Hardloopnieuws

Zondag staat voor heel wat atleten het hoogtepunt van deze atletiekwinter op het programma. In Hulshout worden immers de nationale veldlooptitels én de tickets voor het EK veldlopen in het Portugese Lagoa (14/12) uitgedeeld. We blikken vooruit met Victoria Warpy, die vorig jaar brons pakte in Hulshout.

De belangrijkste weken van het veldloopseizoen staan voor de deur. Hoe leef je toe naar het BK in Hulshout?
“Het is altijd een heel spannende periode. De wedstrijd in Hulshout is een momentopname, maar er hangt natuurlijk veel vanaf. Op die dag moet alles gewoon goed gaan. Op een Belgisch kampioenschap wil je altijd sterk voor de dag komen, maar het draait ook om de selectie voor het EK veldlopen. De criteria zijn duidelijk: de eerste vier plaatsen zich voor Portugal. Ik heb er enorm veel zin in en zal er volledig voor gaan.”

De eerste CrossCup-manches waren al een goede waardemeter. Welk gevoel hield je eraan over?
“De Relays in Berlare waren een leuke start van het seizoen, maar vooral de wedstrijd in Roeselare gaf me vertrouwen. Het was vooraf moeilijk in te schatten hoe goed mijn vorm al was, want ik had een tijdlang geen wedstrijden gelopen. Toch slaagde ik erin als tweede te finishen, na een spannende strijd met Julie Voet. Daar was ik heel tevreden mee.”

Ligt het parcours in Hulshout je?
“De laatste twee jaar hebben we twee verschillende versies gezien van het parcours. In 2023 was het heel modderig, vorig jaar droog en goed beloopbaar. Ik heb geen uitgesproken voorkeur, maar misschien ligt een snellere omloop me net iets beter. We zien wel wat het wordt. De omstandigheden heb je toch niet in de hand.”

Na Brussel en Antalya lijkt het voor velen vanzelfsprekend dat je je opnieuw kwalificeert voor het EK. Hoe zie je dat zelf?
“Voor mij is dat totaal niet vanzelfsprekend. Vorig jaar had ik echt het gevoel dat ik boven mezelf moest uitstijgen om me te kwalificeren. Ik verwacht dat het opnieuw knokken zal zijn. Zoals gezegd is het een momentopname en de vorm van de dag zal beslissend zijn. Er zijn veel kanshebbers, want het niveau bij de Belgische vrouwen op de lange afstand is de laatste jaren enorm gestegen.”

Dat klopt. Die teammedailles op het EK veldlopen en het EK Running bewijzen dat. Maakt dat een BK spannender, maar ook jou als loopster sterker?
“Zeker! Als je anderen ziet presteren, geeft dat jezelf een boost om naar dat niveau te groeien. Ook voor de jeugd is het leuk om te zien dat het afstandslopen zo goed gaat in België. Dat werkt inspirerend en biedt perspectief voor later.”

Je liep pas in 2022 je eerste veldloop. Ondertussen ben je niet meer weg te denken uit de CrossCup en nationale selecties. Beschouw je jezelf al als een gevestigde waarde?
“Ik heb moeite om mezelf zo te zien. Ik ben een laatbloeier en ben pas laat in competitie gestapt. Lange tijd keek ik op naar de atleten met wie ik nu aan de start sta. Het is moeilijk te beseffen dat ik intussen ook bij die elite hoor. Ik heb de laatste jaren wel wat laten zien en haal een mooi niveau, maar ik voel me nog geen gevestigde waarde. Zeker omdat ik zo laat in het wereldje ben terechtgekomen.”

Had je drie jaar geleden durven dromen dat je nu al twee EK’s in het veld en één EK op de weg, mét teammedailles, op je palmares zou hebben?
“Totaal niet. Ik liep aanvankelijk gewoon omdat ik het superfijn vond. Het was voor mij een uitlaatklep. Mijn vorige coach, Bart Raes, heeft me aangeraden om competitie te proberen. Dat vond ik heel spannend. Voor mij stond plezier in het lopen altijd voorop. Ik wist niet of ik wedstrijden leuk zou vinden, maar al snel bleek dat ik er enorm van genoot. Zo ben ik erin gerold.”

Als je de verschillende EK’s vergelijkt, welke springt er voor jou uit?
“Zonder twijfel het EK Running in Leuven. Dat is met niets te vergelijken. Leuven is mijn thuisstad; ik ken bijna elke straat waar we liepen. Het was fantastisch om daar te finishen met zoveel volk langs de kant. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik eraan terugdenk. De hele beleving én de gouden medaille met het team, dat zal ik altijd koesteren.”

Een atletiekcarrière is één grote leerschool. Waar moest je de laatste jaren het meest aan wennen?
“Het klinkt misschien vreemd, maar ik had het mentaal moeilijk om het gewone leven te combineren met het competitieleven. Ik heb veel gehad aan gesprekken met atletes zoals Lisa Rooms. Het is iets waarin ik enorm moest groeien: leren loslaten en aanvaarden dat niet alles perfect kan lopen. Daarnaast moest ik leren rusten. Vroeger liep ik gewoon omdat ik het leuk vond, zonder structuur. Nu weet ik dat rust essentieel is. Soms moet je er gewoon aan toegeven, hoe graag je ook loopt.”

Lees hier verder