk van Duuren

http://youtu.be/L-EUFd2BHsQ
Nick Lowe: I like the sound of breaking glass.

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hardloopsymfonie

Een fikse zomerse onweersbui heeft een handjevol doorzetters niet weerhouden om naar de looptraining te gaan. Het is een select groepje. Voor hen bestaat slecht weer niet, er wordt gelopen, onder alle omstandigheden. Het asfalt dampt en het lopen voelt aan als het bewegen in een matig gestookte sauna. Zweten gaat vanzelf, ook als er stil wordt gestaan.

11 september 2011 (0 reacties)

Een fikse zomerse onweersbui heeft een handjevol doorzetters niet weerhouden om naar de looptraining te gaan. Het is een select groepje. Voor hen bestaat slecht weer niet, er wordt gelopen, onder alle omstandigheden. Het asfalt dampt en het lopen voelt aan als het bewegen in een matig gestookte sauna. Zweten gaat vanzelf, ook als er stil wordt gestaan. De route gaat om het stadje en na elke 400 meter, op een vastgesteld tempo, is er voldoende rust. Er is een lach op elk gezicht, de ogen staan wel enigszins hol; tempo, temperatuur en hoge luchtvochtigheid eisen hun tol.

Aanwijzingen van de trainer worden keurig opgevolgd en praten wordt er alleen gedaan tijdens het herstel. Elke 400 meter vraagt aandacht voor techniek, de afzet, de armbewegingen, goede loophouding, juiste tempo, gecontroleerde ademhaling. De scherpte van de groep is goed. Een aanwijzing hier, een complimentje daar en het volgende tempomoment volgt. Rustmomenten lijken altijd te kort door de grap en de grol, het verhaal dat men kwijt wil of iets dat men ziet lopen of vliegen in de fraaie natuur. Het fluitje klinkt, nog vier tempoversnellingen te gaan.

Hoewel het droog is lijkt het of de lopers in de regen hebben gelopen. Het zweet gutst van de lijven, die van lichtbruin tot donkerbruin glanzen alsof de huid net in de olie is gezet. De laatste tempoversnellingen gaan over glad asfalt. Het is windstil, geen verkeer op de weg en door het niveauverschil ontstaan er tijdens de versnelling twee groepjes. De voorsten lopen in een prachtige cadans en in eenzelfde tempo. De afzet is licht, de lopers lopen soepel en als de trainer roept ‘luister naar je voeten verschijnt er een grijns op hun gezichten.

Ritmische ademhalingen en het geluid van het rennende voeten vormen een hardloopsymfonie in alle puurheid en eenvoud. “Dat klonk mooi! glundert een hardloopster als er even gewandeld wordt. Het wordt beaamd door de anderen en ze kijken elkaar aan met glinsterende ogen en genieten na van het moment. “I like the sound of running feet !” zingt een van de oudere loopsters, een variatie op “I like the sound of breaking glass” van Nick Lowe. Niemand kijkt er vreemd van op, er wordt enkel instemmend geknikt bij deze waarheid als een koe: “We like the sound of running feet!”

Henk van Duuren

http://youtu.be/L-EUFd2BHsQ
Nick Lowe: I like the sound of breaking glass.

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *