Hardloopnieuws

Hardlopen

Me and Mrs. Jones, We got a thing going on. We both know that its wrong, but its much too strong, to let it go now.
*Bron: Billy Paul: Me and Mrs. Jones

Een droom spat uiteen. Mijn heldin is voor het oog van de wereld van haar voetstuk gevallen. De jonge vrouw, die ik adoreerde, aanbad om haar sportieve uitstraling, haar aansprekende atletiekresultaten, haar stralende lach na iedere prestatie, de vrouw die in Sydney drie gouden en twee bronzen medailles in de wacht sleepte, blijkt voor de wereld een leugenaarster, een bedriegster.

Ik wil de details eigenlijk niet weten, er niet over praten. Het liefst wil ik haar in mijn herinnering houden als de superatlete, het voorbeeld voor veel sportsters in de hele wereld. De waarheid is hard door haar en voor haar. De waarheid is hard en kwetsend voor alle atletes die met haar in competitie zijn geweest. De waarheid is hard voor de atletiekliefhebbers, die van haar gehouden en in haar geloofd hebben.

Ik lees het in de kranten, ik zie het op de televisie, hoor het op de radio en word er stuitend mee geconfronteerd op Internet. Alle details doen me zeer. Het is alsof ik elke keer weer een klap in mijn gezicht krijg. Ik kan, hoewel ik het zou willen, het niet meer ontkennen. Marion Jones heeft de wereld bedrogen. Ze heeft gekozen voor de roem, de eer, de erkenning, het grote geld. En wat blijft over? Niets! Al haar resultaten worden gewist, ze wordt buitenproportioneel gestraft, behandeld als een misdadigster.

In mijn hoofd zingt een variant op het lied dat wordt gezongen door Billy Paul: ”Me and Mrs. Jones. I didnt know that a thing was going on. She knew that it was wrong, but it was to strong to let it go.”* Mijn droombeeld ligt in scherven. Ik kan er gevoelsmatig niet in meegaan. Ik huil om haar, om de straf die ze krijgt, om de zwakte van deze zo sterk lijkende vrouw. Ik huil om de atletieksport, want waar blijft de geloofwaardigheid als zelfs onze iconen vals blijken te zijn.

© Henk van Duuren