Hardloopnieuws

Door Dion Joosten

Eindhoven Marathon 2015. Er kwam na afloop van de marathon een bericht in de media, dat een aantal lopers geen medaille hadden ontvangen. Een aantal reacties hierop waren in de trant van, slordig van de organisatie tot waar maken die lopers zich druk over, je hebt de marathon toch uitgelopen! En die medaille wordt toch nog nagestuurd, dus waar maken jullie je druk om!

Nou, een direct uitgereikte medaille aan de aankomstlijn van de marathon voor het uitlopen van een tweeënveertiger geeft vooral de recreatieve marathonlopers de tastbare bevestiging, ik heb het gedaan en wel volgens de regels. Het moment, dat een al dan niet plaatselijke schone dat kleinood om je hals hangt, geeft het gevoel van het is af, het is voorbij. Hoe dat voelt? Loop maar eens een marathon en u komt er zelf wel achter.
 

Een medaille is voor een hardloper en vooral voor een marathonloper veel meer dan een stukje blik. Ik heb er heel veel, meer dan honderdvijftig. Heb ze ook allemaal uitgereikt gekregen of zijn mij omgehangen. Dat waren heerlijke momenten kan ik u zeggen. Dagen lang genoot ik ervan. Het voelde als een soort relikwieën. Het waren de harde bewijzen van tweeënveertig kilometers afzien. Zowel bij temperaturen van dertig graden en meer tot temperaturen onder het vriespunt en alles wat daar tussen zit met regen, sneeuw, hagel en ook met een gloeiende zon boven het asfalt. Als je in de laatste kilometers van de marathon zit, en je hebt het moeilijk, helpt het je over het dode punt heen, als je weet, op de meet ligt er een medaille te wachten! Nog even doorbijten en dan wordt mij die zo omgehangen. En dan is het karwei klaar.
 

Ik heb mijn marathonmedailles behaald tussen 1993 en 2010. Vroeger hingen ze in onze slaapkamer te pronken. Tot het moment dat mijn vrouw de muren ging schilderen en ze dus werden verwijderd. Heden ten dage liggen de meeste medailles in een paar schoenendozen weggestopt. Incidenteel doe ik die dozen nog eens open en laat die medailles door mijn handen glijden. Ze zijn verkleurd en als ik ze aanraak, is er van een euforisch gevoel niets meer te merken. Maar als ze niet meer in mijn bezit zouden zijn, zal ik ze wel missen hoor. Ze horen bij mij, ik heb er voor gevochten, soms met een lach, maar vaak ook met tranen in mijn ogen. En als ik na de marathons in de auto naar huis reed, had ik die medailles trots rond mijn hals hangen. Een paar heb ik in de huiskamer om een schemerlampje hangen. Speciale zijn dat. Die houden de herinnering aan mijn marathon carrière vast. Het is ontegenzeggelijk vergane glorie, hoe je het ook went of keert. En die tijd komt voor iedereen, wel of geen marathonloper!
 

En als je dan zoals in Eindhoven even moet wachten op je medaille, doet dat pijn. Het voelt als het ware mijn marathon is nog niet af. En als de enveloppe met de medaille binnenvalt, is het toch anders, dan dat je direct na de finish dit stukje blik krijgt omgehangen! Dat is toch veel intenser dan via de brievenbus. Vergelijk het maar met een topsporter die op het podium zijn medaille krijgt omgehangen of later via de groene tafel het krijgt toebedeelt!