< terug

DNF

21 januari 2014 (0 reacties)

Loopletters: De D van DNF


© Jan Schellekens

Dag Gosse,

Toen ik vorige week zaterdag je naam niet terugvond in de uitslagenlijst van de marathon in Steinfurt, vermoedde ik het al. Did Not Finish. Zondagochtend vertelde jij me aan de telefoon dat je was aangehaakt bij een groepje Duitsers, in een tempo dat voor jou net iets te hoog lag. Naar later bleek waren het deelnemers aan de halve marathon!
Na 21,1 kilometer klokte je een tussentijd van 2 uur 10 minuten, zodat alles erop wees dat je vandaag eindelijk de magische 4,5 uur-grens zou slechten! Maar toen je voor de tweede keer de bult bij de Hollicher Mühle tegenkwam, voelde je alle krachten uit je benen vloeien. En een paar kilometer verder bracht het steile stuk op de Fleigenweg jou de nekslag toe: je kon alleen nog maar wandelen. En omdat elke kilometer bijna tien minuten vergde, bleek zelfs de limiet van vijf uur niet haalbaar. Wel sympathiek dat iemand van de organisatie je toch nog een medaille toestopte. Die heb je in elk geval verdiend voor je doorzettingsvermogen!
Met drie keer uitlopen en vijf DNFs wordt jouw marathonverhaal wel beheerst door de dood en de gladiolen. Met zoveel enthousiasme en zoveel strijdlust is het kennelijk moeilijk om je krachten goed te doseren. Een volgende keer kun je misschien beter aansluiten bij de officiële pacers, in Duitsland heel toepasselijk “Brems- und Zugläufer” genoemd.
Zelf heb ik tot nu toe één DNF achter mijn naam, in september 2004 bij de Maas en Waalse Dijkenloop. Op de dijk werden toen temperaturen van 28 tot 30 graden gemeten. Nadat ik met veel hangen en wurgen in vier uur 33 kilometer had afgelegd, lag rechts naast de dijk de finishplaats Beneden-Leeuwen al. Het besef dat we hier pas na een zinloze omweg van acht kilometer zouden finishen, bezorgde mij een acute geestelijke blessure. Ik heb mijn nummer afgespeld en plaatsgenomen in de bezemwagen.
Zit ik er naast Gosse, als ik aanneem dat je met zon DNF moeite zou hebben? Het woord “opgeven” komt immers in jouw woordenboek niet voor. Jij wilt zelfs nog finishen als je niet eens meer in de uitslag zal voorkomen! Niet finishen is voor jou alleen maar denkbaar als je echt niet meer verder kunt door een blessure, een omgewaaide boom of een overstroming.
Van een opportunistische DNF moet je dus waarschijnlijk al helemaal niets hebben. Daarbij beëindigt de atleet zijn race uit preventief oogpunt, onder het motto “Do Nothing Fatal”. In principe zou het wel mogelijk zijn om de wedstrijd uit te lopen, maar door vandaag niets te forceren, kan hij volgende week wellicht wel een goede race lopen.

Er wordt wel eens gezegd dat lopers als jij het in een marathon in feite veel zwaarder hebben dan degenen die in drie uur finishen. Jouw lijdensweg duurt immers langer. Daarbij wordt vergeten dat het meest wordt geleden door de vrijwilligers, die lijdzaam moeten wachten tot de laatste deelnemer over de streep is gekomen. Je kunt het hun eigenlijk niet kwalijk nemen dat ze de boel alvast maar beginnen af te breken. De hekken worden weggehaald en men laat de finishboog alvast leeglopen. Voor menig late finisher is dat buitengewoon demoraliserend, maar jij zou nog het liefst aanbieden om een handje te helpen.

Met doorgaande lopersgroet,
Eric

De auteur publiceert ook een eigen weblog: Klik hier om “Lopen op de weg” te bezoeken

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

DNF

2 april 2007 (0 reacties)

Loopletters: De D van DNF


© Jan Schellekens

Dag Gosse,

Toen ik vorige week zaterdag je naam niet terugvond in de uitslagenlijst van de marathon in Steinfurt, vermoedde ik het al. Did Not Finish. Zondagochtend vertelde jij me aan de telefoon dat je was aangehaakt bij een groepje Duitsers, in een tempo dat voor jou net iets te hoog lag. Naar later bleek waren het deelnemers aan de halve marathon!
Na 21,1 kilometer klokte je een tussentijd van 2 uur 10 minuten, zodat alles erop wees dat je vandaag eindelijk de magische 4,5 uur-grens zou slechten! Maar toen je voor de tweede keer de bult bij de Hollicher Mühle tegenkwam, voelde je alle krachten uit je benen vloeien. En een paar kilometer verder bracht het steile stuk op de Fleigenweg jou de nekslag toe: je kon alleen nog maar wandelen. En omdat elke kilometer bijna tien minuten vergde, bleek zelfs de limiet van vijf uur niet haalbaar. Wel sympathiek dat iemand van de organisatie je toch nog een medaille toestopte. Die heb je in elk geval verdiend voor je doorzettingsvermogen!
Met drie keer uitlopen en vijf DNFs wordt jouw marathonverhaal wel beheerst door de dood en de gladiolen. Met zoveel enthousiasme en zoveel strijdlust is het kennelijk moeilijk om je krachten goed te doseren. Een volgende keer kun je misschien beter aansluiten bij de officiële pacers, in Duitsland heel toepasselijk “Brems- und Zugläufer” genoemd.
Zelf heb ik tot nu toe één DNF achter mijn naam, in september 2004 bij de Maas en Waalse Dijkenloop. Op de dijk werden toen temperaturen van 28 tot 30 graden gemeten. Nadat ik met veel hangen en wurgen in vier uur 33 kilometer had afgelegd, lag rechts naast de dijk de finishplaats Beneden-Leeuwen al. Het besef dat we hier pas na een zinloze omweg van acht kilometer zouden finishen, bezorgde mij een acute geestelijke blessure. Ik heb mijn nummer afgespeld en plaatsgenomen in de bezemwagen.
Zit ik er naast Gosse, als ik aanneem dat je met zon DNF moeite zou hebben? Het woord “opgeven” komt immers in jouw woordenboek niet voor. Jij wilt zelfs nog finishen als je niet eens meer in de uitslag zal voorkomen! Niet finishen is voor jou alleen maar denkbaar als je echt niet meer verder kunt door een blessure, een omgewaaide boom of een overstroming.
Van een opportunistische DNF moet je dus waarschijnlijk al helemaal niets hebben. Daarbij beëindigt de atleet zijn race uit preventief oogpunt, onder het motto “Do Nothing Fatal”. In principe zou het wel mogelijk zijn om de wedstrijd uit te lopen, maar door vandaag niets te forceren, kan hij volgende week wellicht wel een goede race lopen.

Er wordt wel eens gezegd dat lopers als jij het in een marathon in feite veel zwaarder hebben dan degenen die in drie uur finishen. Jouw lijdensweg duurt immers langer. Daarbij wordt vergeten dat het meest wordt geleden door de vrijwilligers, die lijdzaam moeten wachten tot de laatste deelnemer over de streep is gekomen. Je kunt het hun eigenlijk niet kwalijk nemen dat ze de boel alvast maar beginnen af te breken. De hekken worden weggehaald en men laat de finishboog alvast leeglopen. Voor menig late finisher is dat buitengewoon demoraliserend, maar jij zou nog het liefst aanbieden om een handje te helpen.

Met doorgaande lopersgroet,
Eric

De auteur publiceert ook een eigen weblog: Klik hier om “Lopen op de weg” te bezoeken

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *