< terug

En u loopt ook hard?

Het sollicitatiegesprek had tot nu toe weinig angels en voetklemmen opgeleverd. Ik zat er ontspannen bij, wist me verzekerd van genoeg onderwijservaring op alle gebied en had daar n.a.v. de gestelde vragen ook blijk van gegeven. “En u loopt ook hard?” merkte een dame op, die zich voorgesteld had als de voorzitter van de medezeggenschapsraad. Het bleek een retorische vraag. De nieuwe column van Henk van Duuren

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Het sollicitatiegesprek had tot nu toe weinig angels en voetklemmen opgeleverd. Ik zat er ontspannen bij, wist me verzekerd van genoeg onderwijservaring op alle gebied en had daar n.a.v. de gestelde vragen ook blijk van gegeven. “En u loopt ook hard?” merkte een dame op, die zich voorgesteld had als de voorzitter van de medezeggenschapsraad. Het bleek een retorische vraag. Zonder mijn antwoord af te wachten oreerde ze verder: “U geeft daarbij training, loopt meermalen per jaar een marathon en schrijft ook columns over dit onderwerp.” Het woordje columns kreeg extra nadruk en werd uitgesproken alsof het een familielid betrof van de Mexicaanse griep. “U bent goed geïnformeerd!” antwoordde ik. De vermelding van ‘in mijn vrije tijd ben ik een enthousiaste hardloper bij de hobbys op mijn lijst met persoonlijke gegevens, was wel in het oog gesprongen. “Hoe kunt u dit in hemelsnaam combineren met uw werk. Wedstrijden lopen, training geven en zelf trainen!”

Mijn verhaal over het managen van je tijd, dingen er voor doen, maar er zeker ook voor laten konden haar niet overtuigen. Ze schudde bij mijn uitleg met haar hoofd, kneep daarbij de ogen dicht, terwijl ze haar lippen verontwaardigd tuitte. Een verveelde zucht ontsnapte uit haar getergde lichaam: “Dat zal allemaal wel, maar daar schrijft u dan ook nog eens over en…….!” Ze liet een onheilspellende stilte volgen, richtte haar lichaam op, kwam half over de tafel hangen, vouwde haar handen met gestrekte vingers en vervolgde boosaardig kijkende door haar iets te kleine bril: “……..op een wijze die ik, wij,…” ze liet weer een stilte vallen, keek de tafel rond en op één man na werd er heel verontrustend serieus gekeken en daarbij instemmend geknikt “vinden de strekking van uw verhaaltjes niet altijd in overeenstemming met de functie waarnaar u solliciteert!” Het hoge woord was eruit, ze zakte terug in haar stoel, tikte met gespreide vingers de vingertoppen ritmisch tegen elkaar. Triomf stond op haar gezicht te lezen en de meeste tafelgenoten straalden eenzelfde euforie uit. Een afgevaardigde van het personeel kon het niet laten om op te merken dat googelen veel informatie oplevert.

Rustig keek ik de commissieleden aan. Wilde antwoorden, maar de bestuursafgevaardigde sneed me de pas af: “Ik wil hierbij het gesprek beëindigen, want er wacht een volgende kandidaat. We hebben genoeg gehoord en zullen u deze week nog bericht geven!” Mijn verzoek, om toch nog even in te mogen gaan op de opmerking over mijn columns, werd vriendelijk, maar zeer beslist afgewezen. “U hoort nog van ons!” Met het geven van handdrukken verliet ik ruimte en de man, die niet instemmend geknikt had bij het betoog van de voorzitter van de medezeggenschapsraad, begeleidde me naar de uitgang. “Dat laatste, dat sloeg nergens op. Ik moest ook een paar van uw verhaaltjes lezen. Niets mis mee” voegde hij me toe. “Waarom hebben ze me dan toch opgeroepen?” De man lachte cynisch: “Weinig kandidaten, vandaar! U bent vandaag de laatste.” Ik keek hem licht spottend lachend aan: “Er kwam toch nog een volgende kandidaat?” Het enige dat hij kon doen was schaapachtig lachen, me een hand geven en het beste wensen.

Bij het sluiten van de voordeur wist ik zeker dat deze voor mij voorgoed op slot zou blijven. Toen ik in de auto zat had ik er al vrede mee en glimlachte bij het terugdenken aan de zinsnede over de strekking van mijn verhaaltjes. Ik twijfelde ook meteen of ik bij een volgende sollicitatie mijn hobby hard lopen wel zou vermelden. Deze hobby laat immers sporen na en niet alleen op de weg.

Alle personen en/of gebeurtenissen komen voort uit de fantasie van de schrijver. Alle overeenkomsten met de werkelijkheid, bestaande personen of situaties berusten op louter toeval.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

En u loopt ook hard?

Het sollicitatiegesprek had tot nu toe weinig angels en voetklemmen opgeleverd. Ik zat er ontspannen bij, wist me verzekerd van genoeg onderwijservaring op alle gebied en had daar n.a.v. de gestelde vragen ook blijk van gegeven. “En u loopt ook hard?” merkte een dame op, die zich voorgesteld had als de voorzitter van de medezeggenschapsraad. Het bleek een retorische vraag. De nieuwe column van Henk van Duuren

5 december 2009 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Het sollicitatiegesprek had tot nu toe weinig angels en voetklemmen opgeleverd. Ik zat er ontspannen bij, wist me verzekerd van genoeg onderwijservaring op alle gebied en had daar n.a.v. de gestelde vragen ook blijk van gegeven. “En u loopt ook hard?” merkte een dame op, die zich voorgesteld had als de voorzitter van de medezeggenschapsraad. Het bleek een retorische vraag. Zonder mijn antwoord af te wachten oreerde ze verder: “U geeft daarbij training, loopt meermalen per jaar een marathon en schrijft ook columns over dit onderwerp.” Het woordje columns kreeg extra nadruk en werd uitgesproken alsof het een familielid betrof van de Mexicaanse griep. “U bent goed geïnformeerd!” antwoordde ik. De vermelding van ‘in mijn vrije tijd ben ik een enthousiaste hardloper bij de hobbys op mijn lijst met persoonlijke gegevens, was wel in het oog gesprongen. “Hoe kunt u dit in hemelsnaam combineren met uw werk. Wedstrijden lopen, training geven en zelf trainen!”

Mijn verhaal over het managen van je tijd, dingen er voor doen, maar er zeker ook voor laten konden haar niet overtuigen. Ze schudde bij mijn uitleg met haar hoofd, kneep daarbij de ogen dicht, terwijl ze haar lippen verontwaardigd tuitte. Een verveelde zucht ontsnapte uit haar getergde lichaam: “Dat zal allemaal wel, maar daar schrijft u dan ook nog eens over en…….!” Ze liet een onheilspellende stilte volgen, richtte haar lichaam op, kwam half over de tafel hangen, vouwde haar handen met gestrekte vingers en vervolgde boosaardig kijkende door haar iets te kleine bril: “……..op een wijze die ik, wij,…” ze liet weer een stilte vallen, keek de tafel rond en op één man na werd er heel verontrustend serieus gekeken en daarbij instemmend geknikt “vinden de strekking van uw verhaaltjes niet altijd in overeenstemming met de functie waarnaar u solliciteert!” Het hoge woord was eruit, ze zakte terug in haar stoel, tikte met gespreide vingers de vingertoppen ritmisch tegen elkaar. Triomf stond op haar gezicht te lezen en de meeste tafelgenoten straalden eenzelfde euforie uit. Een afgevaardigde van het personeel kon het niet laten om op te merken dat googelen veel informatie oplevert.

Rustig keek ik de commissieleden aan. Wilde antwoorden, maar de bestuursafgevaardigde sneed me de pas af: “Ik wil hierbij het gesprek beëindigen, want er wacht een volgende kandidaat. We hebben genoeg gehoord en zullen u deze week nog bericht geven!” Mijn verzoek, om toch nog even in te mogen gaan op de opmerking over mijn columns, werd vriendelijk, maar zeer beslist afgewezen. “U hoort nog van ons!” Met het geven van handdrukken verliet ik ruimte en de man, die niet instemmend geknikt had bij het betoog van de voorzitter van de medezeggenschapsraad, begeleidde me naar de uitgang. “Dat laatste, dat sloeg nergens op. Ik moest ook een paar van uw verhaaltjes lezen. Niets mis mee” voegde hij me toe. “Waarom hebben ze me dan toch opgeroepen?” De man lachte cynisch: “Weinig kandidaten, vandaar! U bent vandaag de laatste.” Ik keek hem licht spottend lachend aan: “Er kwam toch nog een volgende kandidaat?” Het enige dat hij kon doen was schaapachtig lachen, me een hand geven en het beste wensen.

Bij het sluiten van de voordeur wist ik zeker dat deze voor mij voorgoed op slot zou blijven. Toen ik in de auto zat had ik er al vrede mee en glimlachte bij het terugdenken aan de zinsnede over de strekking van mijn verhaaltjes. Ik twijfelde ook meteen of ik bij een volgende sollicitatie mijn hobby hard lopen wel zou vermelden. Deze hobby laat immers sporen na en niet alleen op de weg.

Alle personen en/of gebeurtenissen komen voort uit de fantasie van de schrijver. Alle overeenkomsten met de werkelijkheid, bestaande personen of situaties berusten op louter toeval.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *