< terug

Spoorloos

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Het einde van een lange voorbereidingstijd op de marathon is in zicht. In mijn programma heb ik een training opgenomen, waarbij ik drie keer een 5000 meter in marathontempo loop met een pauze van tien minuten. Een traject van 5 kilometer heb ik zo niet voor handen en via www.afstandmeten.nl zet ik in mijn woonomgeving een route uit. De start is ongeveer 3 kilometer van mijn huis en dat geeft me de gelegenheid om rustig in te lopen voordat ik begin met de testloopjes.

De avonden worden al wat kouder en ik heb een thermoshemdje aangedaan tegen te snelle afkoeling. Een shirtje en een reflecterend hesje maken de bovenkleding compleet en rond mijn middel bevestig ik een riempje met twee drinkflesjes. Tijdens het inlopen krijg ik het flink warm. Bij het startpunt besluit ik om riempje en het hemelsblauwe shirt in het maïsveld tegenover de bosrand te verstoppen. Het reflecterend hesje houd ik aan om goed zichtbaar te zijn voor tractoren, oogstmachines, melkautos en combines. Wonen in een landelijke omgeving is leuk, maar het land moet ook iets opleveren en dat bereik je niet zonder indrukwekkende en gevaarlijk uitziende machinerieën. Daar wil ik geen prooi van worden en het gele hesje moet me daarbij een dienst bewijzen.

Als ik mijn eerste rondje start zie ik nog net dat een vrouw met twee grote herdershonden vanaf een zandpad de verharde weg oploopt. De honden lopen los. Gelukkig ben ik al een flink eind op weg en volgen ze me niet. Ze zijn of goed afgericht, of gewoon sullige honden. In beide gevallen vind ik het best. Het lopen gaat overigens moeizaam. De benen voelen zwaar aan en het lijkt wel of er handen uit de weg steken, die me elke keer bij de enkels pakken. Wanneer me dit overkomt op de marathon, dan kan ik mijn lol op. Het wordt dan afzien in het kwadraat. Gelukkig gaat het na een paar kilometers iets beter en voor mijn gevoel loop ik wel een aardig tempo. Op de denkbeeldige finish druk ik mijn stopwatch in en die vertelt me iets anders. Ruim drie minuten langzamer dan gepland. “Kan gebeuren!” denk ik en duik de maïs in, drink een flesje leeg en dribbel wat rond voor de volgende sessie.

De vrouw met de honden komt in zicht en om die te ontlopen start ik mijn tweede vijf kilometerloop. Ik kan een mooi constant tempo lopen en houdt dat ook vast tot het eind. Het gevoel over mijn lopen is ook nu goed, de tijd is echter weer bedroevend en teleurgesteld stap ik de maïs in om iets te drinken te halen. Een haas schiet verschrikt weg en zet het op een lopen. Tot mijn verbazing liggen mijn spullen er niet meer. Ik kijk nog eens goed, loop terug naar de weg en volg de route opnieuw. Ik zie geen riempje met flesjes en ook geen hemelsblauw shirt. Systematisch zoek ik in een deel van het maïsveld, zonder resultaat. Ik word koud en besluit om het derde rondje te laten schieten en rechtstreeks naar huis te lopen.

Ik vraag me af of ik wel goed gekeken heb. Ja, ik ben wel kippig, maar toch niet in die mate! Ik twijfel aan mezelf en besluit om de volgende dag nog eens te zoeken. Die morgen hangt er een deken van mist over de velden. Zoeken heeft op dat moment geen zin. Na werktijd rijd ik naar het maïsveld. Van uit de verte is het me al duidelijk dat er iets goed mis is. Er is geen maïsveld meer. Een combine heeft de oogst binnen gehaald en er zijn alleen nog stoppels zichtbaar. Voor de zekerheid kijk ik toch nog even op de plek, tevergeefs.

“Het kunnen ook die herdershonden zijn geweest!” bedenk ik. Dan hoef ik niet te zoeken en zal een oproepje op de plaatselijke kabelkrant wel afdoende zijn om mijn spullen terug te krijgen. Wanneer de spullen in de combine beland zijn, zal het wel aan de koeien gevoerd worden. Die haas kan er ook mee aan de haal zijn gegaan. Ziet iemand een haas met een hemelsblauw shirt en een riempje met twee flesjes om, vang hem dan gauw en vertel het de redactie van hardloopnieuws. Mijn adres is bij hen bekend. Maar als er een boer is, die uit de achterkant van een van zijn koeien een blauw flard van een loopshirt ziet hangen, dan kan dat haast niet van mij zijn. Zoveel toeval bestaat niet. Hij mag het gerust houden.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Spoorloos

30 september 2008 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Het einde van een lange voorbereidingstijd op de marathon is in zicht. In mijn programma heb ik een training opgenomen, waarbij ik drie keer een 5000 meter in marathontempo loop met een pauze van tien minuten. Een traject van 5 kilometer heb ik zo niet voor handen en via www.afstandmeten.nl zet ik in mijn woonomgeving een route uit. De start is ongeveer 3 kilometer van mijn huis en dat geeft me de gelegenheid om rustig in te lopen voordat ik begin met de testloopjes.

De avonden worden al wat kouder en ik heb een thermoshemdje aangedaan tegen te snelle afkoeling. Een shirtje en een reflecterend hesje maken de bovenkleding compleet en rond mijn middel bevestig ik een riempje met twee drinkflesjes. Tijdens het inlopen krijg ik het flink warm. Bij het startpunt besluit ik om riempje en het hemelsblauwe shirt in het maïsveld tegenover de bosrand te verstoppen. Het reflecterend hesje houd ik aan om goed zichtbaar te zijn voor tractoren, oogstmachines, melkautos en combines. Wonen in een landelijke omgeving is leuk, maar het land moet ook iets opleveren en dat bereik je niet zonder indrukwekkende en gevaarlijk uitziende machinerieën. Daar wil ik geen prooi van worden en het gele hesje moet me daarbij een dienst bewijzen.

Als ik mijn eerste rondje start zie ik nog net dat een vrouw met twee grote herdershonden vanaf een zandpad de verharde weg oploopt. De honden lopen los. Gelukkig ben ik al een flink eind op weg en volgen ze me niet. Ze zijn of goed afgericht, of gewoon sullige honden. In beide gevallen vind ik het best. Het lopen gaat overigens moeizaam. De benen voelen zwaar aan en het lijkt wel of er handen uit de weg steken, die me elke keer bij de enkels pakken. Wanneer me dit overkomt op de marathon, dan kan ik mijn lol op. Het wordt dan afzien in het kwadraat. Gelukkig gaat het na een paar kilometers iets beter en voor mijn gevoel loop ik wel een aardig tempo. Op de denkbeeldige finish druk ik mijn stopwatch in en die vertelt me iets anders. Ruim drie minuten langzamer dan gepland. “Kan gebeuren!” denk ik en duik de maïs in, drink een flesje leeg en dribbel wat rond voor de volgende sessie.

De vrouw met de honden komt in zicht en om die te ontlopen start ik mijn tweede vijf kilometerloop. Ik kan een mooi constant tempo lopen en houdt dat ook vast tot het eind. Het gevoel over mijn lopen is ook nu goed, de tijd is echter weer bedroevend en teleurgesteld stap ik de maïs in om iets te drinken te halen. Een haas schiet verschrikt weg en zet het op een lopen. Tot mijn verbazing liggen mijn spullen er niet meer. Ik kijk nog eens goed, loop terug naar de weg en volg de route opnieuw. Ik zie geen riempje met flesjes en ook geen hemelsblauw shirt. Systematisch zoek ik in een deel van het maïsveld, zonder resultaat. Ik word koud en besluit om het derde rondje te laten schieten en rechtstreeks naar huis te lopen.

Ik vraag me af of ik wel goed gekeken heb. Ja, ik ben wel kippig, maar toch niet in die mate! Ik twijfel aan mezelf en besluit om de volgende dag nog eens te zoeken. Die morgen hangt er een deken van mist over de velden. Zoeken heeft op dat moment geen zin. Na werktijd rijd ik naar het maïsveld. Van uit de verte is het me al duidelijk dat er iets goed mis is. Er is geen maïsveld meer. Een combine heeft de oogst binnen gehaald en er zijn alleen nog stoppels zichtbaar. Voor de zekerheid kijk ik toch nog even op de plek, tevergeefs.

“Het kunnen ook die herdershonden zijn geweest!” bedenk ik. Dan hoef ik niet te zoeken en zal een oproepje op de plaatselijke kabelkrant wel afdoende zijn om mijn spullen terug te krijgen. Wanneer de spullen in de combine beland zijn, zal het wel aan de koeien gevoerd worden. Die haas kan er ook mee aan de haal zijn gegaan. Ziet iemand een haas met een hemelsblauw shirt en een riempje met twee flesjes om, vang hem dan gauw en vertel het de redactie van hardloopnieuws. Mijn adres is bij hen bekend. Maar als er een boer is, die uit de achterkant van een van zijn koeien een blauw flard van een loopshirt ziet hangen, dan kan dat haast niet van mij zijn. Zoveel toeval bestaat niet. Hij mag het gerust houden.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *