Hardloopnieuws

Door Jitze Weber

Hardlopen is een dure sport. Voor de hobbelrecreant valt het wel mee. Hooguit eens per jaar een paar schoenen. Het EVA is in dit geval vrijwel altijd volledig hersteld voor de volgende training omdat de meeste trainingen geen grote schoenbelasting zijn. Duurtraining is schoeneconomisch gezien relatief goedkoop, al doet het woord duurtraining iets anders vermoeden. Intensief trainen is niet alleen intensief voor de atleet. De schoen krijgt ook meer op zijn donder. Schoenen kennen ook geen supercompensatie. Zou ook niet best zijn. Stel je voor. Steeds meer demping en aangroeiende zolen, dat zou knap lastig worden. Schoenen moeten , net als de atleet, van intensieve belastingen langer herstellen dan van een lichte duurtraining. Rustig voorthobbelen is voor de levensduur van de schoenen het beste. Het materiaal verhardt minder snel dan na een paar maanden rondzwerven in de berging. Veel doorgewinterde recreanten laten hun schoenen onbelast overwinteren in de hoop dat ze daar beter van worden. Dat helpt niet. Schoenen verouderen ook als je er niets mee doet. De recreant zelf gedijt als hardloper al evenmin op maandenlange rust. Ik geef toe dat het raar is om het hardlopen te bekijken vanuit een economisch schoengebruik. Een beetje moet je dat wel doen natuurlijk. Wie vaker dan drie keer per week loopt maakt winst door minstens twee paar schoenen te hebben en deze per training om de beurt te gebruiken. Dan halen beide paren een hogere kilometerstand. Twee verschillende paren is nog een extra trainingsprikkel ook. Even doorrekenend aan deze kostenpost kom je op ruim 10 cent per kilometer uit als het om schoenen gaat.
De kleding is ook een kostenpost. Kleding gaat over het algemeen wel langer mee dan schoenen, mits je natuurlijk alle modecodes wilt bijbenen. Sokken, onder- en bovengoed, trainingjack… laten we het eens houden op een honderdje of drie euro per jaar, dan zit je aardig in de richting.
Doen we ook aan klantkosten ? Nou, vooruit dan, lidmaatschap van een club en inschrijfkosten. Gek genoeg gaat het daar vaak over. Terwijl tijd toch ook geld is. Als je dan de trainingstijd in het kostenplaatje een plek geeft zijn de inschrijfkosten macro-economisch gezien uiterst marginaal. Dat zie je donders vaak in de economie. Het geld raakt op en de besparingen worden in de verkeerde hoek gezocht. Zijn er immers ook geen reiskosten ? Wat zijn die inschrijfkosten nu als percentage van het totaal ?

Hardlopen kan een heel dure manier van reizen zijn. Economisch gezien is het drukken van de kosten dan ook een even grote kunst als hardlopen zelf. Denkend vanuit het idee dat tijd en geld allebei waarde vertegenwoordigen is het belangrijk niet te veel te hardlopen. Je schoenen en kleding slijten sneller als je meer loopt en hardlopen kost tijd. In de signalerende waarde van hardlopen als kunst zit geen progressie door steeds meer te trainen, voor zover er überhaupt sprake is van een kunstuiting. Verder is het even belangrijk om niet te weinig tijd aan het hardlopen te besteden. Wie te weinig loopt zal vroegtijdig geconfronteerd worden met een weigerend onderstel. Soms zal ook het brein eerder haperen bij te weinig looptraining, maar dat is nog te compenseren met andere bewegingen. In dat laatste geval zijn die andere bewegingen wel duurder, omdat ze voor het bereiken van evenveel resultaat langer gemaakt moeten worden.

Voeding als extra kostenpost speelt bij een enkeling nog een rol, net als medische begeleiding. Gezond eten is wel iets duurder en het kost meer tijd, maar dat is het dan ook wel. Medische begeleiding ? Ja, dat is ook een markt die nogal aan het expanderen is. De vertrutting neemt hier en daar verbijsterende vormen aan.

Dan moeten we het nog over rendement hebben. Wie erg hard loopt verdient daar soms iets aan. Wie veel harder dan anderen loopt is korter onderweg en wint een prijs. Dat gaat dubbelop. Een goed resultaat leidt af en toe tot sponsoring en werkt zo door op de begroting. Roem en status stellen over het algemeen weinig voor binnen de loopeconomie. Het grote geld ziet de loper als een nar op naiks en met het publicitaire scoren valt het ook niet altijd mee. Verkokerd als je soms moet zijn, kun je als gevorderde loper soms het gevoel hebben dat er op je gelet wordt. Meestal weten de buren echter niet waar je uithangt als je weer bent afgereisd naar een EK waarvan niemand wist dat het gehouden werd totdat het op maandag op pagina 27 rechtsonder in de sportkatern staat.

Dat reizen is ook een kostenpost. Daar is inmiddels een economie omheen gegroeid. Merkwaardig is dat die economie erin slaagt op een economisch onlogische manier te groeien. De hardloper vertegenwoordigt een markt. Een nogal meegaande en gemakkelijk te manipuleren doelgroep als je het mij vraagt. Oorspronkelijk was het allemaal redelijk vraaggestuurd. Tegenwoordig is de hardloopreis geïnfiltreerd door allerlei opleukgedoe en spullenbaasjes. Verder wordt de loper wijs gemaakt dat het lopen van de marathon aan de overkant van de grote plas je leven verrijkt. Mij te ver. Ik wil er met de auto kunnen komen en nog liever met de fiets. Als ik in Verweggistan loop, dan loop ik daar mee omdat ik er toch al was. Reken ook eens uit wat dat allemaal kost, dat gehobby omwille van een quootje op een verjaardagsfeestje.

De meeste hardlopers zullen resultatief het grijzemuizenstadium niet ontstijgen. Winnaars worden bij elkaar geshopt in win-gewesten van de hardloopeconomie en zo kunnen onze talenten gewoon naar school en gamen op de bank. Economisch gezien is dat heel verstandig. Je slijt als loper niet voortijdig op als je dat niet te veel uitlokt en je staat gezonder in het leven buiten de sport. Roem is weinig meer dan de waan van de dag, in alle sporten. Win maar eens drie gouden medailles tijdens een aflevering van de Olympische Spelen. Nog geen twintig jaar later mag je dan als koekiemonster langs de schaatsbaan staan om de volgende generatie narren tot presteren aan te zetten. Thuis komt het verhaal niet veel verder dan een discussie over het effect van het aanmengen van het betreffende koekje met de rest van het fruithapje.

Blijf lekker rennen zou ik zeggen. Wat voor uw schoenen geldt is ook op u van toepassing. Als mens verhardt u sneller als u niets doet en verouderen gaat harder als u niets met uw lijf doet. Best een economisch verantwoorde bezigheid dus, dat lopen. Allemaal tijdwinst op de lange termijn. Lekker Nederlands : eigenlijk hebben we weer allemaal gewonnen.

© hardloopnieuws.nl