< terug

Stil verdriet

De bus zit vol met marathonlopers op weg naar de start. Allemaal solisten en ook weer niet. Ieder loopt voor zich, maar wel met dezelfde liefde, het rennen. Er worden praatjes aangeknoopt en het onderwerp is de loopsport. De lopers bevragen elkaar naar hun ervaringen, bevindingen en meten zich in tijd en aantal marathons met elkaar. De motivaties en doelstellingen zijn net zo divers als de groep lopers.Lees verder in de nieuwe column van Henk van Duuren

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

De bus zit vol met marathonlopers op weg naar de start. Allemaal solisten en ook weer niet. Ieder loopt voor zich, maar wel met dezelfde liefde, het rennen. Er worden praatjes aangeknoopt en het onderwerp is de loopsport. De lopers bevragen elkaar naar hun ervaringen, bevindingen en meten zich in tijd en aantal marathons met elkaar. De motivaties en doelstellingen zijn net zo divers als de groep lopers. Een bonte mengelmoes van mensen uit alle lagen van de bevolking en uit alle uithoeken van de wereld. ‘Einzelgangers in gezamenlijkheid. Tussen het zwaar afgetrainde allegaartje van lange afstandlopers zit een enkele begeleider of begeleidster. Om die er tussenuit te pikken is geen kennersoog nodig. Dat ziet elke leek. Ze zijn in de regel iets ronder, kijken minder hol uit de ogen en zijn gekleed zoals gewone mensen in de wereld van alle dag.

Een begin vijftiger vertelt zijn loopervaringen. De oren klapperen de toehoorders aan het hoofd als ze horen hoeveel marathons hij al heeft gelopen. Ruim 700 en hij wil op naar de 750. Hij vertelt met verve, gedreven, overtuigend, zijn passie haast verkondigend als een voorganger in de kerk. Zijn zachte Limburgse klankkleur voelt warm aan en hoe meer verwondering hij op de gezichten van de toehoorders ziet, hoe smakelijker hij begint te vertellen. Hij geniet van dit moment en zichtbaar is dat, zonder dat hij ook maar een meter gelopen heeft, hij zich al een winnaar voelt.

Naast hem zit een vrouw, stevig ingepakt als voor een lange tocht op de fiets. Zelfs de clips aan de broek zijn niet vergeten en de jas is natuurlijk een degelijke Human Nature, ongetwijfeld gekocht bij de ANWB. De vrouw knikt instemmend bij al zijn anekdotes, niet alsof ze vermaakt wordt, maar met de gelatenheid van iemand die het deuntje onderhand wel kent. Op de vraag of hij dit helemaal in zijn eentje doet, wijst hij op zijn vrouw: “Ze is er altijd bij en als het even kan fietst ze met me mee!” De vrouw knikt instemmend en fleurt op omdat de aandacht op haar is gericht.

“Vindt u dat na zoveel marathons nog wel leuk om te doen?” vraagt een bebaarde loper. Voordat de vrouw de lippen ook maar van elkaar kan krijgen antwoordt de multiloper: “Ja, dat vindt ze ontzettend leuk! Anders deed ze het toch niet!” Het gezicht van de vrouw betrekt enigszins en haar ogen weerspiegelen een matte berusting. Op het moment dat haar man zich naar haar toe wendt herpakt ze zich en glimlacht dapper. “Zo is het toch, of niet schat?” stelt de man haast retorisch. Er komt geen woord over haar lippen, ze knikt en toont een ietwat wrange glimlach.

De bus is op de plaats van bestemming. De man loopt naar de kantine en de vrouw pakt haar fiets, die ze aangereikt krijgt door de behulpzame chauffeur. De fietstassen zitten bomvol met bidons, sportkleding, een paraplu en de thermoskan, met ongetwijfeld koffie erin, steekt er een stuk boven uit. Aan de voorraad te zien wordt het geen snelle marathon, minstens een van ruim vier en een half uur. Na het startschot is de groep lopers meteen op drift. Achteraan in het veld loopt de verzamelaar van zoveel mogelijk marathons. Hij straalt en zwaait naar Jan en alleman. Zijn vrouw daarentegen lijkt een hoopje triestheid, een gevangene van zijn bezetenheid. Ze fietst schuin achter hem, kilometer na kilometer over de eindeloos lijkende polderwegen en soms lijkt het alsof ze huilt. Komt het door de gure wind of komt het van binnenuit? Het lijkt op stil verdriet om andermans passie. Looppijn? Prima! Maar doe het alleen jezelf aan.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Stil verdriet

De bus zit vol met marathonlopers op weg naar de start. Allemaal solisten en ook weer niet. Ieder loopt voor zich, maar wel met dezelfde liefde, het rennen. Er worden praatjes aangeknoopt en het onderwerp is de loopsport. De lopers bevragen elkaar naar hun ervaringen, bevindingen en meten zich in tijd en aantal marathons met elkaar. De motivaties en doelstellingen zijn net zo divers als de groep lopers.Lees verder in de nieuwe column van Henk van Duuren

16 december 2008 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren

De bus zit vol met marathonlopers op weg naar de start. Allemaal solisten en ook weer niet. Ieder loopt voor zich, maar wel met dezelfde liefde, het rennen. Er worden praatjes aangeknoopt en het onderwerp is de loopsport. De lopers bevragen elkaar naar hun ervaringen, bevindingen en meten zich in tijd en aantal marathons met elkaar. De motivaties en doelstellingen zijn net zo divers als de groep lopers. Een bonte mengelmoes van mensen uit alle lagen van de bevolking en uit alle uithoeken van de wereld. ‘Einzelgangers in gezamenlijkheid. Tussen het zwaar afgetrainde allegaartje van lange afstandlopers zit een enkele begeleider of begeleidster. Om die er tussenuit te pikken is geen kennersoog nodig. Dat ziet elke leek. Ze zijn in de regel iets ronder, kijken minder hol uit de ogen en zijn gekleed zoals gewone mensen in de wereld van alle dag.

Een begin vijftiger vertelt zijn loopervaringen. De oren klapperen de toehoorders aan het hoofd als ze horen hoeveel marathons hij al heeft gelopen. Ruim 700 en hij wil op naar de 750. Hij vertelt met verve, gedreven, overtuigend, zijn passie haast verkondigend als een voorganger in de kerk. Zijn zachte Limburgse klankkleur voelt warm aan en hoe meer verwondering hij op de gezichten van de toehoorders ziet, hoe smakelijker hij begint te vertellen. Hij geniet van dit moment en zichtbaar is dat, zonder dat hij ook maar een meter gelopen heeft, hij zich al een winnaar voelt.

Naast hem zit een vrouw, stevig ingepakt als voor een lange tocht op de fiets. Zelfs de clips aan de broek zijn niet vergeten en de jas is natuurlijk een degelijke Human Nature, ongetwijfeld gekocht bij de ANWB. De vrouw knikt instemmend bij al zijn anekdotes, niet alsof ze vermaakt wordt, maar met de gelatenheid van iemand die het deuntje onderhand wel kent. Op de vraag of hij dit helemaal in zijn eentje doet, wijst hij op zijn vrouw: “Ze is er altijd bij en als het even kan fietst ze met me mee!” De vrouw knikt instemmend en fleurt op omdat de aandacht op haar is gericht.

“Vindt u dat na zoveel marathons nog wel leuk om te doen?” vraagt een bebaarde loper. Voordat de vrouw de lippen ook maar van elkaar kan krijgen antwoordt de multiloper: “Ja, dat vindt ze ontzettend leuk! Anders deed ze het toch niet!” Het gezicht van de vrouw betrekt enigszins en haar ogen weerspiegelen een matte berusting. Op het moment dat haar man zich naar haar toe wendt herpakt ze zich en glimlacht dapper. “Zo is het toch, of niet schat?” stelt de man haast retorisch. Er komt geen woord over haar lippen, ze knikt en toont een ietwat wrange glimlach.

De bus is op de plaats van bestemming. De man loopt naar de kantine en de vrouw pakt haar fiets, die ze aangereikt krijgt door de behulpzame chauffeur. De fietstassen zitten bomvol met bidons, sportkleding, een paraplu en de thermoskan, met ongetwijfeld koffie erin, steekt er een stuk boven uit. Aan de voorraad te zien wordt het geen snelle marathon, minstens een van ruim vier en een half uur. Na het startschot is de groep lopers meteen op drift. Achteraan in het veld loopt de verzamelaar van zoveel mogelijk marathons. Hij straalt en zwaait naar Jan en alleman. Zijn vrouw daarentegen lijkt een hoopje triestheid, een gevangene van zijn bezetenheid. Ze fietst schuin achter hem, kilometer na kilometer over de eindeloos lijkende polderwegen en soms lijkt het alsof ze huilt. Komt het door de gure wind of komt het van binnenuit? Het lijkt op stil verdriet om andermans passie. Looppijn? Prima! Maar doe het alleen jezelf aan.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *