< terug

IJskonijn?

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen


Marathonloper Henk van Duuren schrijft voor hardloopnieuws de column “hardlopen”.

Het is een prestigieuze loop waar ik aan deelneem. De nationale top, aangevuld met een aantal gastlopers uit den vreemde, staat ongeduldig en vol verlangen te wachten op het startschot. Ik ben ingedeeld in het vak met wedstrijdatleten. Mijn eigen loopmogelijkheden kennend heb ik me opgesteld in het achterste gedeelte van dit startvak. De opdringende massa met recreatielopers drukt me echter steeds meer naar voren. Nog vijf minuten te gaan en de officiële plichtplegingen blijven maar doorgaan.

Naast me staat een atlete. Super afgetraind, bij het magere af en huppend van de ene op de andere voet. Ze lijkt erg gespannen en haar blik is strak vooruit gericht. Ik probeer een praatje met haar aan te knopen om het wachten korter te laten lijken. Op mijn vraag of ze hier voor de eerste keer loopt krijg ik geen enkele reactie. Ik probeer het nog een keer met een opmerking dat het wel mooi weer is om een halve marathon te lopen. Ze knippert niet eens met de ogen en blijft onverstoorbaar voor zich uitkijken. In mijn achterhoofd zegt een geïrriteerd stemmetje ‘ijskonijn. Ik geef het niet op en doe nog een poging met een vraag of ze wel vaker een halve marathon loopt. Ook daarop geen enkele reactie. Ze draait haar hoofd nog niet eens naar me toe. Ze blijft huppen en op het moment dat ik, koppig als ik ben, nog een poging wil wagen begint de lokale volkszanger met een meezinger. De handjes gaan in de hoogte en iedereen danst, zingt en klapt mee met het opzwepende lied. Iedereen, behalve de atlete naast me. Ze blijft huppend wachten met die onverstoorbare blik in de ogen. Ze gunt zelfs de volkszanger, staand op een hoogwerker, geen blik waardig.

Het lied is ten einde, het startschot klinkt en weg zijn de snelste lopers. De zwijgzame atlete ijlt bij me weg en na nog geen halve minuut is ze al uit het zicht verdwenen. Tijdens het lopen schiet me telkens het niet te verklaren gedrag van deze vrouw door mijn hoofd. Na een kilometer of tien is ze niet meer in mijn gedachten, want het tempo is hoog en ik moet me concentreren op mijn looptechniek om snelheid te behouden. Het publiek is enthousiast en mede door hun aanmoedigingen kan ik, ondanks het warme weer waar ik een vreselijke hekel aan heb, naar tevredenheid mijn halve marathon afronden.

Na het douchen loop ik met mijn clubgenoten naar de huldiging. De categorie vrouwen is aan de beurt en drie dames krijgen een hand en een envelopje. Aan de zijkant van het podium zie ik de zwijgzame atlete staan. Ze heeft nu een trainingspak aan en kijkt weer even onaangedaan en stoïcijns voor zich uit. De jongens lopen door om een biertje te halen. Ik blijf staan, benieuwd of deze vrouw prijs heeft gelopen, maar nog nieuwsgieriger naar wie ze nou precies is.

De speaker roept de dames in de categorie 35 + naar het podium. “En de winnares is, helemaal uit het verre Rusland en in een fantastische tijd, niemand minder
dan ..” Haar naam gaat verloren in het opklinkende applaus. Ik grijns begrijpend en klap voor haar als ze het podium beklimt. Ik probeer toch nog een keer contact met haar te maken, zwaai zeer enthousiast en steek mijn duim omhoog. Ze ziet het en op haar gezicht verschijnt een smal lachje en met haar hand maakt ze een kleine zwaaibeweging. Hardop concludeer ik: “Toch geen ijskonijn !”

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

IJskonijn?

12 oktober 2006 (0 reacties)

Hardlopen


Marathonloper Henk van Duuren schrijft voor hardloopnieuws de column “hardlopen”.

Het is een prestigieuze loop waar ik aan deelneem. De nationale top, aangevuld met een aantal gastlopers uit den vreemde, staat ongeduldig en vol verlangen te wachten op het startschot. Ik ben ingedeeld in het vak met wedstrijdatleten. Mijn eigen loopmogelijkheden kennend heb ik me opgesteld in het achterste gedeelte van dit startvak. De opdringende massa met recreatielopers drukt me echter steeds meer naar voren. Nog vijf minuten te gaan en de officiële plichtplegingen blijven maar doorgaan.

Naast me staat een atlete. Super afgetraind, bij het magere af en huppend van de ene op de andere voet. Ze lijkt erg gespannen en haar blik is strak vooruit gericht. Ik probeer een praatje met haar aan te knopen om het wachten korter te laten lijken. Op mijn vraag of ze hier voor de eerste keer loopt krijg ik geen enkele reactie. Ik probeer het nog een keer met een opmerking dat het wel mooi weer is om een halve marathon te lopen. Ze knippert niet eens met de ogen en blijft onverstoorbaar voor zich uitkijken. In mijn achterhoofd zegt een geïrriteerd stemmetje ‘ijskonijn. Ik geef het niet op en doe nog een poging met een vraag of ze wel vaker een halve marathon loopt. Ook daarop geen enkele reactie. Ze draait haar hoofd nog niet eens naar me toe. Ze blijft huppen en op het moment dat ik, koppig als ik ben, nog een poging wil wagen begint de lokale volkszanger met een meezinger. De handjes gaan in de hoogte en iedereen danst, zingt en klapt mee met het opzwepende lied. Iedereen, behalve de atlete naast me. Ze blijft huppend wachten met die onverstoorbare blik in de ogen. Ze gunt zelfs de volkszanger, staand op een hoogwerker, geen blik waardig.

Het lied is ten einde, het startschot klinkt en weg zijn de snelste lopers. De zwijgzame atlete ijlt bij me weg en na nog geen halve minuut is ze al uit het zicht verdwenen. Tijdens het lopen schiet me telkens het niet te verklaren gedrag van deze vrouw door mijn hoofd. Na een kilometer of tien is ze niet meer in mijn gedachten, want het tempo is hoog en ik moet me concentreren op mijn looptechniek om snelheid te behouden. Het publiek is enthousiast en mede door hun aanmoedigingen kan ik, ondanks het warme weer waar ik een vreselijke hekel aan heb, naar tevredenheid mijn halve marathon afronden.

Na het douchen loop ik met mijn clubgenoten naar de huldiging. De categorie vrouwen is aan de beurt en drie dames krijgen een hand en een envelopje. Aan de zijkant van het podium zie ik de zwijgzame atlete staan. Ze heeft nu een trainingspak aan en kijkt weer even onaangedaan en stoïcijns voor zich uit. De jongens lopen door om een biertje te halen. Ik blijf staan, benieuwd of deze vrouw prijs heeft gelopen, maar nog nieuwsgieriger naar wie ze nou precies is.

De speaker roept de dames in de categorie 35 + naar het podium. “En de winnares is, helemaal uit het verre Rusland en in een fantastische tijd, niemand minder
dan ..” Haar naam gaat verloren in het opklinkende applaus. Ik grijns begrijpend en klap voor haar als ze het podium beklimt. Ik probeer toch nog een keer contact met haar te maken, zwaai zeer enthousiast en steek mijn duim omhoog. Ze ziet het en op haar gezicht verschijnt een smal lachje en met haar hand maakt ze een kleine zwaaibeweging. Hardop concludeer ik: “Toch geen ijskonijn !”

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *