Hardloopnieuws

Hinke Schokker beschrijft op haar weblog de gevolgen van haar positieve dopingcontrole. Ze stopt met hardlopen.

Vorig jaar had ik nog niet durven dromen dat ik ooit een marathon zou lopen. Ik las in de Runnersworld dat ze mensen zochten die de marathon in Eindhoven wilden lopen. Als je gekozen werd zou je lid worden van het dreamteam en zou je onder begeleiding naar de marathon toe werken. Ik maakte voor mijn inschrijving dit filmpje.

in de hoop gekozen te worden. Helaas werd ik niet gekozen. Ik besloot mijn plannen voor een marathon debuut toch door te zetten en me in te schrijven voor de marathon van Berlijn. De voorbereiding ging niet zoals gepland en vanwege werkdrukte had ik niet de lange duurlopen gemaakt die ik wilde. Ik besloot me op het laatste moment in te schrijven voor de honderd van Winschoten. Het was een vrij impulsieve beslissing, ingegeven door niet erg rationele gedachten. Het leek me wel leuk. En bovendien was er toch geen andere wedstrijd dat weekend. Tegen ieders advies in ging ik van start en ik won. Ineens was ik best blij dat ik niet gekozen was voor het dreamteam want dan had ik nooit door een reeks van toevalligheden mijn talent voor ultralopen ontdekt. De Runnersworld vond dit een mooi verhaal en vroeg mij voor een podcast 

Kort na deze podcast liep ik voor een tweede keer de Run van Winschoten en ik won opnieuw, in een nieuw nederlands record. De Runnersworld wilde me nu interviewen voor een kort artikel in het magazine. Ik voelde me vereerd. En toen, kort na het interview… kreeg ik een telefoontje. Dit ene telefoontje heeft alles op zijn kop gezet. Ik dacht eerst dat het mee viel. Dat het rechtgezet moest worden en dat het dan wel goed zou komen en ik alles achter me kon laten. Inmiddels zijn we 2 maanden verder, 15.000 euro lichter en heel veel kopzorgen rijker. En ik denk niet meer dat het goed komt. Ik had mij de afgelopen maanden moeten richten op het afronden van mijn opleiding, op het vinden van een nieuwe baan, op het bouwen aan een toekomst met Paul. In plaats daarvan ben ik alleen met deze zaak bezig geweest, heb ik mijn werk verwaarloosd, sollicitaties verpest. De toekomstplannen van het gaan samenwonen en een huis kopen staan in de wacht, want mijn spaargeld is verdampt. De dingen die ik zo leuk vond om te doen, zijn mij nu verboden. Ik mag niet alleen geen wedstrijden meer lopen, ik mag aan geen enkele sport meer mee doen, in verenigingsverband. Ik mag op maandag niet meer naar de paardrijles. Ik mag niet meer aan paardrijwedstrijden mee doen. Ik mag nergens ter wereld nog mee doen aan een wedstrijd van welke sport dan ook. Ik mag niet meer in de buurt komen van een atletiekbaan. Ik mag zelfs niet als vrijwilliger helpen bij een
evenement. Van de hoek waar ik steun had verwacht, was het enige dat ik te horen kreeg, een droge melding dat ik mijn medaille van het NK moet inleveren. En, oh ja, dat Nederlands record, dat is ook niet meer geldig. En als we dan toch bezig zijn: je naam wordt in zijn geheel uit de uitslagen geschrapt. Ik ben als een crimineel behandeld. Waar ik eerst dacht
het recht te zetten en mijn onschuld te bewijzen, denk ik nu: zoek het uit. Vlieg de boom in. Ik ga mij niet meer verdedigen voor iets wat ik niet gedaan heb. Ik laat mij niet meer als crimineel behandelen, ik neem het heft in eigen handen en laat de dingen los waar ik eerst zoveel energie van kreeg maar die mij nu alleen nog maar ongelukkig maken.

Ik stop met lopen.

Ik ga nooit meer de Run van Winschoten lopen, ik zal nooit meer met een NK of WK mee doen. Ik leg mijn geluk niet meer in de handen van iemand anders en laat mij niet meer als een crimineel behandelen. Als ik de energie krijg om voor mezelf nog een rondje te lopen, zal ik dat doen, en ik hoop daar oprecht ooit weer plezier uit te halen. Ik hoop weer energie te halen uit het paardrijden, ook al mag ik dat niet meer in clubverband beoefenen. Ik wil met deze beslissing de controle weer terug te krijgen. De atletiekunie hamerde de afgelopen maanden op het feit dat ze de zaak bekend wilden maken. Ik zat midden in mijn sollicitaties en het leek me niet zo gunstig om nu alles de publiciteit in te gooien. Zou ik dan ooit nog wel een baan kunnen vinden? Met dit soort zaken regeren onderbuikgevoelens en gaat het niet om de waarheid. Mijn advocaat heeft uren besteed aan het tegenhouden van de publicatie. Een groot deel van die 15.000 euro is besteed aan het tegenhouden van de publicatie door de atletiekunie. Uiteindelijk voelde ik me zo onder druk gezet, dat ik ervoor
koos het zelf naar buiten te brengen, via een addendum aan het al bestaande maar nog niet gepubliceerde interview. Deze runnersworld met het aanvankelijke interview en het addendum, valt 17 december bij alle leden op de mat. Het interview gaat over hoe ik begonnen ben met lopen, en hoe ik het heb beleefd. Het addendum kondigt ook meteen het einde van
mijn hardloopcarriere aan. Het zal een storm aan reacties geven. Ik heb voor hetere vuren gestaan. In 2018 ontdekte ik mijn liefde voor het ultralopen en nu in 2019 neem ik weer afscheid. Soms moet je een drastische beslissing maken om weer verder te kunnen. Ik had voor een schikking kunnen gaan, ik kan mij nog verdedigen. Maar ik ga mij niet schikken of verdedigen voor iets wat ik niet fout gedaan heb. Ik laat mij niet meer als een crimineel behandelen. Ik laat mij niet nog verder op kosten jagen voor een verdediging. Het wedstrijd lopen is voltooid verleden tijd. De blik vooruit: op naar nieuwe uitdagingen!

Lees hier verder