< terug

Kerstkaart

Mijn looptraining is achter de rug. Een kletsnatte en gure vrijdagavond. Regen drong overal door heen en er restte niets anders dan te rennen door flarden striemende regen. Bij wind tegen voelde het aan alsof je bijna werd teruggeblazen. In het groepje, waarin ik liep, werd in stilte gebikkeld. Kop over kop, ieder zijn deel en dat door de schaars verlichte stad in de donkerste tijd van het jaar, de donkere dagen voor kerst. Een nieuwe column van Henk van Duuren.

21 januari 2014 (0 reacties)

Over hardlopen gesproken

Door Henk van Duuren

Mijn looptraining is achter de rug. Een kletsnatte en gure vrijdagavond. Regen drong overal door heen en er restte niets anders dan te rennen door flarden striemende regen. Bij wind tegen voelde het aan alsof je bijna werd teruggeblazen. In het groepje, waarin ik liep, werd in stilte gebikkeld. Kop over kop, ieder zijn deel en dat door de schaars verlichte stad in de donkerste tijd van het jaar, de donkere dagen voor kerst.

Na ruim een uur zei iedereen kort goedendag en vluchtte de auto in of toog zo snel mogelijk huiswaarts. De harde wind en aanhoudende regen hadden hun werk gedaan. Het licht onderkoelde lichaam was niet blij met het warme douchewater. Het leven kwam terug in de lichaamsdelen en voelde aan als een prikkelende marteling. Gelukkig was het van korte duur en nu zit ik in mijn badjas, een kop warme koffie in de hand en een vulkoek binnen handbereik, achter mijn laptop.

Ik merk dat ik zit na te genieten van de training, hoe zwaar en nat die ook was. De elementen zijn getrotseerd en de training hangt in mijn lijf. Met een moe en een opkomend loom gevoel, door de warme kamer en de hete koffie, blader ik door mijn twitteraccount en stuit op het volgende twitterbericht:
John Gietelink þ@JohnGietelink: Kerstkaart over? Stuur naar; Fam. Gietelink. A.Hellfrichlaan 16, 6952 DB, Dieren RT, mijn vader is aan huis gekluisterd. Vind ie mooi!

Ik besef, bij het lezen van dit bericht, meteen hoe bevoorrecht ik ben. Ik trek mijn hardloopkleren en –schoenen aan en de wereld is voor mij. Of het nu de stad of het platteland is, de duinen of het bos, ik ben nergens aan gekluisterd. De gedachte alleen al beklemt me en bedenk dat de vader van John Gietelink en velen met hem niet meer de vrijheid van bewegen hebben, zoals de vele (hard)lopers.

Een kerstkaartje sturen is wel het minste dat ik kan doen om hem in contact te brengen met de buitenwereld. De vader van John zal er ongetwijfeld blij mee zijn. Net als hij zijn er echter velen, die gekluisterd zijn aan hun woning, ook bij jou in de buurt. Je kunt een lichtje zijn in deze kersttijd, waarin aandacht en zorg voor elkaar centraal staan. Een kerstkaartje naar meneer Gietelink en een kaartje naar iemand uit jouw buurt, die minder mobiel is. Een klein gebaar en toch zo groots. Laten we daarin voorop lopen! Fijne kerstdagen gewenst!

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Kerstkaart

Mijn looptraining is achter de rug. Een kletsnatte en gure vrijdagavond. Regen drong overal door heen en er restte niets anders dan te rennen door flarden striemende regen. Bij wind tegen voelde het aan alsof je bijna werd teruggeblazen. In het groepje, waarin ik liep, werd in stilte gebikkeld. Kop over kop, ieder zijn deel en dat door de schaars verlichte stad in de donkerste tijd van het jaar, de donkere dagen voor kerst. Een nieuwe column van Henk van Duuren.

15 december 2012 (0 reacties)

Over hardlopen gesproken

Door Henk van Duuren

Mijn looptraining is achter de rug. Een kletsnatte en gure vrijdagavond. Regen drong overal door heen en er restte niets anders dan te rennen door flarden striemende regen. Bij wind tegen voelde het aan alsof je bijna werd teruggeblazen. In het groepje, waarin ik liep, werd in stilte gebikkeld. Kop over kop, ieder zijn deel en dat door de schaars verlichte stad in de donkerste tijd van het jaar, de donkere dagen voor kerst.

Na ruim een uur zei iedereen kort goedendag en vluchtte de auto in of toog zo snel mogelijk huiswaarts. De harde wind en aanhoudende regen hadden hun werk gedaan. Het licht onderkoelde lichaam was niet blij met het warme douchewater. Het leven kwam terug in de lichaamsdelen en voelde aan als een prikkelende marteling. Gelukkig was het van korte duur en nu zit ik in mijn badjas, een kop warme koffie in de hand en een vulkoek binnen handbereik, achter mijn laptop.

Ik merk dat ik zit na te genieten van de training, hoe zwaar en nat die ook was. De elementen zijn getrotseerd en de training hangt in mijn lijf. Met een moe en een opkomend loom gevoel, door de warme kamer en de hete koffie, blader ik door mijn twitteraccount en stuit op het volgende twitterbericht:
John Gietelink þ@JohnGietelink: Kerstkaart over? Stuur naar; Fam. Gietelink. A.Hellfrichlaan 16, 6952 DB, Dieren RT, mijn vader is aan huis gekluisterd. Vind ie mooi!

Ik besef, bij het lezen van dit bericht, meteen hoe bevoorrecht ik ben. Ik trek mijn hardloopkleren en –schoenen aan en de wereld is voor mij. Of het nu de stad of het platteland is, de duinen of het bos, ik ben nergens aan gekluisterd. De gedachte alleen al beklemt me en bedenk dat de vader van John Gietelink en velen met hem niet meer de vrijheid van bewegen hebben, zoals de vele (hard)lopers.

Een kerstkaartje sturen is wel het minste dat ik kan doen om hem in contact te brengen met de buitenwereld. De vader van John zal er ongetwijfeld blij mee zijn. Net als hij zijn er echter velen, die gekluisterd zijn aan hun woning, ook bij jou in de buurt. Je kunt een lichtje zijn in deze kersttijd, waarin aandacht en zorg voor elkaar centraal staan. Een kerstkaartje naar meneer Gietelink en een kaartje naar iemand uit jouw buurt, die minder mobiel is. Een klein gebaar en toch zo groots. Laten we daarin voorop lopen! Fijne kerstdagen gewenst!

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *