Paardenstaartjes
21 januari 2014 (0 reacties)Hardlopen
door Henk van Duuren
De zomer brengt niet de vele zonuren waar op is gehoopt. Het weer is vooral regenachtig en als een regenfront voorbij is getrokken, gebeurt het. Het is een onverklaarbaar fenomeen, niet op afspraak, het vindt gewoon plaats. Ze duiken op, overal en zomaar. Hardloopsters rennen in de woonwijk, langs het kanaal, in het park, over het dijkje, door het bos.
De muren, die op hen af kwamen zijn ontvlucht, het hipste en felst gekleurde hardlooppakje is aangetrokken. Het geheel wordt gecomplementeerd met een ding van niets, een stiekje, de bekende bruine, een fraai gekleurde of een iets breder badstoffen exemplaar. Het haar wordt bij elkaar gepakt, vast gebonden en er kan gerend worden zonder dat de blonde, bruine, rossige of zwarte manen in het gezicht zwiepen.
Paardenstaartjes dansen op het ritme van het lopen en of ze nu recht naar achter hangen, eigenwijs boven op het hoofd staan, klassiek naar achteren steken of de zijkant van het hoofd sieren, ze hebben iets vrolijks. Het straalt iets onbevangens, iets onschuldigs, iets jeugdigs uit. In wedstrijden danst vaak een hele kudde paardenstaartjes over het parcours, steeds vaker schieten ze me voorbij. Jeugd heeft de toekomst en het doet me genoegen dat ze de uitdaging aangaan om een vijf, tien kilometer of zelfs een halve marathon te lopen. Het paardenstaartje dat me laatst voorbij schoot stemde me wel tot nadenken.
Het middelste deel van een halve marathon, rennen werd werken, zweetdruppels werden een stroompje en praatjes werden niet meer verkocht. Een groepje lopers stoof me kwiek voorbij met een paardenstaartje aan kop. Het paardenstaartje, dat reikte tot midden op de rug had vier elastiekjes, gerangschikt als loodjes op een vislijn. De persoon was eigenlijk iets te stevig om hard te lopen, hoekig, groot, licht O-benig, had behaarde benen en een tatoeage op de bovenarm. Geen fris huppelende en jeugdige sportster. Nee, een man van rond de vijftig, die liep alsof hij nog maar net begonnen was aan de wedstrijd. Mijn gedachten over paardenstaartjes maakten een wending. Zou deze man, net als de Bijbelse figuur Samson, zijn kracht ontlenen aan het lange haar. Zoals hij daar liep leek het er wel op.
Even overwoog ik om mijn haar te laten groeien om er een mooie gladde paardenstaart van te maken, die me misschien ongekende krachten kon geven. Ik schoof het vrijwel onmiddellijk aan de kant. Met Samson liep het slecht af toen hij zijn geheim aan Delila prijs gaf. Ze schoor zijn haar af en hem liet hem overmeesteren door de Filistijnen, die hem vervolgens zijn ogen uitstaken. Dat lot wil ik mezelf besparen en ziende blijven genieten van het Nederlandse weer, waar na regen zonneschijn komt….en paardenstaartjes.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Paardenstaartjes
23 augustus 2011 (0 reacties)Hardlopen
door Henk van Duuren
De zomer brengt niet de vele zonuren waar op is gehoopt. Het weer is vooral regenachtig en als een regenfront voorbij is getrokken, gebeurt het. Het is een onverklaarbaar fenomeen, niet op afspraak, het vindt gewoon plaats. Ze duiken op, overal en zomaar. Hardloopsters rennen in de woonwijk, langs het kanaal, in het park, over het dijkje, door het bos.
De muren, die op hen af kwamen zijn ontvlucht, het hipste en felst gekleurde hardlooppakje is aangetrokken. Het geheel wordt gecomplementeerd met een ding van niets, een stiekje, de bekende bruine, een fraai gekleurde of een iets breder badstoffen exemplaar. Het haar wordt bij elkaar gepakt, vast gebonden en er kan gerend worden zonder dat de blonde, bruine, rossige of zwarte manen in het gezicht zwiepen.
Paardenstaartjes dansen op het ritme van het lopen en of ze nu recht naar achter hangen, eigenwijs boven op het hoofd staan, klassiek naar achteren steken of de zijkant van het hoofd sieren, ze hebben iets vrolijks. Het straalt iets onbevangens, iets onschuldigs, iets jeugdigs uit. In wedstrijden danst vaak een hele kudde paardenstaartjes over het parcours, steeds vaker schieten ze me voorbij. Jeugd heeft de toekomst en het doet me genoegen dat ze de uitdaging aangaan om een vijf, tien kilometer of zelfs een halve marathon te lopen. Het paardenstaartje dat me laatst voorbij schoot stemde me wel tot nadenken.
Het middelste deel van een halve marathon, rennen werd werken, zweetdruppels werden een stroompje en praatjes werden niet meer verkocht. Een groepje lopers stoof me kwiek voorbij met een paardenstaartje aan kop. Het paardenstaartje, dat reikte tot midden op de rug had vier elastiekjes, gerangschikt als loodjes op een vislijn. De persoon was eigenlijk iets te stevig om hard te lopen, hoekig, groot, licht O-benig, had behaarde benen en een tatoeage op de bovenarm. Geen fris huppelende en jeugdige sportster. Nee, een man van rond de vijftig, die liep alsof hij nog maar net begonnen was aan de wedstrijd. Mijn gedachten over paardenstaartjes maakten een wending. Zou deze man, net als de Bijbelse figuur Samson, zijn kracht ontlenen aan het lange haar. Zoals hij daar liep leek het er wel op.
Even overwoog ik om mijn haar te laten groeien om er een mooie gladde paardenstaart van te maken, die me misschien ongekende krachten kon geven. Ik schoof het vrijwel onmiddellijk aan de kant. Met Samson liep het slecht af toen hij zijn geheim aan Delila prijs gaf. Ze schoor zijn haar af en hem liet hem overmeesteren door de Filistijnen, die hem vervolgens zijn ogen uitstaken. Dat lot wil ik mezelf besparen en ziende blijven genieten van het Nederlandse weer, waar na regen zonneschijn komt….en paardenstaartjes.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.