Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

Zeker, lopen helpt. Tegen van alles. Het houdt je bloeddruk in toom, het zorgt dat je botten op sterkte blijven, dat je niet dichtslibt en lopen is ook heel effectief bij dreigende ontsporingen in de bovenkamer. Daarmee heb ik nog lang niet alle voordelen genoemd. Nadelen zijn er natuurlijk ook. Het kost een hoop tijd en het scoort niet al te best voor wie op sportieve roem uit is. Verder kun je lelijke blessures oplopen en verslaafd raken aan bewegen. Enfin, alle voor- en nadelen hebben het scherm op deze site al eens gevuld. We kunnen het hier oneens zijn over kwalificaties voor wedstrijden, wel of niet rekken en nog meer van die eeuwige themaatjes, op hoofdlijnen delen we het idee dat doorlopen toch altijd weer de beste keuze is zolang het nog gaat. Weinig gestopte hardlopers zijn enthousiast over de gevolgen. Om daar niet steeds aan herinnerd te worden lezen ze dan ook niet meer zo veel over lopen. De lezers van sites als deze zijn niet objectief als het om hardlopen gaat. Geeft niks, want de meeste mensen zijn niet objectief, zelfs degenen die pretenderen het te zijn, zijn het vaak niet. Zie de zorg.

Tijdens een vergadering, vele jaren terug, maakte ik de aanwezigen al eens lelijk aan het schrikken door te stellen dat de zorg er voor een groot deel ook vooral voor zichzelf is. Daar werd ik recentelijk weer eens in bevestigd. Binnen de GGZ was men het er min of meer over eens dat allerlei problemen het beste konden worden aangepakt met pillen en praten en dat bewegen niet of nauwelijks helpt. Los van het feit dat ik daar zelf heel andere ervaringen mee heb, lijkt het erop dat men vooral op werkgelegenheid van hulpverleners uit is. Eerst jarenlang erover doen om tot dezelfde conclusie te komen als de Romeinen, een conclusie die zo aardig voortleeft als schoenenmerk : een gezonde geest in een gezond lichaam; dan vervolgens beweren dat bewegen niet helpt. Hoe zo multidisciplinair werken ? Op zich niet bijzonder hoor, maar houd eens op met het veilig stellen van werkgelegenheid als je probeert de voor- en nadelen van behandelingen te objectiveren. Gaat het om het baantje of om de patiënt? Waarom is het zo erg als er een gevangenis dicht gaat? Dan verkoopt de plaatselijke bakker minder broodjes en gaat het personeel thuis op de bank zitten. Dat is in de pers het grootste probleem. De gevangene staat niet centraal, het gaat om het personeel. Als er geen zieken meer zijn, kunnen de ziekenhuizen dicht en omdat er veel praters aan het werk zijn bij therapeutische kletstenten en omdat er veel pillendraaiers deel uitmaken van de omerta binnen de GGZ, daarom komt het niet zo goed uit dat u en ik aan het hardlopen zijn. Wij zijn slecht voor de economie. Voor hulpverleners is het een zaak om de vraag te consolideren en daar draag je als hardloper niet aan bij. Trouwens, zijn geesteswetenschappen eigenlijk wel wetenschappelijk bezig? Dien aangaande heb ik als individu de “Acte van Verlatinghe” inmiddels al jaren geleden getekend en probeer ik hardlopend de troep voor te blijven.

Voor een goede start in een bedrijf kon je vroeger het beste als loopjongen beginnen en dan geleidelijk opklimmen. Bergloper worden is wat er rest. Loopjongens zijn tegenwoordig meer een abstract begrip. Het zijn nu meer woordkunstenmakers die hun bazen laten zeggen dat ze zelf miljarden moeten bezuinigen en dat wij er goed aan doen meer uit te geven dan we hebben om zo weer van hen afhankelijk te worden. Zo is er altijd weer werk aan de leeggekochte winkel.

Een grap over Bram Bakker is gauw gemaakt, maar hij heeft natuurlijk wel helemaal gelijk met zijn aanhoudende betogen over de corrupte aspecten van de gezondheidsmaffia. Nu maar hopen dat degenen die zich liever mentaal op de been houden met de benenwagen dan met de ziekenwagen, zich niet laten ontmoedigen door aanhoudende diskwalificaties van hardloopoplossingen voor gezondheidsproblemen. Je kunt je troosten met de wetenschap dat de inzichten om de zoveel jaar worden herzien. Mocht je vroeger als uitkeringsgerechtigde geen hand uitsteken als vrijwilliger, tegenwoordig wordt er gecontroleerd of je wel bezig bent. Zo niet, dan met de hark naar het park. Je pakt het werk van een ander af of je draagt niets bij, kies maar. De periodisering van maatschappelijke platitudes is een wetenschap op zich. Zorg verlenen kan een integere bezigheid zijn voor wie dat doet. Jammer dat het grote geheel langzamerhand vergiftigd raakt door allerlei rimram die het goede langzaam maar zeker verstikt. Niet te lang blijven meelopen in de ontmoedigende optocht van rampspoedverhalen. Sla af, een smal groen paadje, even voelen wat beter worden is. “Zorg voor jezelf” stond er eens op een shirtje van het Rode Kruis. Laten we dat maar positief blijven interpreteren.

© hardloopnieuws.nl