Hardloopnieuws

Door Jitze Weber

Spannend jaartje geweest. In de sport en in de wereld. We gaan een Olympisch jaar tegemoet en we hoeven er niet weer midden in de nacht voor uit bed te komen. Die Engelsen gaan vast de gezelligheid van het evenement eens stevig opkrikken. Op tijd een kopje thee met een wolkje melk bij de diverse verzorgingsposten. Altijd apartelingen geweest, die Engelsen, lekker recalcitrant ook. Vind ik leuk. Mijn voorbereiding op de Spelen bestaat vooralsnog uit het lezen van boeken over de plaatselijke cultuur : “Asterix en de Britten”. Een uur later beginnen dan de rest van Europa, met moeite over op het decimale stelsel, links rijden en nu ook nog denken dat de City het op ponden wel volhoudt. Wie weet. Als je het mij vraagt is alleen de titel van het boek van George Orwell verkeerd ingeschat. Voor de rest begint de inhoud steeds beter te kloppen als ware het het hart van een goed getrainde duursporter. Het wordt een superjaar, stel u eens voor ; Mart Smeets met pensioen, een dopingvrije Tour, het EK voetjebal en daarbovenop de Spelen. Intussen zijn de barbaren al onder ons. Het speelveld wordt steeds onveiliger en dan is spelen zonder publiek een prima oplossing. Heel veel hardlopers houden dat al jaren vol en Mart Smeets kan het altijd nog leren. Nu lijkt het net of ik Mart Smeets zo slecht vind, maar dat is niet zo. Hij weet erg veel over sport. Een leuke samenloop van omstandigheden maakte het de afgelopen week mogelijk om het verschil tussen weten en begrijpen binnen een uur te doorgronden. Op Tweede Kerstdag had Mart om vijf over vijf het hoogste woord over teamwork. Het kwam neer op een lofzang op leuke dingen doen tussen geboren worden en sterven. Oh nee, doodgaan, dat is natuurlijk iets heel anders. Een half uurtje later volgde Antoine Bodar, een man die weet wat volhouden is. Eeuwigh gaat voor oogenblick. Een wereld van verschil. Hij sprak met Paul Witteman, een voortreffelijk hardloper en hier vertegenwoordiger van de ratio en van de helende werking van Bach. Absolute topsport. Net als tijdens het sprinten in Londen kan ook bij het gokken op het hiernamaals immers elk oogenblick van beslissende betekenis zijn en Bach is nog altijd de beste hersteltrainer voor duurlopers. Bodar zou denk ik een heel goede chef de mission kunnen zijn . Wie geeft wat hij heeft is waard dat hij leeft en vroeger deden ze dat in Rome maar al te graag op blote voeten. Geven wat je hebt is sport en liefde tegelijk. Wel blijven doseren natuurlijk.

Tussen Kerst en Nieuwjaar liggen altijd van die onbestemde dagen. Menige training gaat niet door omdat de sanitaire stop na Kerst wel eens wat uit wil lopen. Meestal gaat het dan om een zelfgekozen lot en niet door een enge ziekte. Hier en daar op loopsites doken de twee extreme kanten van de Kerstmaaltijd weer op. “Laat je met Kerst niet verleiden” vond ik het slechtste advies. Dat klinkt nog erger dan Venkel met Zwitserse kaas, nog los van de geur van sportieve heiligheid. Wonen in Zuid-Limburg leek me ook te ballerig en dronken word ik liever van geluk dan van een overdosis gelegaliseerde harddrugs. Het bleef allemaal rustig aan tafel. Een paar glazen goede Franse wijn en lekker eten zonder elke calorie te tellen. Ik denk dat Bodar en Smeets het ook gelust zouden hebben. Net als drie jaar geleden liep ik mijn halve marathons in 2011 in tijden rond de 1.50 en mijn goede loopvoornemens zijn om dat in 2012 te herhalen. Bij veteranen heet dat vooruitgang. Gezondheidslopers als ik zijn saai, lopen de toppers in de weg, voeren jaar in jaar uit dezelfde discussies en gaan dankzij veel te veel zelfbeheersing soms nog langer mee dan de helden van de Atletiekunie. Waar het mijn eigen invulling van de loopsport betreft was 2011 een heel goed jaar en in andere opzichten eigenlijk ook.

De grote trend in de loopsport zet door en dat betekent vooral steeds meer mensen die hardlopen omdat het zo goed voor je is. De economische terugweg kan lang zijn en de meesten beseffen dat ook wel. Toch een mooi trainingsdoel om die weg helemaal uit te lopen. Waarschijnlijk zal het leiden tot minder deelnemers aan evenementen. Heel misschien dat de groei toch nog doorzet vanwege het jemoeterbijgeweestzijnsyndroom dat overal de kop opsteekt. Vroeger kende ik gemiddeld de helft van de deelnemers als ik ergens aan de start stond. Tegenwoordig hooguit een enkeling. Ze zijn bijna allemaal geblesseerd afgehaakt, gestopt, verdwaald of een andere weg ingeslagen. Als we als hardlopers echt naar Zijn evenbeeld geschapen zijn snap ik het helemaal . Veel van onze wegen blijven ondoorgrondelijk. Het grote niets blijft overheersen, maar daartussen is een hoop moois te beleven. De juiste ontsnappingssnelheid blijft een voorwaarde om de hemel te bereiken. vraag Andre Kuipers maar. Zolang hij nog niet thuis is kunt u ook bij Antoine Bodar terecht. Ik verkies de zweeffase. Gelukkig Nieuwjaar en vergeet niet naar het Vierschansentoernooi te kijken. Goed voor uw afzet.

© hardloopnieuws.nl