< terug

Claudia rent

De bus brengt me van finishplaats Zwolle naar startplaats Urk. Het is bijna deprimerend om de looproute in omgekeerde volgorde te beleven. Pas dan besef je hoe ver een afstand van 42,2 kilometer in werkelijkheid is. Wie a zegt moet ook b zeggen en een weg terug is er niet, toch wel, maar dan lopend.

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren


Marathonloper Henk van Duuren schrijft zijn column hardlopen voor hardloopnieuws.nl

De bus brengt me van finishplaats Zwolle naar startplaats Urk. Het is bijna deprimerend om de looproute in omgekeerde volgorde te beleven. Pas dan besef je hoe ver een afstand van 42,2 kilometer in werkelijkheid is. Wie a zegt moet ook b zeggen en een weg terug is er niet, toch wel, maar dan lopend. Na enig wachten klinkt het startschot. Een groep van ongeveer 200 lopers heeft ergens de euvele moed vandaan gehaald om onder winderige, koude en neerslag belovende omstandigheden aan de Zuiderzeemarathon te beginnen. Eén van hen ben ik en ik mopper op mezelf: “Je moest weer zo nodig hè! Maak er dan ook maar het beste van!”

Ik heb mezelf dit keer geen doel gesteld en na de start zoek ik een aangenaam loopritme. Voor mijn gevoel gaat het lekker, maar ik merk ook dat het tempo te hoog ligt. Daar is mijn voorbereiding te onvolledig voor geweest. Ik besluit om de snelheid iets te laten zakken en ga naast een jongedame lopen. Haar ritme en pas komen overeen met die van mij. Uit ervaring weet ik hoe prettig dat loopt en besluit om een tijdje gelijk met haar op te lopen. Of ze het goed vindt, dat vraag ik niet. Het gaat vanzelf, zonder overleg, geen woord gezegd, het overkomt ons gewoon. Zonder ook maar een woord gewisseld te hebben wordt er een pact gesloten en de kilometers worden gelijkmatig afgewerkt. In Nagele zegt ze iets tegen me: “Ik loop naast een trainer, die kan me vast nog veel leren!” Ik vraag me even af hoe ze dat kan weten, maar besef dat het op het clubjasje staat dat ik draag. “Gewoon gelijkmatig blijven lopen!” is mijn antwoord.

Na de waterpost op Schokland, het voormalig eiland in de Zuiderzee, vraag ik hoe ze heet. “Claudia!” “Henk!” antwoord ik op haar niet gestelde vraag. “Ik heb de Berenloop gewonnen!” vertelt ze nog, maar dan overvalt een flinke sneeuwbui ons en dekt het startende gesprek af met een wit dekentje. Onverdroten gaan we dan verder. In dezelfde cadans, gelijke afzet en ademhaling. Het voelt weldadig goed en zij aan zij meesteren we kilometer na kilometer. Ik geniet van het lopen en de zwijgzame, geconcentreerd lopende vrouw naast me. Duidelijk geen tijd voor praatjes, er moet gewerkt worden.

Bij de stad Kampen, in de buurt van het station, moeten we een paar lastige bochtjes nemen en dan verneem ik opeens mijn rechter hamstrings. Nog een paar kilometer kan ik het opkomende krampgevoel tegen houden, maar dan speelt het heftiger op. Ik besluit om het tempo drastisch te laten zakken en op mijn loopervaring de marathon uit te lopen. Ik zeg tegen Claudia waarom ik afhaak en zie haar
vastberaden verder rennen naast een andere deelnemer. De laatste kilometers gaan niet gemakkelijk. Steeds moet ik me inhouden om de opkomende kramp te onderdrukken. Ik ben helemaal uit balans en terwijl ik worstel met mijn lijf en de afstand denk ik terug aan de eerst dertig kilometers. Zelden met iemand zo vast en gelijkmatig gelopen. Als een zwijgende dans met een onbekende danseres. Jammer van die kramp. “Ach, ik kom haar vast ergens nog wel een keer tegen!” bedenk ik als ik de Urkersteeg in ren op weg naar de finish.

Met de medaille om mijn nek haal ik een bekertje lauwe thee. “Henk, kom even naast me staan voor de foto!” Het is Claudia die me roept.
Haar man maakt een kiekje. “Die is voor op mijn weblog!” zegt ze en richt daarna weer haar aandacht op familie en bekenden. Ik zie in een oogopslag een heel andere kant van deze vrouw dan in de wedstrijd. Ik vind ze allebei mooi. Aan een bekende van haar vraag ik naar de naam van haar weblog. “Claudia rent!” is het antwoord. Een toepasselijker naam had ik niet kunnen bedenken. Ik hoop daar in de toekomst nog een keer deelgenoot van te zijn en zwijgend kilometer na kilometer met haar op te lopen in die prachtige, vaste cadans.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Claudia rent

De bus brengt me van finishplaats Zwolle naar startplaats Urk. Het is bijna deprimerend om de looproute in omgekeerde volgorde te beleven. Pas dan besef je hoe ver een afstand van 42,2 kilometer in werkelijkheid is. Wie a zegt moet ook b zeggen en een weg terug is er niet, toch wel, maar dan lopend.

30 november 2008 (0 reacties)

Hardlopen

Door Henk van Duuren


Marathonloper Henk van Duuren schrijft zijn column hardlopen voor hardloopnieuws.nl

De bus brengt me van finishplaats Zwolle naar startplaats Urk. Het is bijna deprimerend om de looproute in omgekeerde volgorde te beleven. Pas dan besef je hoe ver een afstand van 42,2 kilometer in werkelijkheid is. Wie a zegt moet ook b zeggen en een weg terug is er niet, toch wel, maar dan lopend. Na enig wachten klinkt het startschot. Een groep van ongeveer 200 lopers heeft ergens de euvele moed vandaan gehaald om onder winderige, koude en neerslag belovende omstandigheden aan de Zuiderzeemarathon te beginnen. Eén van hen ben ik en ik mopper op mezelf: “Je moest weer zo nodig hè! Maak er dan ook maar het beste van!”

Ik heb mezelf dit keer geen doel gesteld en na de start zoek ik een aangenaam loopritme. Voor mijn gevoel gaat het lekker, maar ik merk ook dat het tempo te hoog ligt. Daar is mijn voorbereiding te onvolledig voor geweest. Ik besluit om de snelheid iets te laten zakken en ga naast een jongedame lopen. Haar ritme en pas komen overeen met die van mij. Uit ervaring weet ik hoe prettig dat loopt en besluit om een tijdje gelijk met haar op te lopen. Of ze het goed vindt, dat vraag ik niet. Het gaat vanzelf, zonder overleg, geen woord gezegd, het overkomt ons gewoon. Zonder ook maar een woord gewisseld te hebben wordt er een pact gesloten en de kilometers worden gelijkmatig afgewerkt. In Nagele zegt ze iets tegen me: “Ik loop naast een trainer, die kan me vast nog veel leren!” Ik vraag me even af hoe ze dat kan weten, maar besef dat het op het clubjasje staat dat ik draag. “Gewoon gelijkmatig blijven lopen!” is mijn antwoord.

Na de waterpost op Schokland, het voormalig eiland in de Zuiderzee, vraag ik hoe ze heet. “Claudia!” “Henk!” antwoord ik op haar niet gestelde vraag. “Ik heb de Berenloop gewonnen!” vertelt ze nog, maar dan overvalt een flinke sneeuwbui ons en dekt het startende gesprek af met een wit dekentje. Onverdroten gaan we dan verder. In dezelfde cadans, gelijke afzet en ademhaling. Het voelt weldadig goed en zij aan zij meesteren we kilometer na kilometer. Ik geniet van het lopen en de zwijgzame, geconcentreerd lopende vrouw naast me. Duidelijk geen tijd voor praatjes, er moet gewerkt worden.

Bij de stad Kampen, in de buurt van het station, moeten we een paar lastige bochtjes nemen en dan verneem ik opeens mijn rechter hamstrings. Nog een paar kilometer kan ik het opkomende krampgevoel tegen houden, maar dan speelt het heftiger op. Ik besluit om het tempo drastisch te laten zakken en op mijn loopervaring de marathon uit te lopen. Ik zeg tegen Claudia waarom ik afhaak en zie haar
vastberaden verder rennen naast een andere deelnemer. De laatste kilometers gaan niet gemakkelijk. Steeds moet ik me inhouden om de opkomende kramp te onderdrukken. Ik ben helemaal uit balans en terwijl ik worstel met mijn lijf en de afstand denk ik terug aan de eerst dertig kilometers. Zelden met iemand zo vast en gelijkmatig gelopen. Als een zwijgende dans met een onbekende danseres. Jammer van die kramp. “Ach, ik kom haar vast ergens nog wel een keer tegen!” bedenk ik als ik de Urkersteeg in ren op weg naar de finish.

Met de medaille om mijn nek haal ik een bekertje lauwe thee. “Henk, kom even naast me staan voor de foto!” Het is Claudia die me roept.
Haar man maakt een kiekje. “Die is voor op mijn weblog!” zegt ze en richt daarna weer haar aandacht op familie en bekenden. Ik zie in een oogopslag een heel andere kant van deze vrouw dan in de wedstrijd. Ik vind ze allebei mooi. Aan een bekende van haar vraag ik naar de naam van haar weblog. “Claudia rent!” is het antwoord. Een toepasselijker naam had ik niet kunnen bedenken. Ik hoop daar in de toekomst nog een keer deelgenoot van te zijn en zwijgend kilometer na kilometer met haar op te lopen in die prachtige, vaste cadans.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *