< terug

Het is weer zo ver.

Trainen is belangrijk, maar in de wedstrijd hangt veel af van de vorm van de dag en zeker als je ultraloper bent. Texel heb ik nooit gehaald. Witte vingertoppen en een te laag tempo waren voor mij al genoeg reden om er na 100 km. uit te stappen. Als je het een en ander te verwerken hebt, moet de omvang van de compensatie worden opgevoerd. Wie dat met Bachcantates doet, moet meer studeren en wie loopt moet dan meer en vaker lopen. De nieuwe column van Jitze Weber

27 maart 2013 (0 reacties)

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

Trainen is belangrijk, maar in de wedstrijd hangt veel af van de vorm van de dag en zeker als je ultraloper bent. Texel heb ik nooit gehaald. Witte vingertoppen en een te laag tempo waren voor mij al genoeg reden om er na 100 km. uit te stappen. Als je het een en ander te verwerken hebt, moet de omvang van de compensatie worden opgevoerd. Wie dat met Bachcantates doet, moet meer studeren en wie loopt moet dan meer en vaker lopen. Als je meer gaat lopen moet het langzamer omdat je anders de vernieling ingaat. Niet helemaal de juiste wedstrijdbenadering. Het verkennen van je eigen grenzen komt op je pad en zo kun je ultraloper, pianist of wat dan ook worden. Als niet alles lukt is dat niet erg, het gaat om een doel voor het oefenproces. Als oplossing voor wat dan ook lijkt het me beter om te gaan lopen dan als hooligan te worden opgeveegd. Niet voor niets wordt de Zestig van Texel op tweede Paasdag gelopen. Daarmee is de loop verbonden met het grote feest van het lijden. Veel mensen weten niet eens meer wat er eigenlijk gevierd wordt met Pasen. Tweede Paasdag was er vroeger voor de meubelboulevard, familiebezoek of een Paasvuur. Net als tweede Pinksterdag en tweede Kerstdag ooit uit de onderhandelingen gesleept. Op dat soort dagen wordt er ook veel geflaneerd en gewandeld, meestal geen Vierdaagse. Eigenlijk zou de Zestig op Goede Vrijdag gelopen moeten worden. Al het lijden op een dag en daarna gezellig herstellen tussen de gekleurde eitjes en de kipjes en met Pasen lekker met de benen omhoog afwachten wat de nieuwe paus van de bloemen uit Nederland vindt.

Op Texel kan het zomaar gebeuren dat je na het finishen in een vijftienvoudige triatlon de 120 niet haalt. Net zo goed kun je er na een optimale training, in een flow en met het verstand erbij naar de overwinning racen. Het is een verraderlijke wedstrijd. Een voorbeschouwing voor de 120 heb ik al ergens gelezen, maar of die 9.23 uit de vorige eeuw ook dit jaar door iemand gehaald gaat worden? Wel een paar grote namen dit jaar. Even leek het er nog op dat Texel dit jaar ook op schaatsen bereikbaar zou zijn. Als het nu alsnog warmer wordt slaat dat als een klap in je gezicht en als het zo koud blijft kun je geen snelheid maken. Het kan dus nooit goed gaan voor wie voor een snelle wedstrijd komt. Strijd zal het worden, maar de race tegen het parkoersrecord lijkt bij voorbaat verloren. Met de nadruk op lijkt: je weet maar nooit. Niets is slechter voorspelbaar dan een tijd of een uitslag bij een ultraloop.

Onlangs bezocht ik samen met een ultralopende buurman een lezing over ultralopen die gegeven werd bij de plaatselijke wandelclub. De zaal zat vol met vierdaagselopers. Prachtige plaatjes van Réunion en de Alpen en nog wat schitterende locaties waar Jolanda rondgelopen had. Bekende verhalen. De zaal hoorde het allemaal enigszins gelaten aan. Bachcantates gaan als warme broodjes over de toonbank, eenzame uren wat minder. Ze was er helemaal voor uit Amsterdam gekomen. Vertellen over de charmes van het lijden onderweg komt wat moeilijk over. Er valt zo weinig over te zeggen en wat er over te zeggen valt is al zo vaak verteld en ook lang niet iedereen wil het weten. Wat er wetenswaardig aan is wordt daarentegen zelden verteld. Over training en over het gezondheidsrisico dat onweerlegbaar met je meeloopt als je de randen van het mogelijke verkent. Ontkenning en verslaving liggen dan erg dicht bij elkaar. Neemt niet weg dat de Vierdaagse prima ultralopers heeft voortgebracht. Neem nou Willem uit Limburg. De Nederlander die de Null het vaakst uitliep, altijd vrolijk onderweg, ook de dag na de Vierdaagse. De Null? Helaas is de Null niet meer. De Null was een bergloop (50 km.), bij mij in de buurt. Er werd veel gelopen en geklommen, maar het evenement was van een andere orde. Geen vlees door de pasta. Er was wel bier en er waren lange tafels, bergen, alle soorten lopers met hun verhalen en er werd gezongen, geprezen en geproost. Een Volkslauf met een eigen looplied, lopen in groepsverband, geen tijdwaarneming, geen start- en finishdoek en een licht filosofische ondertoon. Dat alles opgetuigd met verwijzingen naar de Slag in het Teutoburgerwoud , 9 na Christus. Alles werd 25 jaar lang liefdevol georganiseerd door Georg Rollfing uit Georgs-Marienhütte, der “Obernull”, een man die zijn lijden in loopvreugde omzette en aan wie je het lijden als feest met een gerust hart kunt toevertrouwen. Met evenveel toewijding gaat het op Texel. Voor de lekkerweersloffers moet het dit jaar een hele klus geweest zijn om goed getraind aan de start te komen.Behalve met ultralopen kun je met provoceren ook heel ver komen. Drinken is onzin, hardlopen gaat het beste op blote voeten en de warming-up kun je beter overslaan. De juiste voeding, herstel en mentale voorbereiding is allemaal voor watjes en periodisering is grote flauwekul. Als het niet goed gaat met de resultaten moet je er gewoon nog harder voor trainen en een op de persoon afgestelde training is eveneens larie. Trainen is gewoon helemaal niet nodig. Aicar, you care, hij kart, gewoon biefstuk eten, daarna de restjes op je zadel leggen en maar doorkarren. Dom vedan. Zeg het allemaal achter elkaar en je wordt de loopgoeroe die volgende week bij DWDD mag komen uitleggen wat luchtfietsen is. Tussendoor komt Heintje Davids voor je zingen.

Vrolijk Pasen allemaal, slof ze, mijn voeten jeuken al weer.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *