< terug

Hollandsch glorie met een wildcard team

Als we nu echt internationaal willen meetellen zal er toch eens iemand moeten opstaan en een Nationaal Plan Ultralopen moeten opstellen. Een GIVE and GET plan. Zodat duidelijk is wat jij als vrolijke amateur, mag verwachten als je besluit je jaar in het teken te stellen van het Nationale Ultralopen. Tot die tijd trek ik m’n eigen plan en bedank ik voor de eer om in een grijsgewassen tweedehands kloffie rondjes te rennen tussen loopsters die me 30 keer dubbelen. De mening van Leonie van den Haak over het niveau van het Nederlandse uitralopen

31 december 2014 (0 reacties)

Over het niveau van het Nederlandse ultralopen


 

Wat een gek gedoe: verschijnt er een persoonlijk lijstje van iemand op Facebook, over wat de Neerlandsche ultralopers en ultraloopsters gedaan hebben in 2014 en wat de verwachting is voor 2015, en zodra je een discussie ziet ontstaan is het ineens weg, foetsie. En dat terwijl het al zo’n raar ondergronds gedoe is af en toe, dat ultralopen. Aangezien ik tegen elke vorm van censuur ben, hier nogmaals mijn volledig persoonlijke visie op wat er aan de hand is.

Net als in elke sport heb je amateurs en topsporters. Ohw nee, dat is helemaal niet het geval bij ultralopen. Het zijn slechts een handjevol lopers en loopsters wereldwijd die kunnen leven van hun sport, en dan zijn het met name de traillopers die lucratieve sponsordeals hebben met grotere merken. Dus hebben we het in Nederland over mensen die het puur doen for the love of it. Enige vorm van georganiseerde talentontwikkeling is, zelfs als je naar Papendal loopt, in geen velden of wegen te bekennen. Niet erg, helemaal niet erg zelfs. Want ultralopen is nu eenmaal vaak een solo-aangelegenheid. En mensen die wel graag in groepjes lopen zoeken elkaar vanzelf op en zo heeft iedereen het naar zijn of haar zin.

Met alle respect voor iedereen die de benen onder zijn of haar lichaam vandaan traint: het niveau van ultralopen in Nederland zit weliswaar in de lift maar mag toch echt geen naam hebben als je het internationaal bekijkt. EK’s, WK’s en grote wedstrijden worden niet gewonnen. Hoogstens een paar mooie klasseringen op incourante afstanden en wedstrijden. Want ook al heb ik op dat tweede treetje van het Spartathlon podium gestaan, ik maak me toch echt geen illusies dat ik een ultratalent ben. Of dat ik er een carriere uit kan maken. Ik ben een vrolijke amateur die het geluk heeft de tijd en mogelijkheden te hebben om te doen wat ik doe. En dat geluk koester ik regelmatig.

Er is in April een EK/WK 24 uur in Turijn, en als je meer dan 180km hebt gelopen als vrouw mag je hieraan meedoen. De vraag is of je als bond moet proberen om een team af te vaardigen for the sake of having a team. Met C-limieten en eventuele wildcards. Dat is waar het wat mij betreft mis gaat. Want elke weldenkende sportbond wil toch dat de besten van de besten het land representeren op een EK/WK?! Dat je als loper echt trots bent dat je in het Oranje mag lopen, ook al is het van dat andere merk. Ik zou willen dat ik dat Oranje kloffie begeerde, maar wat heeft Nederland ooit voor mij gedaan dat ik graag m’n hele jaar in het teken stel van die ene wedstrijd waar ik, zelfs met een A-limiet op zak, nog geen deuk in het internationale pakje boter loop?

Lees hier verder

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *