Lopen zonder been
“Inmiddels ben ik al 6 weken bezig met mijn co-schap chirurgie in het Radboud ziekenhuis te Nijmegen. Chirurgie is ongetwijfeld al zo oud als de mensheid. Echter de ontwikkeling van de technische apparatuur heeft een sterke uitbreiding gegeven van de mogelijkheden. Ik heb ongelooflijke operaties gezien waarbij mensen na een zeven uur durende operatie zijn geholpen aan hun kanker.” De nieuwe column van Jolanda Verstraten is uit
21 januari 2014 (0 reacties)Lopen zonder been, So What?!
Jolanda Verstraten schrijft maandelijks haar column voor hardloopnieuws.nl © Jan Schellekens
Inmiddels ben ik al 6 weken bezig met mijn co-schap chirurgie in het Radboud ziekenhuis te Nijmegen. Chirurgie is ongetwijfeld al zo oud als de mensheid. Echter de ontwikkeling van de technische apparatuur heeft een sterke uitbreiding gegeven van de mogelijkheden. Ik heb ongelooflijke operaties gezien waarbij mensen na een zeven uur durende operatie zijn geholpen aan hun kanker. Het is fantastisch dat ik mag assisteren bij de operaties en zodoende meer kan leren over het vak. Het hechten van wonden en kleine chirurgie, zoals het verwijderen van moedervlekken en vetbulten, behoort inmiddels tot mijn takenpakket. Maar de meest indrukwekkende ervaring vind ik toch wel de amputatie van het been.
Natuurlijk is er altijd een keiharde indicatie voordat wordt overgegaan tot amputatie van het been, zuurstoftekort is hierbij het belangrijkste criterium, en meestal gaat het om oudere patiënten met vaatziekten. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het zou zijn om een been te moeten missen, mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
Gelukkig zijn de prothesen de laatste jaren veel verbeterd, maar dan nog volgt er een lange weg van revalidatie. Ik merk dat er vaak toch licht gedacht wordt over deze revalidatie en dat gehandicapte atleten vaak ondergewaardeerd worden. In het begin van dit jaar heb ik twee paralympische atleten ontmoet met wie ik nog regelmatig contact heb. Een daarvan is Robert Mayer, een 26-jarige 400 meter loper met een persoonlijk record van 53,65. Hij werd al Europees Kampioen en won brons bij de Wereldkampioenschappen, reeds nu al heeft hij zich gekwalificeerd voor de Paralympische Spelen van 2008. Toen hij 17 jaar oud was wilde hij met vrienden een geintje uithalen door een trein in te wikkelen met toiletpapier. Robert is daarbij gevallen en onder 15.000 volt stroom komen te staan. Hij lag daarna negen weken lang in het ziekenhuis en verloor zijn rechter onderbeen. Met zijn prothese kan hij in principe onbegrensd ver lopen. Echter als hij in de training 10×100 meter loopt en gaat zweten dan gaat de prothese glijden en moet hij stoppen om het zweet af te poetsen om zich zo weer zeker te voelen. Het lopen met een carbon-prothese geeft ook veel problemen met de coördinatie. De “veer” die het spronggewricht moet vervangen geeft steeds dezelfde hoeveelheid kracht en energie terug en dat moet je goed kunnen opvangen met je gezonde been. Zeker als de verzuring in het gezonde been toeslaat wordt het moeilijk om technisch goed te blijven lopen. Anna Mayer, medaillewinnares op de Olympische Spelen van Sydney, is in Polen zonder hand geboren en ook zij kent de problemen met coördinatie en het zoeken naar het juiste evenwicht. Ik heb deze atleten zien trainen en hun verhalen gehoord. Ik ben geen specialist op de sprintnummers maar in de trainingen die zij afwerkten waren ze toegewijd en serieus en trainden ze hard. Het blessureleed dat ze moeten incasseren is ook groter dan bij gezonde atleten. Omdat het lichaam door de amputatie uit evenwicht is gebracht krijgen ze met name last van bekkenscheefstand en hamstringblessures en niet te vergeten pijn aan de stomp. Robert Mayer heeft ook al regelmatig en niet onverdienstelijk “normale” wedstrijden gelopen. Toch denkt hij persoonlijk niet in integratie van gehandicapten en niet gehandicapten. Met name omdat er ontzettend veel verschillende klassen van handicaps zijn. Hij geeft aan dat dit ook voor de gehandicapten zelf een probleem is; er staan daardoor veel te weinig atleten aan de start. Ik ben benieuwd naar het IAAF oordeel over de Zuid-Afrikaanse 400 meter loper Oscar Pistorius met twee onderbeens-prothesen. Zou het voordelig of nadelig zijn? Een uitzonderlijk verhaal is het sowieso.
Ik heb respect voor de atleten die met hun handicap op zon hoog niveau acteren. De psychologische drempel lijkt me veel hoger. Robert zegt daarover zelf; je bent 17 en hebt twee mogelijkheden. Of je zegt: “het leven gaat verder en je vecht en maakt er het beste van” of je zegt: “Helaas, ik geef het op en doe niks meer”. Hij heeft voor het eerste gekozen en gevochten.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Hilde loopt in Zeeuws-Vlaanderen haar 111de marathon van dit jaar (en er volgen er nog 255)
Gestopte voetballer Toine van Huizen wil eerste marathon in minder dan 3 uur lopen voor goed doel
Lopen zonder been
“Inmiddels ben ik al 6 weken bezig met mijn co-schap chirurgie in het Radboud ziekenhuis te Nijmegen. Chirurgie is ongetwijfeld al zo oud als de mensheid. Echter de ontwikkeling van de technische apparatuur heeft een sterke uitbreiding gegeven van de mogelijkheden. Ik heb ongelooflijke operaties gezien waarbij mensen na een zeven uur durende operatie zijn geholpen aan hun kanker.” De nieuwe column van Jolanda Verstraten is uit
24 juli 2007 (0 reacties)Lopen zonder been, So What?!
Jolanda Verstraten schrijft maandelijks haar column voor hardloopnieuws.nl © Jan Schellekens
Inmiddels ben ik al 6 weken bezig met mijn co-schap chirurgie in het Radboud ziekenhuis te Nijmegen. Chirurgie is ongetwijfeld al zo oud als de mensheid. Echter de ontwikkeling van de technische apparatuur heeft een sterke uitbreiding gegeven van de mogelijkheden. Ik heb ongelooflijke operaties gezien waarbij mensen na een zeven uur durende operatie zijn geholpen aan hun kanker. Het is fantastisch dat ik mag assisteren bij de operaties en zodoende meer kan leren over het vak. Het hechten van wonden en kleine chirurgie, zoals het verwijderen van moedervlekken en vetbulten, behoort inmiddels tot mijn takenpakket. Maar de meest indrukwekkende ervaring vind ik toch wel de amputatie van het been.
Natuurlijk is er altijd een keiharde indicatie voordat wordt overgegaan tot amputatie van het been, zuurstoftekort is hierbij het belangrijkste criterium, en meestal gaat het om oudere patiënten met vaatziekten. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het zou zijn om een been te moeten missen, mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
Gelukkig zijn de prothesen de laatste jaren veel verbeterd, maar dan nog volgt er een lange weg van revalidatie. Ik merk dat er vaak toch licht gedacht wordt over deze revalidatie en dat gehandicapte atleten vaak ondergewaardeerd worden. In het begin van dit jaar heb ik twee paralympische atleten ontmoet met wie ik nog regelmatig contact heb. Een daarvan is Robert Mayer, een 26-jarige 400 meter loper met een persoonlijk record van 53,65. Hij werd al Europees Kampioen en won brons bij de Wereldkampioenschappen, reeds nu al heeft hij zich gekwalificeerd voor de Paralympische Spelen van 2008. Toen hij 17 jaar oud was wilde hij met vrienden een geintje uithalen door een trein in te wikkelen met toiletpapier. Robert is daarbij gevallen en onder 15.000 volt stroom komen te staan. Hij lag daarna negen weken lang in het ziekenhuis en verloor zijn rechter onderbeen. Met zijn prothese kan hij in principe onbegrensd ver lopen. Echter als hij in de training 10×100 meter loopt en gaat zweten dan gaat de prothese glijden en moet hij stoppen om het zweet af te poetsen om zich zo weer zeker te voelen. Het lopen met een carbon-prothese geeft ook veel problemen met de coördinatie. De “veer” die het spronggewricht moet vervangen geeft steeds dezelfde hoeveelheid kracht en energie terug en dat moet je goed kunnen opvangen met je gezonde been. Zeker als de verzuring in het gezonde been toeslaat wordt het moeilijk om technisch goed te blijven lopen. Anna Mayer, medaillewinnares op de Olympische Spelen van Sydney, is in Polen zonder hand geboren en ook zij kent de problemen met coördinatie en het zoeken naar het juiste evenwicht. Ik heb deze atleten zien trainen en hun verhalen gehoord. Ik ben geen specialist op de sprintnummers maar in de trainingen die zij afwerkten waren ze toegewijd en serieus en trainden ze hard. Het blessureleed dat ze moeten incasseren is ook groter dan bij gezonde atleten. Omdat het lichaam door de amputatie uit evenwicht is gebracht krijgen ze met name last van bekkenscheefstand en hamstringblessures en niet te vergeten pijn aan de stomp. Robert Mayer heeft ook al regelmatig en niet onverdienstelijk “normale” wedstrijden gelopen. Toch denkt hij persoonlijk niet in integratie van gehandicapten en niet gehandicapten. Met name omdat er ontzettend veel verschillende klassen van handicaps zijn. Hij geeft aan dat dit ook voor de gehandicapten zelf een probleem is; er staan daardoor veel te weinig atleten aan de start. Ik ben benieuwd naar het IAAF oordeel over de Zuid-Afrikaanse 400 meter loper Oscar Pistorius met twee onderbeens-prothesen. Zou het voordelig of nadelig zijn? Een uitzonderlijk verhaal is het sowieso.
Ik heb respect voor de atleten die met hun handicap op zon hoog niveau acteren. De psychologische drempel lijkt me veel hoger. Robert zegt daarover zelf; je bent 17 en hebt twee mogelijkheden. Of je zegt: “het leven gaat verder en je vecht en maakt er het beste van” of je zegt: “Helaas, ik geef het op en doe niks meer”. Hij heeft voor het eerste gekozen en gevochten.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.