Hardloopnieuws

Door Jan Schellekens

Oslo – in het afgelopen weekend werd de belangrijkste ultraloop van Noorwegen georganiseerd; de 24 uur van Bislett, in Oslo. Terwijl de voorbode van de koude winter de straten en de lucht van Oslo in haar greep neemt, verzamelden 160 ultralopers zich op zaterdagochtend in het beroemde stadion in de wijk Bislett. Niet om het wereldrecordtartan boven de grond te beproeven, maar op de indoorbaan, onder het stadion.

Zaterdagavond was het actuele gespreksonderwerp in de stad niet Ingrid Lid, de Noorse koploopster in de 24-uursloop die na 100 mijlen de wedstrijd had verlaten (na ruim dertien uur lopen), maar het noorderlicht dat, aan het begin van de avond, kort maar hevig vanuit de stad te zien was geweest. Dit ging aan de ultralopers ongezien voorbij. Immers, zij lopen in de catacomben van het Bislett-stadion, waar geen daglicht komt, op een baan die verlicht wordt door tl-balken. Door de smalle doorgang en de afgesloten omgeving veroorzaken de lopers een luchtstroom in de looprichting, en daardoor voor een, lichte, rugwind zorgt. Onder de grond werken de meeste GPS-loophorloges niet, waardoor de enige informatie over de afgelegde rondetijd en dito afstand alleen bij het passeren van de startstreep op het grote rondenscherm kan worden afgelezen.

De vlakke tartanbaan boven de grond was in het verleden goed voor vele wereldrecords, vooral op de middenafstand. Onder de grond ligt een rondbaan van twee lanen, gemaakt van een dun laagje tartan op de betonnen ondergrond, en niet helemaal vlak. Het vereist waarschijnlijk iemand uit pannenkoekenland Nederland om het te zien maar er is ca. 1 meter hoogteverschil tussen het laagste en het hoogste punt. De ondergrondse baan is een puntige bijna-ovaal, 545 meter lang. Langs het enige rechte stuk is er naast de baan de oefenruimte van de verspringers. Tijdens de 24-uur is daar de supportzone ingericht, en waar de begeleiders hun ondersteunende taken verrichten. Aangezien de ronde hoofdzakelijk uit bochten bestaat worden de benen ongelijkmatig belast; de spieren in het buitenbochtbeen moeten immers harder werken dan het binnenbochtbeen. Daarom wordt er iedere zes uur van looprichting gedraaid.

Tijdens de wedstrijd houdt speaker Henning Lauridsen de stemming er goed in. Hij bedient de geluidsinstallatie en er klinkt non-stop stimulerende muziek uit de honderden luidsprekers langs de baan (deelnemers en begeleiders mogen verzoeknummers aanvragen). Ieder uur leest hij de tussenstand voor, en af en toe een huishoudelijke mededeling. Na 20 uur lopen klinkt het monter “it is porridge time, six o’clock is time for porridge. We serve it at the beginning of the support zone.” Even later galmt door de catacomben “Mana Mana Mana” van Muppets, de stemming moet er immers goed in blijven.

De wedstrijd wordt gewonnen door Rafal Wos uit Polen, met een afstand van 225,165km. Tweede wordt Erik Clavery uit Frankrijk met 221,686km. Hij liep, na het uitstappen van leidster in de wedstrijd Ingrid Lid, enkele uren aan kop, maar hij kon zijn tempo niet vasthouden en moest de Pool voorbij laten gaan. Derde werd de eerste Noor, Magnus Thorud, met 214,695km. De eerste vrouw is de Noorse Julie Aspesletten, met 205,297km wordt zij zesde overall. Tweede wordt haar landgenote Birgitte Nybling met 193,466km. Derde wordt de eveneens Noorse Oyunn Bygstad met 189,980km. De beste prestaties van deze editie zijn minder dan in de afgelopen jaren, waarbij zeker meespeelt dat aankomend weekend het WK 24-uur in Taiwan plaatsvindt.

Door het beperkte aantal deelnemers, en de bijzondere ambiance, zijn de startbewijzen doorgaans binnen enkele uren uitverkocht. De volgende editie is op 23 en 24 november 2024. De inschrijving begint op 1 mei 2024 om 18.00 uur.