< terug

June

Het lichaam waarin ik groei naar mijn voltooiing is in een zekere staat van opwinding. Er is meer spanning op het vruchtwater. Niet nieuw voor me. Met een grote regelmaat dein ik van links naar rechts, van voor naar achter en van boven naar beneden. De vrouw die me draagt is verslaafd aan het hardlopen, ze kan niet anders, wil niet anders. Lopen is voor haar eten, drinken en nog veel meer. Ik mag het allemaal meemaken.

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

door Henk van Duuren

Het lichaam waarin ik groei naar mijn voltooiing is in een zeker staat van opwinding. Er is meer spanning op het vruchtwater. Niet nieuw voor me. Met een grote regelmaat dein ik van links naar rechts, van voor naar achter en van boven naar beneden. De vrouw die me draagt is verslaafd aan het hardlopen, ze kan niet anders, wil niet anders. Lopen is voor haar eten, drinken en nog veel meer. Ik mag het allemaal meemaken. Het voelt nu of er iets groots staat te gebeuren. Mag ik geboren worden? Ik weet dat het mijn tijd nog niet is. Wat is er toch aan de hand?

Ik neem waar hoe zorgvuldig ze haar hardloopkleren aantrekt. Keer op keer bukt ze, controleert of haar loopschoenen nog vastzitten, bevestigt een band om haar door mij veroorzaakte immense uitstulping en doet rek- en strekoefeningen. Ze strijkt tussendoor telkens over haar buik alsof ze me gerust wil stellen voor wat komen gaat. Ik hoor een knal en door de huidwand heen voel ik de aanwezigheid van heel veel mensen, allemaal aan het rennen alsof ze op de vlucht zijn voor een roofdier. Het duurt lang, af en toe wordt het tempo terug genomen, klots ik minder heen en weer, maar even later stuiter ik alle kanten op.

Voor mij lijkt het of er geen einde komt aan het gezwalk. Opeens verliest de bel waarin ik me bevind spanning. Ze wandelt, ik hoor geklap en gejuich. Ze gaat zitten, ik merk dat ze iets eet en zonder aankondiging voel ik een samentrekking en een onaangename druk. De vrouw slaakt een kreet en alle vocht om me heen stoomt weg. Ik ga geboren worden en weet dat mijn huidige bewustzijn over zal gaan in een onbewust zijn. Wel jammer, want ik hoop dat ik, in de taal die ik nog leren moet, mijn moeder ooit kan vertellen hoe ik de periode voor mijn geboorte ervaren heb. Oh jee, oeps daar ga ik.

De jonge vrouw krijgt haar zuigeling op buik en borsten gelegd. Ze lacht en huilt tegelijk. Haar man roept opgewonden en trots: “Het is een meisje!” teder wordt de baby geaaid. De verloskundige kijkt op van haar nawerk en vraagt nieuwsgierig: “En hoe gaat ze heten?” Zonder te dralen zegt de moeder, met dezelfde logica waarmee ze het besluit heeft genomen in haar 39ste week van haar zwangerschap deel te nemen aan de marathon van Chicago: “We live in October, thats why we call her June!”

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

June

Het lichaam waarin ik groei naar mijn voltooiing is in een zekere staat van opwinding. Er is meer spanning op het vruchtwater. Niet nieuw voor me. Met een grote regelmaat dein ik van links naar rechts, van voor naar achter en van boven naar beneden. De vrouw die me draagt is verslaafd aan het hardlopen, ze kan niet anders, wil niet anders. Lopen is voor haar eten, drinken en nog veel meer. Ik mag het allemaal meemaken.

16 oktober 2011 (0 reacties)

Hardlopen

door Henk van Duuren

Het lichaam waarin ik groei naar mijn voltooiing is in een zeker staat van opwinding. Er is meer spanning op het vruchtwater. Niet nieuw voor me. Met een grote regelmaat dein ik van links naar rechts, van voor naar achter en van boven naar beneden. De vrouw die me draagt is verslaafd aan het hardlopen, ze kan niet anders, wil niet anders. Lopen is voor haar eten, drinken en nog veel meer. Ik mag het allemaal meemaken. Het voelt nu of er iets groots staat te gebeuren. Mag ik geboren worden? Ik weet dat het mijn tijd nog niet is. Wat is er toch aan de hand?

Ik neem waar hoe zorgvuldig ze haar hardloopkleren aantrekt. Keer op keer bukt ze, controleert of haar loopschoenen nog vastzitten, bevestigt een band om haar door mij veroorzaakte immense uitstulping en doet rek- en strekoefeningen. Ze strijkt tussendoor telkens over haar buik alsof ze me gerust wil stellen voor wat komen gaat. Ik hoor een knal en door de huidwand heen voel ik de aanwezigheid van heel veel mensen, allemaal aan het rennen alsof ze op de vlucht zijn voor een roofdier. Het duurt lang, af en toe wordt het tempo terug genomen, klots ik minder heen en weer, maar even later stuiter ik alle kanten op.

Voor mij lijkt het of er geen einde komt aan het gezwalk. Opeens verliest de bel waarin ik me bevind spanning. Ze wandelt, ik hoor geklap en gejuich. Ze gaat zitten, ik merk dat ze iets eet en zonder aankondiging voel ik een samentrekking en een onaangename druk. De vrouw slaakt een kreet en alle vocht om me heen stoomt weg. Ik ga geboren worden en weet dat mijn huidige bewustzijn over zal gaan in een onbewust zijn. Wel jammer, want ik hoop dat ik, in de taal die ik nog leren moet, mijn moeder ooit kan vertellen hoe ik de periode voor mijn geboorte ervaren heb. Oh jee, oeps daar ga ik.

De jonge vrouw krijgt haar zuigeling op buik en borsten gelegd. Ze lacht en huilt tegelijk. Haar man roept opgewonden en trots: “Het is een meisje!” teder wordt de baby geaaid. De verloskundige kijkt op van haar nawerk en vraagt nieuwsgierig: “En hoe gaat ze heten?” Zonder te dralen zegt de moeder, met dezelfde logica waarmee ze het besluit heeft genomen in haar 39ste week van haar zwangerschap deel te nemen aan de marathon van Chicago: “We live in October, thats why we call her June!”

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *