Hardloopnieuws

All along the Watchtower

Door Jitze Weber

Jitze Weber schrijft voor hardloopnieuws.nl zijn column “All along the Watchtower”.

Een soort Omloop het Volk ? Ik dacht het niet. Een in het oog lopend verschil is bijv. dat er tijdens de Omloop een andere verhouding tussen het aantal toeschouwers en het aantal deelnemers bestaat. Wil deze verhouding bij sommige ultra-evenementen nog wel eens op 1 uitkomen, bij de Omloop staan de bermen vol, hangen er helikopters in de lucht, zingen overal de persvinken de nieuwe lente toe en zitten miljoenen wielerliefhebbers voor de buis gekluisterd. Dat komt omdat wielrennen zo leuk is. Alle doping en verhalen kunnen dat niet kleinkrijgen, we blijven de Tour volgen. Het is bijna religie en zie daar het raakvlak met de beleving van ultralopers.
In kerken is het tegenwoordig regelmatig akelig leeg. In sommige kerken mocht ik ook al eens tal van gezegende wielerattributen aanschouwen, vooral in Italië. Bij de expositie “”Helden” in het onvolprezen museum voor eigentijdse kunst in Herford (Marta) lag de gele trui van Jan uit 1996 al ooit te pronken. Ultrashirtjes lagen er niet tussen. Oranje ultrashirtjes voor een WK in Winschoten zijn dan ook overgebleven textiele werkvormen van de O.S. van Barcelona.
Soms komen werelden bij elkaar waar je dat niet meteen verwacht. De relevantie van een sport is niet uitsluitend gelegen in de beleving van de sporters, het publiek beslist. Diverse keren krijgt Han Frenken de vraag toegespeeld of hij gek is als hij eindelijk een interview heeft in een krant met meer lezers dan er ultralopers zijn. Die vraag kun je net zo goed op Armstrong loslaten en dan krijg je een vergelijkbaar antwoord. Han denkt dat moeheid alleen maar in je hoofd zit. Ik heb zelf ook wel eens karretjes naar het Mc Donalds gejogd, maar dan ging het om een ander Mc Donalds dan de eindbestemming van de zoon van Han. De kinderen die daar waren waren vaak ontzettend moe in de taxi. Ik zou ze Han als chauffeur niet toewensen. Armstrong en Han zijn van die sporters die denken dat alles te sturen is. Als je kanker krijgt en je vecht ertegen, dan gaat het over door te vechten. Soms wel ja, wie niet vecht verliest altijd. Indirect betitelen deze helden van de weg de verliezers als slappelingen die niet hard genoeg terugvochten. Geef mij Maarten van der Weijden maar, een winnaar met een beter verhaal. Niet van: darmperforatie ? Rammen met die hap, koeken eten en doorlopen is de ultieme oplossing. Als je enge ziekte over is loop je ultra, win je zeven keer de Tour, laat je de wereld met gele polsbandjes lopen en ziedaar : weer een nieuwe kerk. Ja, zelf liep ik ook wel eens een ultra. Inderdaad, een community van ons kent ons. Dat lopen vond ik wel prachtig, met het gedoe eromheen had ik weinig op. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje ging joggen om er beter van te worden. Dat lopen een sport was wist ik eigenlijk niet. Het hielp, dat lopen, maar ik kende ook lopers die zonder succes tegen een trauma liepen en de strijd verloren. Dat waren bepaaldelijk geen watjes.
Het is me wat met dat ultralopen. Op deze site wordt keer op keer bevestigd dat deze sporters zich miskend voelen, met elkaar overhoop liggen, de boel niet op de rails hebben en dus het slangenkuilstadium maar niet te boven komen. Elk schrijfsel over ultra roept meteen een overdosis reacties op en de discussies wekken de schijn dat men elkaar niet hoort. Torenbouwers van Babylon, beklimmers van de bonenstaak en het wil maar niet vlotten. Less is more, loop toch door.

Al vroeg was in mij de ultraloper herkenbaar. Toen ik op mijn achtste verjaardag een electrische trein kreeg was ik de hemel te rijk.Het parcours was zinloos en beperkt. Twee rechte stukken rails, aan weerzijden de halve cirkels die die twee delen verbonden.Het Fallerstation uit de folder was zelfs als bouwpakket te duur en dus deed een huisje dienst als station. Märklin, heel degelijk. De loco met twee passagierswagons werd langzaam in beweging gezet en na een warming-up van vijf rondjes ging de trein op volle snelheid voor de honderd ronden. De laatste ronden nam de snelheid langzaam af en het gaf een zeer voldaan gevoel de trein tot stilstand te zien komen na een lange reis.Tijdens de reis lag mijn hoofd op mijn handen, net als later op de tafeltjes van de middelbare school. Toen werd het echt slapen.Lange fietstochten maakte ik vaak, maar wielrenner worden was geen optie. Interessant zijn in dit licht de beschouwingen van Rupert Sheldrake over morfologische resonantie. Erg wetenschappelijk onderbouwd zijn zijn inzichten niet maar zeker zo leuk als wielrennen of rennen zonder wielen. Rupert draaft vooral stug door in het verklaren van fenomenen die in hun uiterlijke verschijning overeenkomsten vertonen en onafhankelijk van elkaar ontstaan binnen verschillende culturen die niet met elkaar in contact staan. Dat kan over muziek gaan, maar ook over vormgeving, gedrag en leefcultuur. Qua zweverigheid komt hij er wel beter uit dan de aanhangers van de numerologie of de bibliomantrie, een twijfelgeval. What is in a name? Peter Stein is trainer in het ultralopen. Peter is kunstenaar. Een goede combinatie. Hij mag de leiding niet nemen omdat ultralopers niet van leiding houden. “Geef mij uw naam en ik weet wie u bent” zei iemand ten tijde van de Romeinen. De Omloop het Nieuwsblad ziet het licht.

Wat ben ik blij dat ik met het stijgen der jaren wat minder kan lopen zonder gek te worden. Zelfs de marathon wordt me te gek. Ultralopen was een fantastische ervaring, maar het werkelijkheidsgehalte van vriendschap en liefde ligt niet op het parcours in mijn geval. Het was slechts de dynamiek die zorgde dat de wissels in mijn hoofd niet bevroren. Armstrong heeft zijn prikoogjes te dicht bij elkaar staan. Mijn medailles liggen in een kist op zolder . De kredietcrisis zorgt dat de treintjesfabriek Märklin op de rand van het faillissement staat. Er heeft zich inmiddels een geldschieter gemeld. Gelukkig, dan kan ik toch nog eens mijn transformator vervangen als het nodig is. Wie keihard wil gaan als ultraloper kan in of bij Stein terecht.

© hardloopnieuws.nl