Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

Je hoort het de feestneuzen dagelijks roepen. Eindelijk harmoniseren de omstandigheden weer met de adrenalinebehoefte van thrillseekers. Lente, de warmweersloffers gaan de weg weer op. We zien voor de zoveelste keer nieuwe loten aan de loopboom komen. Wat te denken van stadswild. De eerste de beste huppeltroel uit de grote stenenhoop aan het IJ nodigt ons uit voor een crosstraining met multidisciplinaire inhoud door de stad. Maak het mee! Stank is ook natuur. Nou niet meteen denken dat over de inhoud niet is nagedacht, dat is flauw. Beetje hupsen tussen de Amsterdammertjes, trapje hier, bankje daar, even opdrukken tegen de vensterbank van het Paleis en er niet daarna tegenaan pissen wat dat kunnen de pas gerenoveerde natuursteentjes niet hebben. Wat een meelijwekkend verhaal, het Amsterdamse Bos is zeker te ver. “Zien ze me wel?”

Het voorjaar is weer uitgebroken en het is weer tijd om het bewegen uit te venten. Alle lijven moeten weer naar holladiejeeproporties worden getransformeerd zodat iedereen weer ziet hoe mooi we zijn en laat het vooral niet saai worden. Ik zal maar niet opsommen welke strapatsen de glimmende fitnessbaasjes de afgelopen jaren de revue al hebben laten passeren, maar het waren er heel wat. De lezers kennen ze vast nog wel. Ooit dacht ik dat ik het allemaal verkeerd deed met dat boomstammen gooien in het bos, maar nu de topsportcrisis eindelijk is uitgebroken weet ik hoe het kwam dat er zulke vreemde fluctuaties in de uitslagenlijsten opdoken vanaf begin jaren-90. Ik had daar trouwens geen topsportcrisis voor nodig. Thrill wel. Studerend uit mijn boek over fysische chemie kreeg ik als zeventienjarige de onstuitbare behoefte om springend en rennend het bos bij kasteel Twickel op een ongebruikelijke manier te doorkruisen. Het slootje springen had ik nog uit mijn Friese kinderjaren meegenomen. Het begin van wat later atletiektraining werd. Zwetend en hijgend weer terug over gebaande wegen en dan niet onder de douche, beetje smerig, maar s avonds zat de oplosbaarheid van colloïden goed verankerd in mijn hoofd, omringd door de stofjes waar wij als hardlopers tegenwoordig zo graag over praten. Maf doen hoort bij jeugd. Dat deden ze in de jaren-60 echt leuker dan nu. Grinden op een surfplank lijkt sterk op het over een brugboog klimmen. Allemaal thrillseeking behaviour. Spannend maar het kan. Later past het bewegen zich aan bij de behoefte. Het op tijd zien van gevaar wordt er ook niet minder op. Stepping stones op weg naar de finish.

Iedereen en alles stopt de laatste tijd. De paus, de koningin, de economie. Zou de topsport ook stoppen? Hoe win je een wedstrijd? Met talent en een uitstekende training rest zonder doping nog steeds de marge. Titus Mulder heeft gelijk. Harm Kuipers mag van alles roepen , autoriteit als hij is, maar van goed en slim dopinggebruik ga je harder. De feiten tonen dat aan. Verhaaltjes opdissen om te voorkomen dat sporters eraan beginnen werkt niet. Strijd is strijd. Grenzen worden verlegd . De vraag is of er nog een manier is om de topsport legitiem voort te zetten. Die is er wel. Voor topsporters is het onwerkbaar geworden. Mensen die veel meer van chemie weten dan ik, hebben stofjes in elkaar gezet die meer doen dan een placebo. Gebruik is vaak verboden en wie zich aan de regels houdt verliest. De enige oplossing lijkt me het versoepelen van de regels. Als het gewoon mag is het geen probleem meer. Met dank aan Lance weten we nu hoe de topsport in elkaar zat, zit en zal zitten als er niet eens wat meer breedte in de discussie komt. Deze crisis biedt een kans. Voorstel! We gaan voor nieuwe limieten. Voor wie op basis van de bestaande regelgeving de 2.30 op de marathon niet haalt laten we alles hetzelfde. Zo bestrijd je dat ongetalenteerden onverantwoorde dingen doen met hulpstoffen. Wie de eerste horde neemt is een talent en omdat we het dopinggebruik in de topsport niet kunnen uitbannen vragen we van talenten openheid van zaken te geven tijdens de voortzetting van hun carrière. Dat is werkbaarder dan where-abouts en zoekgeraakte bloedmonsters. Controle is een verdienmodel geworden en de sporter is het slaafje dat het nooit meer goed kan doen. We geven ze de vrijheid te gebruiken wat nodig is om te presteren, als ze het willen tenminste. Die openheid biedt de farmaceutische industrie kansen om legaal te experimenteren op de grens van het onbekende en zo hebben we er ook nog eens allemaal voordeel van. Het gezondheidsrisico hoort bij topsport. Topsport bedrijf je niet voor je gezondheid, maar topsport kan wel bijdragen aan de ontwikkeling van medicatie. Laten we ophouden met elkaar voor de gek te houden. Er is geen andere oplossing als je het sporttheater in leven wilt houden.

De gewone hardloper moet kunnen genieten van topsport zonder de hele tijd die vervelende verhalen te moeten wegen. Vraag je niet af waarom je als gewone loper niet boven je persoonlijke top kunt komen. Gewoon lopen voor het lekker is toch ook prima? Lees teksten over training met je eigen mogelijkheden en ambities in je achterhoofd door. Je verliest niet alleen omdat je af en toe bedonderd wordt. Toplopers trainen hard, veel en slim. Verwacht niet te veel, dan valt het allemaal wel mee.

Misschien moet ik als zzp-er het boswild eens onder de aandacht van de mediakrijsers brengen. Ga naar www.boswild.nl om je aan te melden voor wat je nog nooit gedaan hebt. Gaan we weer lekker gewoon verder met hardlopen en de ondersteunende trainingsvormen in de wetenschap dat stilzitten altijd de laatste optie is. Behalve een kans is de crisis een kruispunt dat niet altijd op Google-maps te vinden is. Kiezen moet je leren, je kunt hardlopend heel wat kanten op.

© hardloopnieuws.nl