Advies
Vijf kilometer had ze volbracht met een slakkengangetje van net iets boven de zeven kilometer per uur. Een houterig en harkerig voortbewegen met stramme benen. Schoolvoorbeeld van een telgang, waarbij de benen meebewegen met de handeling van de armen. Als laatste over de finishlijn.
21 januari 2014 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
Vijf kilometer had ze volbracht met een slakkengangetje van net iets boven de zeven kilometer per uur. Een houterig en harkerig voortbewegen met stramme benen. Schoolvoorbeeld van een telgang, waarbij de benen meebewegen met de handeling van de armen. Als laatste over de finishlijn. Applaus was haar deel en de medaille werd door de organisatie met veel gevoel voor ceremonieel en vol medeleven om haar nek gehangen. Een pijnlijke grijns verscheen op het gezicht. Strompelend vervolgde ze haar weg. Familieleden omarmden haar, grote bossen met bloemen ontving ze en ik dacht: “Dat is één keer en nooit weer!”
Veertien dagen later meldde ze zich bij mijn loopgroep. Ze had de smaak te pakken en het smaakte naar meer. Hersteld bleek ze nog niet van haar grote avontuur. De handrem ging er op. Veel wandelen en het accent kwam te liggen op het verbeteren van de techniek. Vooruitgang werd er niet geboekt, de telgang bleef, ondanks gericht oefenen. De ene na de andere blessure werd haar deel. Bij het herhaald optreden van scheenbeenirritatie vond ik dat ik haar tegen zichzelf in bescherming moest nemen. Naast het advies om te zorgen voor volledige genezing van de blessures gaf ik haar de raad om zich eens af te vragen of hardlopen wel de juiste sport voor haar was.
Enkele maanden later zag ik haar weer op de onnavolgbare wijze voortbewegen. Ze kwam me tegemoet en hield me staande. Een boze triomfantelijkheid werd mijn deel: “Jij met je advies. Ik loop al weer hard. Nou, wat zeg je daar van? Ja, je kijkt er mooi van op hè! En ik train mooi bij een ander!” Een reactie geven bleek niet mogelijk, ze tufte meteen verder met een verbeten trek om haar mond.
Ik keek haar na en besefte dat ze van mijn advisering alleen maar gehoord had dat ik me afvroeg of hardlopen wel de juiste sport voor haar was. De gevolgen van verkeerd voortbewegen, de zich herhalende blessures en de vroegtijdige slijtage, met alle gevolgen van dien, had ze niet mee gekregen. Mijn betrokkenheid, bezorgdheid en daar eerlijk over zijn betaalde zich verkeerd uit.
Een goed jaar later zag ik haar als laatste eindigen bij een loop over tien Engelse mijlen. Ik keek naar haar en naar de klok. In loopstijl en snelheid was alles op het beginniveau. Ik zocht haar op en feliciteerde haar met het behaalde resultaat. Ze nam de felicitatie graag in ontvangst en kraaide haar victorie: “Je hebt het helemaal bij het verkeerde eind gehad, of niet soms! Dit heb ik toch maar even mooi gedaan!” Dat had ze, op haar manier, waarbij ik hoop dat ze er later niet de prijs voor hoeft te betalen. Ik vrees echter van wel.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Advies
Vijf kilometer had ze volbracht met een slakkengangetje van net iets boven de zeven kilometer per uur. Een houterig en harkerig voortbewegen met stramme benen. Schoolvoorbeeld van een telgang, waarbij de benen meebewegen met de handeling van de armen. Als laatste over de finishlijn.
16 juni 2013 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
Vijf kilometer had ze volbracht met een slakkengangetje van net iets boven de zeven kilometer per uur. Een houterig en harkerig voortbewegen met stramme benen. Schoolvoorbeeld van een telgang, waarbij de benen meebewegen met de handeling van de armen. Als laatste over de finishlijn. Applaus was haar deel en de medaille werd door de organisatie met veel gevoel voor ceremonieel en vol medeleven om haar nek gehangen. Een pijnlijke grijns verscheen op het gezicht. Strompelend vervolgde ze haar weg. Familieleden omarmden haar, grote bossen met bloemen ontving ze en ik dacht: “Dat is één keer en nooit weer!”
Veertien dagen later meldde ze zich bij mijn loopgroep. Ze had de smaak te pakken en het smaakte naar meer. Hersteld bleek ze nog niet van haar grote avontuur. De handrem ging er op. Veel wandelen en het accent kwam te liggen op het verbeteren van de techniek. Vooruitgang werd er niet geboekt, de telgang bleef, ondanks gericht oefenen. De ene na de andere blessure werd haar deel. Bij het herhaald optreden van scheenbeenirritatie vond ik dat ik haar tegen zichzelf in bescherming moest nemen. Naast het advies om te zorgen voor volledige genezing van de blessures gaf ik haar de raad om zich eens af te vragen of hardlopen wel de juiste sport voor haar was.
Enkele maanden later zag ik haar weer op de onnavolgbare wijze voortbewegen. Ze kwam me tegemoet en hield me staande. Een boze triomfantelijkheid werd mijn deel: “Jij met je advies. Ik loop al weer hard. Nou, wat zeg je daar van? Ja, je kijkt er mooi van op hè! En ik train mooi bij een ander!” Een reactie geven bleek niet mogelijk, ze tufte meteen verder met een verbeten trek om haar mond.
Ik keek haar na en besefte dat ze van mijn advisering alleen maar gehoord had dat ik me afvroeg of hardlopen wel de juiste sport voor haar was. De gevolgen van verkeerd voortbewegen, de zich herhalende blessures en de vroegtijdige slijtage, met alle gevolgen van dien, had ze niet mee gekregen. Mijn betrokkenheid, bezorgdheid en daar eerlijk over zijn betaalde zich verkeerd uit.
Een goed jaar later zag ik haar als laatste eindigen bij een loop over tien Engelse mijlen. Ik keek naar haar en naar de klok. In loopstijl en snelheid was alles op het beginniveau. Ik zocht haar op en feliciteerde haar met het behaalde resultaat. Ze nam de felicitatie graag in ontvangst en kraaide haar victorie: “Je hebt het helemaal bij het verkeerde eind gehad, of niet soms! Dit heb ik toch maar even mooi gedaan!” Dat had ze, op haar manier, waarbij ik hoop dat ze er later niet de prijs voor hoeft te betalen. Ik vrees echter van wel.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.