Hardloopnieuws

Door Jitze Weber

Blijkens een recent steekproefje voor velen een moeilijke opgave. Hardlopers weten het donders goed. Kenia, Ethiopië, Marokko. Sinds kort weten we zelfs waar Oeganda ligt. Het was wel weer lachen tijdens de Olympische marathon. Als liefhebber heb ik natuurlijk regelmatig geschakeld tijdens de wedstrijd om zo alle deskundige commentaren op me te laten inwerken. Enkelingen op wat meer slimme zenders hadden vanaf de start al door dat het pokeren werd tijdens de mannenmarathon. Het Nederlandse commentaar was te deskundig voor pokeren en kwam met opmerkingen over gebrek aan ervaring bij een niet-Keniaan in de kopgroep. Nu weet ik wel dat ervaring heel belangrijk is gemaakt in dit land, maar Kiprotich bracht iets bijzonders in, de welbekende Olympische verrassing. Toch jammer voor die meegestuurde Keniaanse handelsdelegatie. Oeganda heeft er een held bij. Noem vier landen in Afrika. Het gaat de hardloper voortaan lukken. Vier? Binnenkort komen we zoveel topografische input op de uitslagenlijsten tegen, dat we als hardlopers niet meer naar school hadden hoeven te gaan. Er wordt geknaagd aan de hardloophegemonie van Afrika. Degenen die al heel lang roepen dat er meer meespeelt dan de Afrikaanse genen en de place to run lijken een beetje hun gelijk te hebben gehaald in Londen. Even afwachten of de trend bij de grote stadsmarathons en de IAAF Diamond League doorzet.

De Nederlanders hebben in Londen goed gepresteerd. Natuurlijk, Epke, Dorian, de hockeyballen,de paardjes, de zwemploeg, daar hadden we stilletjes wel op gerekend. Voor de atletiek geen medailles deze keer, maar wel vooruitgang en hier en daar een diploma. Al zijn de baanatleten binnen de Atletiekunie een sekte, in Londen lieten ze hele goede dingen zien. Onze marathonloopsters vielen niet op. Internationaal hebben we op de weg momenteel weinig in te brengen, maar voor de gewone wegloper maakt dat weinig uit. Je doet je ding zoals ze dat vaak zo mooi zeggen. Prestatieverbetering aan de top zit er nog steeds wel in. Steeds meer Nederlanders zweven de toekomst tegemoet en met die crisis erbij kan de sportieve versie van windowdressing soms behulpzaam zijn om overeind te blijven.
Leuk om het raadspelletje eens om te draaien. Iemand noemt drie plaatsen en wij raden welke sport hij bedrijft. Rotterdam, Amsterdam en Klazienaveen. Almere, Stein en Assen. Hilversum, s-Hertogenbosch, Rotterdam. Dat wordt al moeilijker. Heerenveen, Changchung, Moskou. Geesteren, Aken, Amsterdam. Iets voor oudejaarsavond.

Topsport, hoe ver moet je gaan? Het leuke van de Olympische Spelen is dat ver komen in het motto ontbreekt. Sneller, hoger, sterker. Verder staat er niet tussen. Nu weten ultralopers meteen waarom de honderd kilometer niet in het programma wordt opgenomen. Veel sportliefhebbers vinden in dat opzicht de marathon al problematisch. In mijn Feyenoordblaadje las ik hoe een film over de marathon van de werkelijkheid kan verschillen. Iets over een acteur die van alle vier “ingedutte mannen” de beste conditie had en na twee kilometer eigenlijk al op instorten stond. Hij past zijn kijk op lopen aan zijn toestand aan met de opmerking dat het bijna een soort verslaving moet zijn, “want bij je volle verstand ga je zoiets niet doen”. Die film ga ik niet zien, dan nog maar een keer Haile, en Feyenoord natuurlijk.
Zo loopt iedereen in dit leven zijn eigen rooieneuzenloop wel uit, daar is geen topsport voor nodig. Laat ik het maar niet over wielrennen hebben, anders ga ik de Cliniclowns met Pinokkio verwarren en voor je het weet betreed je een moeras van list, bedrog en goede bedoelingen. Zo gezien liggen sport en politiek dicht bij elkaar. Als hardloper heb ik al in een vroeg stadium besloten mezelf het bos in te sturen. Als hardlopen je leven moet dienen en niet andersom, dan is het behouden van het plezier in de beweging zelf het voornaamste. Dat plezier in lopen heb ik nog steeds en ik koester het met een terugtrekkende beweging. Een beweging die wel doorgaat, rustig aan, om er verder mee te komen. Spelen dat het wiel nooit uitgevonden is. Als een Noord-Amerikaanse Indiaan schrikkend van de weegbree op zijn route. Het spoor van de blanken. Voor je het weet zit je met een fles drank in een reservaat te vervetten achter de kassa bij de neptooien. Noem maar eens drie landen in Amerika. Brazilië bijvoorbeeld. Daar worden de volgende Spelen gehouden, ze spreken er Portugees, het zit er vol met grondstoffen en de economie is booming. Voor Nederland een reden om de studie Portugees van de lijst te schrappen. Gaan we dat in de sport ook zo doen?

© hardloopnieuws.nl