< terug

Eerlijk duurt het langst.

In de sport is dat zeker zo. Voor wie eerlijk is kan welke duursportprestatie dan ook verdraaid lang duren en omdat degene die er het eerste is er met de prijzen vandoor gaat is het maar te hopen dat de eersten de laatsten zullen zijn. De Tour was weer een hele zit en het WK-atletiek moet nog komen. Toch maar weer mazzel dat de Olympische Spelen maar eens in de vier jaar gehouden worden, want anders moest ik in mijn stoel blijven slapen om bij te blijven.

25 juli 2009 (0 reacties)

All along the Watchtower

Door Jitze Weber


Jitze Weber schrijft voor hardloopnieuws.nl zijn column “All along the Watchtower”.

In de sport is dat zeker zo. Voor wie eerlijk is kan welke duursportprestatie dan ook verdraaid lang duren en omdat degene die er het eerste is er met de prijzen vandoor gaat is het maar te hopen dat de eersten de laatsten zullen zijn. De Tour was weer een hele zit en het WK-atletiek moet nog komen. Toch maar weer mazzel dat de Olympische Spelen maar eens in de vier jaar gehouden worden, want anders moest ik in mijn stoel blijven slapen om bij te blijven. Mijn eigen training lijdt er nog net niet onder, maar het is wel oppassen geblazen. Voor je het weet heb je door niets te missen je eigen training grondig verwaarloosd en dat is natuurlijk niet de bedoeling van al die mooie kijkervaringen. Blijven kunnen hardlopen is overleven want voor de Wii ben ik te suf. Een van mijn dochters heeft verwoede pogingen gedaan om mij te leren tennissen, maar ik kan me werkelijk niet inleven in dat digitale poppetje op het beeldscherm waar ik dan het racket virtueel voor bedien. Net als vroeger bij het volleyballen is de bal al achter voor ik hem zie aankomen. Mijn nogal groot uitgevallen neus werd regelmatig getroffen door ballen van talloze balspellen waar ik aan meedeed maar de ontdekking van het lopen heeft me verdere schade bespaard. Tot zover de eerlijkheid en dat is best ver.

Voor topsporters is het een heel probleem, die eerlijkheid. Als je ergens talent voor hebt, moet je kunnen winnen. Om dat mogelijk te maken moet je veel en goed gestructureerd trainen en als je na een jaar of vijf dan nog iedere keer vijfde bent begint het achterdeorenkrabben. Plezier in de sport houden wordt wel eens bemoeilijkt door een overdosis talent. Je ziet de anderen winnen met minder talent, training en ondersteuning en je gaat denken dat het allemaal pakkerds zijn. Dat zou kunnen, misschien wel, misschien niet, in ieder geval verlies je. Geleidelijk aan begint het verleggen van grenzen bij sommigen een onderdeel van het sporten te worden en is het na verloop van tijd voor een pakkerd zelfs moeilijk om het moment aan te wijzen dat de knop om ging. Natuurlijk zijn er de regels, maar als je wilt weten hoe regels in de praktijk uitpakken zou ik eens een kijkje nemen bij het zebrapad voor Amsterdam-CS. Daar heb je voetgangerslichten van diverse kleuren die de overstekende voetgangers verder niet lijken te beïnvloeden. Een beetje zoals een studievriend van me het ooit uitlegde : ” Groen is doorlopen en rood is zelf uitkijken”. Zo is het in de topsport ook ongeveer. Er wordt stevig op los gelogen. Waarom dopinggebruik zo hard moet worden bestreden is mij een raadsel. De argumenten worden bijzonder zwak onderbouwd. Tijdens een van de trainerscursussen die ik met succes heb doorlopen werden er heel wat leugens verteld. De zaal knikte gewillig mee en de meesten slaagden dan ook wel. Zo werd er op niveau-4 ook nog instemmend en verheugd gereageerd toen de docent doodleuk beweerde dat doping niets doet. Dat er alle reden is om aan te nemen dat dat waarschijnlijk niet waar is bevestigde dezelfde docent weer door alle enge kwalen op te noemen die je door dopinggebruik kan oplopen en vooral door de uitslagenlijsten van vroeger te combineren met de eerlijkheden van later. Eerder werd doping nog lekker vaag gehouden : alle hulpstoffen die je als prestatiebevorderend middeltje in je dieet opnam en buiten het normale voedingspatroon vielen waren in principe doping. In een ver verleden gold dat op een vergelijkbare manier ook voor training.
Doping zie je in alle gelederen van de samenleving. De landing op Normandië (amfetamine), de toppers in het bedrijfsleven (bètablokkers) , het wielrennen (epo) , het sprinten ( creatine, vrij verkrijgbaar op uw ING-rentepunten), popmuziek (diverse soft- en harddrugs) . Die rij kun je heel lang maken en wat je er vooraan afhaalt, groeit er aan de achterkant weer aan. Een van mijn eigen trainers had 15 jaar geleden de indruk dat het einde van de topsport in zicht was. Daarin krijgt hij geen gelijk, maar zijn argumenten deugden. De strijd tegen doping win je nooit en als mensen van andere mensen bovenmenselijke prestaties verwachten kom je in een wirwar terecht waar iedereen op den duur het hoofd van afwendt. Einde topsport, gewoon weer voor een krans in het rond rennen en konijntjes tellen onderweg ? Welnee, het topsporten gaat door, het is theater. De gezondheidsargumenten zijn ook vaak zwak. Er staan stofjes op de lijst die niets doen en stofjes die heel veel doen. Er zijn honderden soorten epo denkbaar , de testmethodes deugen niet, er worden mensen gepakt die onschuldig zijn en er zijn winnaars die goede chemici tot hun vrienden mogen rekenen en overal mee wegkomen en zolang er gejaagd wordt komt er geen eind aan. Het argument van de voorbeeldwaarde van de topsporter is ook je reinste flauwekul. Al die echtscheidingen na net iets te veel trainen, het feit dat topsport sowieso ongezond is, ach, het laatste is er nog niet over gezegd.

Tijdens de Tour rekenen diverse inspanningsfysiologen ons voor welke ongelofelijke vermogens Contador uit zijn lijf tovert. Greg Lemond reed een geweldige tijdrit nadat zijn broer een schot hagel op zijn onderstel gelost had in het eraan voorafgaande voorjaar. Talloze bloedstollende rampen lijken sporters tot grote hoogte te kunnen doen stijgen. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Van je prestatievermogen wordt 30% door mentale factoren beslist, naar men tegenwoordig denkt. Persoonlijke tegenslag kan je motiveren om tot het uiterste te gaan, maar winnen is meer dan dat. Anticiperen op je talent is natuurlijk ook zorgen dat je talent optimaal rendeert en soms moet je dan door rood lopen om voor sluitingstijd het Damrak te bereiken. De druk neemt toe , verzakkingen, de hele boel op de kop, niemand die de voetgangersoversteekplaats nog kan vinden. Scheurende panden in de Vijzelstraat, oplopende kosten, miscalculatie alom. Doorgaan is de enige optie. Elke prestatie heeft zijn prijs.

Het gaat erom wie het eerst door de finish loopt, althans in de topsport. Wie nu denkt dat ik een voorstander van dopinggebruik ben heeft het mis. Ik ben een voorstander van gecontroleerd vrijgeven van het gebruik van prestatieverhogende middelen in de topsport, van het recht op een eigen verantwoordelijkheid van de topsporter en tegelijkertijd zou ik iedereen afraden doping tot zich te nemen. Persoonlijke tegenslagen verbeterden in het verleden mijn prestaties. Door te trainen kon ik het verdriet parkeren en het geleidelijk in haalbare porties verwerken. Dat geldt voor heel veel hardlopers. Winnen kan op vele manieren, bijv. door niet meer te verliezen dan nodig is. De trainingsleer en de kennis van technieken hebben eraan bijgedragen dat je vroeger in het WK kon acteren met tijden die nu in de regiowedstrijden niet meer opvallen. Voor recreanten is er veel verbeterd. Voor topsporters blijft het de vraag waarin de vooruitgang schuilt. Als je wint is het verdacht, als je verliest ben je een loser. Zoals ik al eerder schreef : Berlin bleibt doch Berlin.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *