Hardloopnieuws

All along the Watchtower

Door Jitze Weber

Jitze Weber schrijft voor hardloopnieuws.nl zijn column “All along the Watchtower”.

Toen ik in 1970 in Wageningen studeerde wilde het wel eens gebeuren dat ik bij het verlaten van mijn flat een voet tussen de deur kreeg. Dat is natuurlijk heel vervelend als je je verheugt op “het weekend” en als je dan meteen klem zit met een zak was en een weekendtas, maar gelukkig was het niet mijn eigen voet. De afgevaardigden van Koning Jehova wilden op de meest ongelegen momenten hun verhaal kwijt. Het kwam erop neer dat alles geschreven stond, het einde nabij was en dat je bij hen moest horen om als een van de weinigen het oordeel levend door te komen. Dat vond ik meteen al niks : die anderen dan ? Allemaal slecht ? Voorafgaand aan de grote dag zouden de mensen het juist in alles met elkaar eens worden. De voorbode daarvan waren de VN. De datum van het grote gebeuren wordt heden ten dage nog jaarlijks naar voren geschoven omdat het maar niet wil gebeuren. Je verjaardag hoefde je niet meer te vieren, want binnenkort leefde je voor eeuwig op een vredige wereld. Vrij kort daarna las ik Simone de Beauvoir, een boek over hoe het zou zijn, onsterfelijk zijn. Niet een erg aantrekkelijk vooruitzicht.
Inmiddels zijn we het als sporters helemaal eens. Dopinggebruikers zijn zondaars, ze moeten zwaar gestraft worden, op hun bek geslagen worden voor hun oneerlijkheid en we zullen ze krijgen. Een bekend ploegleider uit het wielrennen heeft het in deze over de eeuwige strijd tussen stropers en de boswachter en de boswachter is weer eens aan de winnende hand. Op boswachters wordt flink bezuinigd in ons land, maar de dopingcontroles worden scherper.

Vanuit mijn persoonlijke logica is het een merkwaardige community, die sport. Nadat Eva in het paradijs het herstel gunstig wou beïnvloeden middels het plukken en eten van een verboden appeltje wisten we als mensheid ineens alles van goed en kwaad. Het vijgenblad bleek niet genoeg bescherming meer te bieden in de twintigste eeuw. Door “die Feinde und Betrüger kalt zu stellen” kon je atlete van de eeuw worden en daar moest bij Foekje Dillema het vijgenblad voor wijken. Missie geslaagd, op de trein met die meid en maar juichen voor de vliegende huisvrouw. “Jan, wat vind je van de atletiek in Amerika?”. Jan wist van de prins geen kwaad, maar de prins zat in Amsterdam te genieten op de tribune, toen nog met pet en al want wij als simpele kiekerds wisten ook van de prins geen kwaad.

Tegenwoordig weten we wat rechtvaardigheid is.De regels zijn helder en Simon is een boef. Op de site van Hardy Menkehorst (een mentaal begeleider) lees ik dat we ons er bij moeten neerleggen dat de meeste toppers egoïsten zijn, dat moet ook wel om topper te zijn. Ergens anders lees ik dat in de wereld van Simon Vroemen alles om Simon Vroemen draait. Natuurlijk is dat zo! Vraag maar aan ons onschendbaar engeltje Lance Armstrong.

Peking komt in zicht. Mijn trainer is recentelijk op 91-jarige leeftijd overleden. “Dan loop je niet meer zo hard” was een van zijn laatste uitspraken en “Geniet van het leven”. Periodiseren deed hij anders dan ik, maar het was een goede trainer. Mijn stoel staat klaar en als de stroom niet weer uitvalt kan ik vanaf 8-8 kijken naar een prachtig sportfeest en dat zal ik zeker doen. De steeple-finale sla ik over. De hazen springen beter en ik ga ze bekijken op de hei. De natuur schijnt goed te zijn en Simon is slecht. Wellicht staat er op de hei weer een excursie met verrekijkers de buizerds te beloeren. Een scherpe blik, een duik, hebbes, weer een net iets te traag lief muisje wordt ontzield. Wat een mooi gezicht, zag je dat? Het goede heeft zich weer geopenbaard. De boterhamzakjes worden gretig leeggegeten en op Lampeduse spoelt weer een boot met dooie Afrikanen aan. Zouden ze met EPO de kust gehaald hebben?

Ik breek een lans voor de goeden en de kwaden, voor alles wat wel of niet beweegt. Ik oordeel niet en ben de Amerikanen dankbaar dat ze op Normandië geland zijn al deden ze dat gedrogeerd. Ik ben de Duitsers dankbaar voor hun beleefdheid en alles wat ze aan cultuur voortbrachten. Ik ben de Chinezen dankbaar voor hun geduld , ik ben de Russen dankbaar voor hun onverzettelijkheid en het is altijd leuk om buiten te spelen, maar het kan erg gevaarlijk zijn.Dar weten de Fransen weer alles van.

Geniet van de Spelen en van het brood, maar denk ook even aan die anderen die het brood bij de verkeerde bakker kochten of geen tijd hadden om te spelen. “Alle Menschen werden Brüder”, maar het kan nog wel even duren voor het echt zover is.

© hardloopnieuws.nl

.