Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

Alles loopt de laatste tijd door elkaar. Heel wat culturele tussenschotten zijn gesloopt. Waren daar eerder de motorcross, het popfestival, de kerk, de sport, de charitas, de politiek, de pers, de suikerfeesten, grenzen en de muur, het is als zelfstandig fenomeen allemaal voorbij. Tijdens de Zwarte cross wordt er hardgelopen in de blote kont met de heilige Maria aan weerszijden van het poppodium. De muur is weg, grenzen een attractie en vrolijk leidt de nieuwe paus een popfestival op het strand van Rio. Een studievriend uit Wageningen voorspelde het me ruim veertig jaar geleden al : Brazilië heeft potentie. Hij kon het weten, hij had zijn jeugd in Sao Paulo doorgebracht en de enige potentie uit Brazilië die hier de media destijds bereikte was het carnaval. Eerst de liefde, dan het WK-voetbal en daarna de Olympische Spelen. Voorbodes van het einde der sloppenwijken en de exploitatie van bodemschatten in Brazilië.

Hardlopen was pakweg dertig jaar geleden vooral een sport. Nu alleen nog in naam. Het heeft inmiddels een hoog festivalgehalte. Naast het goededoelengedoe is er een hoop herrie. Dat begon met dweilorkesten en tegenwoordig hoor je eigenlijk alles. Verder is het lopen een laatste handvat voor de kwijnende middenstand in de provincie. Nog meer? Ja, lopen is een modeartikel, preventieve gezondheidszorg, reclameobject, kerk, buurthuis en politiek was het ook al heel lang na de introductie van het loopgroepje van de SP. Evolutionair lijkt de mensheid zich richting insektenvariant te ontwikkelen. Globalisering, integratie, we gaan steeds meer op elkaar lijken en mochten we de milieuproblemen op tijd neutraliseren, dan eindigen we als een soort bijenkolonie waarin identiteit en individualisme ten onder zijn gegaan. Sport, als cultureel addept van de menselijke soort gaat geleidelijk ook op in de melting pot. Nu al worden wedstrijden opgesierd, dan wel vervuild, met uitgedoste lieden die in de tent van Toni Boltini niet zouden opvallen. Zoals de toernooien uit de middeleeuwen verdwenen, zo zal ook de sport het loodje leggen en hooguit voortleven als vermaak. Het schermen zou je als een restant van de toernooien in de sport kunnen noemen en het hardlopen heeft even goed een begin en een einde. Elke tijd kent zijn eigen ijkpunten en wat mensen belangrijk vinden is niet slijtvast.

Erg wordt het pas als sportcommentatoren er opzichtig blijk van geven dat ze niet door hebben dat alles door elkaar loopt. Neem ons nationale fietsmannetje Mart . Als gretig lezer van “NLCoach” kwam ik een verhaal van hem tegen waarin hij beschrijft hoe moeilijk het voor wielrenners is om de koers te verlaten. Als het uiteindelijk toch moet, is het ploegleiderschap volgens Mart onvermijdelijk. Eens een fietser, altijd een fietser. Citaat : ” je hoort zelden van renners die een cursus Russisch of fysiotherapie oppakken, die als stagiair in de bouw beginnen, die kiezen voor een compleet andere windrichting in hun leven”. Einde citaat. Dan heb je toch niet helemaal door dat er de laatste tijd van alles door elkaar loopt. Criminaliteit, kanker en sport zijn nauw verweven. Wie iets dieper graaft is daar snel achter en alleen matige journalisten doen dat niet. Zelf ben ik ook een matige journalist. Desondanks weet ik zo ongeveer wat sporters in huis hebben en dat is niet zelden heel veel meer dan sportief presteren. Soms vind ik het wel eens zonde dat al die toppers zo veel tijd aan sport besteden. Voor topsport moet je immers wel slim zijn. Hoger opgeleid zijn schept verplichtingen. Gelukkig is de natuur ook slim. Ver voordat je er achter zou komen dat het toch wel jammer was dat je je slimheid niet echt maatschappelijk hebt benut, komen daar de reddende blessures, de matige tijden en zul je de hemel nog prijzen voor zo veel sportieve tegenslag. De liefde voor de sport hoeft niet over te gaan. Liefde is een ruim begrip, vraag de paus maar. Hij ziet kans om drie miljoen jongeren in de benen te krijgen voor een bewegingsarm maar liefdevol samen zijn. Dat zie ik in Moskou nog niet gebeuren. Te weinig strand.

Net terug uit Frankrijk. Wie de Tour won zag ik thuis pas en ik heb erg genoten van de stilte in de Elzas. Vroeger heb ik veel gefietst en ik weet tamelijk goed waar iedereen gebleven is. Sommigen werden fysiotherapeut, anderen werkten al in de bouw voor ze fietsten. Ploegleider worden leek me vreselijk. Gevaarlijke dingen doen met een auto, onbegrijpelijke deals maken, elke tijd vraagt een ander soort mensen. Mijn liefde voor de sport is gebleven en ik onderken het belang van topsport. Bij mij liep altijd alles al door elkaar heen. Voor de tent, geflankeerd door stokbrood en wijn las ik mijn boekje : ” Шаг за шагом “.

© hardloopnieuws.nl