Gewichtige zaken
21 januari 2014 (0 reacties)Hardlopen
Marathonloper Henk van Duuren schrijft voor hardloopnieuws de column “hardlopen”.
De zorgverzekeraars overwegen om een extra toeslag te heffen voor mensen met overgewicht. Ik ben benieuwd welke criteria ze gaan hanteren. Het lichaamsgewicht en lengte kunnen niet bepalend zijn. Met het bepalen van de body mass index (BMI = gewicht van de persoon gedeeld door het kwadraat van de lengte) heeft bijvoorbeeld een bodybuilder al gauw overgewicht. Natuurlijk zijn er vormen van overgewicht, maar wanneer je dit hebt door bijvoorbeeld een schildklierafwijking, op zich al problematisch genoeg, moet je er dan nog eens extra voor boeten. Ik vind van niet.
Wel kun je de verantwoording bij het individu leggen. In de regel weet iedereen wel of hij of zij een paar pondjes teveel heeft. Een passpiegel in combinatie met een weegschaal maken het wel duidelijk. Zoiets vraagt dan om actie en veel mensen beginnen de meest absurde manieren om af te vallen. Meestal met een jojo-effect. Het helpt even, de oude eetgewoonten worden weer opgepakt en binnen de kortste keren is men weer terug bij af.
Gelukkig kan het anders, effectief en blijvend. Jan is daar een voorbeeld van. Onze club startte met een hardloopclinic voor beginners met als doel deelname aan een vijf kilometerloop. Jan meldde zich, bomrond, gedrongen en net boven de honderd kilo. Het gewoon lopen kostte hem al moeite, maar door de zeer zorgvuldige opbouw van de trainingen ging na een paar weken het lopen over in een lichte sukkeldraf. Snuivend als een amechtig nijlpaard liep hij zijn rondjes. Zweet gutste in stromen van zijn lijf en na afloop van de training zakte hij telkens weer neer op een bankje met de kreet: “Ik stop ermee!” Niets was minder waar, want regelmatig zag ik hem regelmatig zijn rondje maken bij ons over het dijkje.
Jan zette door, had zijn biertje verruild voor een flesje met water en dwong zichzelf om gezond en niet teveel te eten. Tijdens de training schoof hij van de voorlaatste positie op naar een plek in de middenmoot. Na een tweetal maanden was de buik zichtbaar verminderd en Jan kon tijdens de training al een gesprek voeren. Deelname aan een vijfkilometer loop volbracht hij zonder problemen en kwam lachend over de streep. Applaus van zijn familie en een dikke bos bloemen waren zijn deel. Het gestelde doel was bereikt, maar wat nu?
De maandag erop stond Jan weer als eerste op het trainingsveld gehuld in splinternieuwe kleding en dito schoenen. Een cadeautje van de trotse familie. Slimme zet, want zo werd Jan wel gestimuleerd om door te gaan. In feite was het niet nodig. Die beslissing had hij zelf al genomen. Ruim twintig kilo lichter, nu altijd vooraan lopend in de groep, druk pratend en lachend volbrengt hij zijn training. Aan een prestatieloopje in de buurt neemt hij graag deel. Hij heeft zijn strijd tegen overgewicht gewonnen.
Natuurlijk is dit niet de enige manier, maar wel een die aanspreekt. Er zijn veel mensen, die het positieve effect van hard lopen inzien en er zich prettig bij gaan voelen. Zorgverzekeraars weten dat ook en stimuleren dit door klantenvoordeel te geven voor loopclinics. Daar laten ze het niet bij. Ook andere vormen van sporten wordt gestimuleerd. Ze leggen daarmee de verantwoording waar hij hoort. Bij het individu. Daarmee zijn ze op de goede weg. Ik hoop dat alle zorgverzekeraars kiezen voor de positieve benadering van dit gewichtig probleem.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Gewichtige zaken
1 december 2006 (0 reacties)Hardlopen
Marathonloper Henk van Duuren schrijft voor hardloopnieuws de column “hardlopen”.
De zorgverzekeraars overwegen om een extra toeslag te heffen voor mensen met overgewicht. Ik ben benieuwd welke criteria ze gaan hanteren. Het lichaamsgewicht en lengte kunnen niet bepalend zijn. Met het bepalen van de body mass index (BMI = gewicht van de persoon gedeeld door het kwadraat van de lengte) heeft bijvoorbeeld een bodybuilder al gauw overgewicht. Natuurlijk zijn er vormen van overgewicht, maar wanneer je dit hebt door bijvoorbeeld een schildklierafwijking, op zich al problematisch genoeg, moet je er dan nog eens extra voor boeten. Ik vind van niet.
Wel kun je de verantwoording bij het individu leggen. In de regel weet iedereen wel of hij of zij een paar pondjes teveel heeft. Een passpiegel in combinatie met een weegschaal maken het wel duidelijk. Zoiets vraagt dan om actie en veel mensen beginnen de meest absurde manieren om af te vallen. Meestal met een jojo-effect. Het helpt even, de oude eetgewoonten worden weer opgepakt en binnen de kortste keren is men weer terug bij af.
Gelukkig kan het anders, effectief en blijvend. Jan is daar een voorbeeld van. Onze club startte met een hardloopclinic voor beginners met als doel deelname aan een vijf kilometerloop. Jan meldde zich, bomrond, gedrongen en net boven de honderd kilo. Het gewoon lopen kostte hem al moeite, maar door de zeer zorgvuldige opbouw van de trainingen ging na een paar weken het lopen over in een lichte sukkeldraf. Snuivend als een amechtig nijlpaard liep hij zijn rondjes. Zweet gutste in stromen van zijn lijf en na afloop van de training zakte hij telkens weer neer op een bankje met de kreet: “Ik stop ermee!” Niets was minder waar, want regelmatig zag ik hem regelmatig zijn rondje maken bij ons over het dijkje.
Jan zette door, had zijn biertje verruild voor een flesje met water en dwong zichzelf om gezond en niet teveel te eten. Tijdens de training schoof hij van de voorlaatste positie op naar een plek in de middenmoot. Na een tweetal maanden was de buik zichtbaar verminderd en Jan kon tijdens de training al een gesprek voeren. Deelname aan een vijfkilometer loop volbracht hij zonder problemen en kwam lachend over de streep. Applaus van zijn familie en een dikke bos bloemen waren zijn deel. Het gestelde doel was bereikt, maar wat nu?
De maandag erop stond Jan weer als eerste op het trainingsveld gehuld in splinternieuwe kleding en dito schoenen. Een cadeautje van de trotse familie. Slimme zet, want zo werd Jan wel gestimuleerd om door te gaan. In feite was het niet nodig. Die beslissing had hij zelf al genomen. Ruim twintig kilo lichter, nu altijd vooraan lopend in de groep, druk pratend en lachend volbrengt hij zijn training. Aan een prestatieloopje in de buurt neemt hij graag deel. Hij heeft zijn strijd tegen overgewicht gewonnen.
Natuurlijk is dit niet de enige manier, maar wel een die aanspreekt. Er zijn veel mensen, die het positieve effect van hard lopen inzien en er zich prettig bij gaan voelen. Zorgverzekeraars weten dat ook en stimuleren dit door klantenvoordeel te geven voor loopclinics. Daar laten ze het niet bij. Ook andere vormen van sporten wordt gestimuleerd. Ze leggen daarmee de verantwoording waar hij hoort. Bij het individu. Daarmee zijn ze op de goede weg. Ik hoop dat alle zorgverzekeraars kiezen voor de positieve benadering van dit gewichtig probleem.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.