Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

Formeel gezien zijn hardlopers georganiseerd binnen de Atletiekunie. Al springt de Atletiekunie hoog en laag om de lopers te binden, de lopers willen er niet altijd bij horen. “Niet altijd” is misschien een understatement. Tegelijkertijd is het te zwaar aangezet om te beweren dat alle lopers de bond maar niks vinden. Het kost relatief weinig om onder de paraplu van de bond te lopen, maar ja, voor lopers is het altijd mooi weer en die paraplu hebben we dus eigenlijk niet nodig. Clubverbanden zijn er voor de toppers en voor wie gezelligheid zoekt. Kennis is tegenwoordig meestal maar twee muisklikken verwijderd. Als je voor je rust loopt, kun je de voordeur ook zelf wel vinden. Toch zou ik iedere beginneling aanraden om bij een club te lopen. Vooral in het begin kan het wel eens motiverend werken dat je de training niet zelf hoeft te bedenken, dat je aanspraak hebt, dat rust, regelmaat en vooruitgang samen betere resultaten opleveren en dat je het kwetsbare beginnersenthousiasme niet verliest in blessures, frustraties en weerzin in bewegen. De meeste clubs promoten zichzelf met de aanbeveling er voor alle atleten te zijn. Ze maken dat vaak redelijk waar, dus waarom eigenlijk niet allemaal ergens lid van worden?

Het antwoord op die vraag blijkt toch te bestaan. Anders waren we allemaal wel ergens lid van. Laat ik mijn persoonlijke ervaringen erop los, dan zit er vast iets herkenbaars bij. In den beginne liep ik hard om meer lucht te krijgen bij het schaatsen. Van schaatsen werd ik blij, maar het vroor te weinig om erop te kunnen teren en zo werd er al doende met prioriteiten geschoven tot het feestelijke moment waarop ik het beginnersschema ging afwerken, inmiddels bijna dertig jaar geleden. Van lopen vrolijkte ik ook wel op en toen ik lucht kreeg van het feit dat het eventueel een uitweg voor mijn gezondheidsproblemen kon zijn, kwam de discipline erin. Toen werd ik lid van een club, LAAC-Twente om precies te zijn. Daar werd behoorlijk stevig getraind, ik werd meegesleept door deze ongecompliceerde bewegingsvorm , het ging met hulp van de trainer steeds beter. De thuissituatie veranderde, met clubtrainingen kon ik nauwelijks meer meelopen.
Vanwege wedstrijddeelname en behoefte aan feedback werd ik lid van Loopgroep-PK, wat ook jarenlang voldeed. Schema per post, bellen bij problemen. Prima. Toen kwam het moment dat ik besefte dat de trainingen me op een niveau hadden gebracht dat naar eigen idee ruim voldoende was om over te stappen naar een door mijzelf beter geachte structuur. Sommige collega-hardlopers dachten dat ik een einzelgänger geworden was, maar dat was niet waar. Familie en vrienden waren er genoeg, lopen was meer uitrusten, een parkeerplaats voor emoties, onderhoud van gezondheid, een natuurbeleving, een vrijheidscross die overal georganiseerd kon worden, al was het op de Wibautstraat.

Loopgroepenleed is iets wat ik later ontdekte. Als thuis de stress oploopt heb je geen behoefte om tijdens het lopen te praten, je hebt al helemaal geen zin om in de rij te lopen , in een groep die net iets harder of langzamer loopt dan je zelf wilt. Baantraining wordt een kwelling. Verder, langzamer, gecombineerd met andere duursporten, weg van de groep, steeds langer trainen voor dezelfde flow, met overtraining aan de horizon en dan weer van richting veranderen. Intussen kan het na jaren hardlopen heel ingewikkeld worden om het slotakkoord van de looptraining op afstand te houden. Met meditatietechnieken lukte me dat, maar er zullen ongetwijfeld andere manieren zijn. Het dalen van de loopsnelheid was op een bepaald moment zo dramatisch , dat ik maar weer een trainer zocht, een prestatiegerichte trainer, om de snelheid er weer wat in te krijgen. Dat lukte aanvankelijk wel redelijk, maar ik voelde dat ik geen clubmens ben.

Nu ben ik helemaal los van alles. Buitenaf zie ik dat er veel meer hardlopers los van alles zijn. Vanmorgen kwam ik weer een loopgroep tegen, aan het begin van een intervaltraining in het bos.Een gekleurd jackje met een horde recreanten eromheen. Knus keuvelend op weg naar de koffie. Het zag er best aardig uit. Voor mij hoeft het niet meer, maar je weet het nooit. Soms is het beter je aan te sluiten en soms is het beter om af te haken. Blijven hardlopen staat voor mij centraal. Nu ik op gevorderde leeftijd nog loop ken ik de verhalen zo langzamerhand wel. Het had zeker harder gekund, dan liep ik nu niet meer. Verder was ook mogelijk geweest, maar ook dan zou het nu voorbij geweest zijn. De conclusie is wat mij betreft dat je actief moet blijven calculeren of je wel of niet beter af bent als je samen traint. Het moderne leven laat weinig ruimte voor vaste plaatsen op vaste tijden.

Als losloper hoop ik dat de Atletiekunie het in de toekomst nog redt. Topsport is hardcore. Diezelfde topsport staat onder druk. Binnen overkoepelende organisaties zie je dezelfde interne strubbelingen als bij clubs. Lopen we voor de lol of willen we presteren? Het bestuur dit, de bond dat, het zal allemaal wel. Ik hoop dat Herzog het EK wint, ik begrijp wat ze voelt. Ik hoop dat Rens Blom lol heeft, ik snap dat hij het niet kan laten. Mijn eigen presteren ligt in andere dingen, maar van topsport valt een hoop te leren. Wedstrijden hoeven niet meer voor mij, maar ik blijf ze wel volgen, zeker als de 100 van Rodenbach gewonnen wordt door een ultraloper die het niet laten kan. Nu hebben we ook al een vrouw die als tweede in Sparta aankomt. De tijden veranderen. Binnenkort weer schaatsen, haklanding verplicht. De Elfstedentocht blijft als enige trainingsdoel overeind. Hij komt, hij komt….

© hardloopnieuws.nl