Hardloopnieuws

De dagen lengen, de dagtemperatuur stijgt, het voorjaar lonkt. Hardlopers duiken diep in hun kledingkast op zoek naar iets luchtigere kleding. Het maandenlang dragen van lange broeken, shirts met lange mouwen en dikke mutsen heeft de huid geen goed gedaan. Het lijf lijkt overgeschilderd te zijn met een verfje type RAL 9010, wit, zelfs witter dan wit. Gelukkig geldt het niet voor alle hardlopers, want er zijn er ook grote getalen die door de natuur gezegend zijn met een getinte huid. Zonder schroom dragen deze bevoorrechten singlets, de kortste broekjes en rennen vrolijk rond, genietend van de eerste lentezonnetjes.

Hoe anders is het gesteld met de met minder pigment bedeelde hardlopers. Ze moeten door de zure appel heen bijten, de schaamte voorbij en de buitenlucht in. Hoe bont de kleding ook is, de imperfectie van de huid wordt meedogenloos getoond. Lichaamsbeharing contrasteert en lijkt overvloedig aanwezig en puilt uit op plekken waar het niet gezien wil worden. Rijkelijk over het lijf gestrooide pukkeltjes worden uitvergroot door de reflectie van de zonnestralen op de menselijke RAL 9010. Hardlopen lijkt een tijdelijke straf voor de pigmentarmen. Het doet pijn aan de ogen, maar gelukkig vertekent alles ietwat door de snelheid van het lopen.

Er zijn echter wel grenzen aan wat de willekeurige toeschouwer kan verdragen en wat de hardloper mag dragen. Ieder voorjaar duiken ze weer op: mannen in een zwart vlinderbroekje, zo’n iets te klein hoog opgesneden broekje, een V-vormig vod dat lijkt op een verkeerd gesneden minirokje, waarbij het bij elke stap lijkt alsof de inhoud uit de krappe verpakking dreigt te vallen. Neem daarbij de inwitte benen, gelardeerd met lange zwarte haren en iedereen wendt gegeneerd het hoofd af of zoekt vertwijfeld naar een flink verduisterende zonnebril.

Vlinderbroekje, de naam alleen al, niet mannelijk. Het heeft iets frivools, iets vrouwelijks, iets wulps, iets uitbundigs en hoort niet aan het lijf van de kontloze, spierwitte en harige mannen. Laat de dames een kleurige variant aantrekken en er vrolijk mee paraderen. Witte, getinte of donkeren benen, het maakt niet uit. Zij kunnen het hebben, het is esthetisch verantwoord.

Bij de voorjaarsschoonmaak vind ik onderin mijn kledingkast een nog ongedragen exemplaar. Uit respect voor mezelf en voor de ander frommel ik het onding tot een bal om het vervolgens met een sierlijke boog in de vuilnisbak te doen belanden. Wie volgt?