Hardloopnieuws

“Ik ga m pakken”!

Door Jolanda Verstraten

Jolanda Verstraten schrijft maandelijks haar column voor hardloopnieuws.nl © Jan Schellekens

Nog even mijn veters strikken en de handschoenen aan en dan ben ik weer gereed voor een fijne training. Ik heb er zin in vandaag ondanks de vrieskou. Na een hele dag binnen zitten is het fijn om een frisse neus te halen. Opgewekt ga ik de deur uit, de spieren voelen nog wat stram aan de eerste passen maar al snel vinden mijn benen het gebruikelijke ritme. Toch wel erg koude vingers zeg! Na de warming-up even wat rekken dus ik kijk zoekend om me heen voor een geschikt rek-object, een boom of bankje volstaat prima. Ik breng mijn kuitspier op lengte als ik hoor: “He, duw die boom niet om”. Jaha, grappig, maar meer als een schaapachtig lachje komt er niet als reactie van mijn kant. De meneer met het hondje vervolgt zijn weg. Het hondje voorop en de meneer sjokt er achteraan.

Goed, de benen voelen soepel en ik heb het inmiddels ook niet meer zo koud. Nu dus niet langer blijven staan maar starten met het programma. Vandaag ga ik een aantal minutenloopjes doen, even lekker tempo maken gevolgd door een dribbelpauze. Het gaat goed, voor mijn gevoel loop ik best hard, nu dat tempo ook tot het einde vol zien te houden. Ik moedig mezelf aan om het laatste stuk zelfs nog wat te versnellen. De horloge piept en ik ga dribbelen. Dat was nummer 1! Nog nahijgend van de versnelling van zojuist ga ik iets verder naar rechts lopen op het fietspad want er komt een tegenligger aan. “Kun je niet harder” wordt er naar mijn hoofd geslingerd. Dat heb ik net gedaan denk ik bij mezelf waarom denk je dat ik compleet buiten adem ben?! Maar zoals me eerder ook al gebeurde komt er geen zinnig antwoord terug. Als het knulletje op zijn kleine fietsje al lang uit zicht is heb ik bedacht dat een retorische vraag misschien leuk was geweest, maar echt sterk is het niet. De horloge piept en ik voer het tempo weer op. Als hij nu nog eens even om zou kijken…maar ja nu ziet hij me natuurlijk niet meer. Als een speer ga ik vooruit mezelf afvragend of ik dit wel vol ga houden maar mijn trainer had me nog meegegeven dat ik vandaag best mocht afzien.

Ik wil reactief lopen en vind het leuk om te zien hoe ik de witte lijnen in een gelijkmatig ritme passeer. Een aantal solo-fietsers passeren me gejaagd, die willen zeker ook snel naar huis. Dan komt er een groepje dat duidelijk minder haast heeft, breed uitgewaaierd over het fietspad komen ze me tegemoet. Ik wil eigenlijk geen tempo minderen dus ik ga een beetje in de berm lopen om ze te laten passeren. “Ze hebben hem al hoor”, ongelooflijk ze moeten me wel hebben vandaag. Maar deze heb ik vaker gehoord, spijtig vraag ik me af waarom ik nou nog steeds geen leuk antwoord klaar heb. “Ze hebben de verkeerde” roep ik terug. Misschien dat de lezers van de hardloopkrant toch wat gevatter zijn en me kunnen helpen om wat meer bijdehand uit de hoek te komen. Inmiddels ga ik van start voor serie numero 3. Niks kan me nog verbazen en jawel hoor ik ben goed en wel op weg als ik achter me hoor: “als je eerder was vertrokken dan had je nu niet zo hard hoeven lopen”. Om nu te gaan uitleggen dat ik dit toch vooral voor mijn plezier doe lijkt me niet erg zinvol dus ik laat het er maar bij. Eigenlijk kan ik wel lachen om die opmerkingen en inmiddels loop ik ook met een glimlach rond. Dit moet ik straks aan mijn vriend gaan vertellen die zal ook wel van de stoel vallen van het lachen! Voor de laatste keer zet ik een versnelling in. Geloof het of niet maar deze keer haal ik een fietser in. Als ik hem passeer zegt hij: “dat is ook niet eerlijk”. Deze snap ik niet dus ik vraag wat er nou niet eerlijk is. Nou legt hij me uit, jij hoeft alleen maar te lopen en ik moet deze fiets ook nog meenemen.

Aan het einde van de ronde zie ik de meneer met het hondje weer. Het hondje staat zo met 1 poot omhoog richting de boom. “He pis die boom niet om“ zeg ik tegen het hondje, en de man lacht schaapachtig.

© hardloopnieuws.nl