< terug

Kraamschudden

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

Bij de post ligt een enveloppe met een zachte pasteltint. Ik kan wel raden wat er in zit. Een vrolijk kaartje bedrukt met een beertje, koetje of ander beest en de naam van een kind. Ouders melden dat ze blij en trots zijn met de geboorte van hun Jop, Joost of Jelle. Het kan ook voor hen een wonder zijn dat er een Rosie, Rosa of Rosemarietje het levenslicht heeft gezien.

In een werkkring, met voornamelijk vrouwen in de vruchtbare leeftijd tussen de 25 en de 40, betekent het dat ik geregeld op kraamvisite moet. Het liefst binnen tien dagen. Dat is immers de traditie. Voor een man, en ik ben er een van het exemplaar dat al uitslag krijgt bij het idee te moeten winkelen, is het kopen van een presentje een kwelling. Ik heb er wel iets op gevonden. Dan loop ik een babywinkel binnen en kies een vrouwpersoon uit. Het liefst iemand met ongeveer de leeftijd van de kraamvrouw. Met mijn onnozelste gezicht vraag ik dan wat zij zou kopen voor een baby. Ze voelen zich vereerd dat hun deskundigheid wordt gevraagd door een wanhopig kijkende man. Meteen krijg ik een vragenvuur op me af. Of het een jongen of meisje is, het eerste kind, grote of kleine familie, hip of behoudend en….wat het mag kosten. In de regel sta ik dan binnen vijf minuten bij de kassa om af te rekenen van iets waarvan ik me afvraag wat voor- of achterkant is, maar het schijnt draagbaar te zijn voor dat pasgeboren spul.

Met het keurig ingepakte presentje en een bosje bloemen in de hand, altijd rode rozen met een beetje groen, om vooral maar geen onderscheid te maken tussen de collegas, bel ik aan. Het nummer in de straat hoef ik nooit te zoeken. Er staat immers een hele santenkraam in de tuin; ooievaar, bord met naam van het kind (handig, want namen vergeet ik ook altijd), vlaggen en slingers. De kraamverzorgster laat me binnen en met een kopje koffie en een gebakje wacht ik dan op de collega. Vaak kan ik niet zien of ze bevallen of nog zwanger zijn, zoveel is er aan blijven hangen. Gehuld in een immense badjas komen ze aangestrompeld. Het krijgen van een kind schijnt geen pretje te zijn en behoorlijk fysiek ongemak te veroorzaken. Met een warme lach feliciteer ik de gelukkige moeder en feliciteer mezelf dan tegelijkertijd met het feit dat ik een jongen ben.

Na bewondering van het kind, waar in de regel allerlei vervormingen aan te zien zijn en waarvan het model ‘ik-heb-klem-gezeten-tussen-de-liftdeuren op nummer één staat, volgt het verhaal van de bevalling. In geuren en kleuren wordt het beschreven en ik hoop elke keer weer dat het kind is gehaald met de keizersnee. Geen smerige verhalen en een gaaf en goed gemodelleerd kind zijn dan mijn deel. Leve de keizersnee, hieperdepiep hoezee!!

Ik hoop ook altijd dat het kind borstvoeding krijgt, want dan hoef ik ze ten minste niet de fles te geven als ik er mee op de foto moet. Heb ik het kind in mijn armen en word ik omgeven door de weeïge lucht met het aroma van zeep, ontlasting en urine, dan voel ik wel meteen wat voor vlees ik in de kuip heb: slap, beweeglijk, lusteloos, hyperactieve, dromerig, nors, atletisch of krachtig. Zijn de armen lang of kort. Zijn de proporties goed en….wordt het later misschien een goede hardloper? Even de handen onder de voeten, reflexen controleren, bewegingsdrang stimuleren, even vergelijkend kijken naar de bouw van de ouders, alles combineren en dan, in de meeste gevallen, concluderen: geen hardloper of –loopster. Die babys zijn dun gezaaid, of is mijn conclusie te voorbarig? Is dat magere scharminkeltje met dat slappe nekje en die wiebelige beentjes misschien de Nederlandse 800-meterkampioen hardlopen van de toekomst? Wie weet? De tijd zal het leren.

Na het maken van de foto geef ik de baby gauw aan de kraamhulp, zoen mijn collega, zeg dat ik er zelf wel uit kom. Als ik de voordeur achter me heb dichtgetrokken, hol ik naar mijn auto en voel me bevrijd tot het moment dat er weer een enveloppe met een zachte pasteltint in de bus valt.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Kraamschudden

1 maart 2008 (0 reacties)

Hardlopen

Bij de post ligt een enveloppe met een zachte pasteltint. Ik kan wel raden wat er in zit. Een vrolijk kaartje bedrukt met een beertje, koetje of ander beest en de naam van een kind. Ouders melden dat ze blij en trots zijn met de geboorte van hun Jop, Joost of Jelle. Het kan ook voor hen een wonder zijn dat er een Rosie, Rosa of Rosemarietje het levenslicht heeft gezien.

In een werkkring, met voornamelijk vrouwen in de vruchtbare leeftijd tussen de 25 en de 40, betekent het dat ik geregeld op kraamvisite moet. Het liefst binnen tien dagen. Dat is immers de traditie. Voor een man, en ik ben er een van het exemplaar dat al uitslag krijgt bij het idee te moeten winkelen, is het kopen van een presentje een kwelling. Ik heb er wel iets op gevonden. Dan loop ik een babywinkel binnen en kies een vrouwpersoon uit. Het liefst iemand met ongeveer de leeftijd van de kraamvrouw. Met mijn onnozelste gezicht vraag ik dan wat zij zou kopen voor een baby. Ze voelen zich vereerd dat hun deskundigheid wordt gevraagd door een wanhopig kijkende man. Meteen krijg ik een vragenvuur op me af. Of het een jongen of meisje is, het eerste kind, grote of kleine familie, hip of behoudend en….wat het mag kosten. In de regel sta ik dan binnen vijf minuten bij de kassa om af te rekenen van iets waarvan ik me afvraag wat voor- of achterkant is, maar het schijnt draagbaar te zijn voor dat pasgeboren spul.

Met het keurig ingepakte presentje en een bosje bloemen in de hand, altijd rode rozen met een beetje groen, om vooral maar geen onderscheid te maken tussen de collegas, bel ik aan. Het nummer in de straat hoef ik nooit te zoeken. Er staat immers een hele santenkraam in de tuin; ooievaar, bord met naam van het kind (handig, want namen vergeet ik ook altijd), vlaggen en slingers. De kraamverzorgster laat me binnen en met een kopje koffie en een gebakje wacht ik dan op de collega. Vaak kan ik niet zien of ze bevallen of nog zwanger zijn, zoveel is er aan blijven hangen. Gehuld in een immense badjas komen ze aangestrompeld. Het krijgen van een kind schijnt geen pretje te zijn en behoorlijk fysiek ongemak te veroorzaken. Met een warme lach feliciteer ik de gelukkige moeder en feliciteer mezelf dan tegelijkertijd met het feit dat ik een jongen ben.

Na bewondering van het kind, waar in de regel allerlei vervormingen aan te zien zijn en waarvan het model ‘ik-heb-klem-gezeten-tussen-de-liftdeuren op nummer één staat, volgt het verhaal van de bevalling. In geuren en kleuren wordt het beschreven en ik hoop elke keer weer dat het kind is gehaald met de keizersnee. Geen smerige verhalen en een gaaf en goed gemodelleerd kind zijn dan mijn deel. Leve de keizersnee, hieperdepiep hoezee!!

Ik hoop ook altijd dat het kind borstvoeding krijgt, want dan hoef ik ze ten minste niet de fles te geven als ik er mee op de foto moet. Heb ik het kind in mijn armen en word ik omgeven door de weeïge lucht met het aroma van zeep, ontlasting en urine, dan voel ik wel meteen wat voor vlees ik in de kuip heb: slap, beweeglijk, lusteloos, hyperactieve, dromerig, nors, atletisch of krachtig. Zijn de armen lang of kort. Zijn de proporties goed en….wordt het later misschien een goede hardloper? Even de handen onder de voeten, reflexen controleren, bewegingsdrang stimuleren, even vergelijkend kijken naar de bouw van de ouders, alles combineren en dan, in de meeste gevallen, concluderen: geen hardloper of –loopster. Die babys zijn dun gezaaid, of is mijn conclusie te voorbarig? Is dat magere scharminkeltje met dat slappe nekje en die wiebelige beentjes misschien de Nederlandse 800-meterkampioen hardlopen van de toekomst? Wie weet? De tijd zal het leren.

Na het maken van de foto geef ik de baby gauw aan de kraamhulp, zoen mijn collega, zeg dat ik er zelf wel uit kom. Als ik de voordeur achter me heb dichtgetrokken, hol ik naar mijn auto en voel me bevrijd tot het moment dat er weer een enveloppe met een zachte pasteltint in de bus valt.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *