< terug

Eerlijk over vroeger.

De vieringen rondom tweehonderd jaar koninkrijk zijn begonnen en ik ben reuze benieuwd of de feestelijkheden nog een hardlooptintje meekrijgen. Er verschenen biografieën over de drie eerste Willems in de negentiende eeuw. Daarin zie je goed de weerspiegeling van de manier waarop er tegenwoordig naar het verleden wordt gekeken. Het verbloemen raakt wat uit de mode. Mensen zijn maar mensen, overal is wat, een Oranje wil ook wel eens ongestoord de deur uit en dan kan er van alles gebeuren, zeker als het uitstapje negentien jaar duurt. Het verhaal wordt pas compleet als alles erin staat. De nieuwe column van Jitze Weber

21 januari 2014 (0 reacties)

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

De vieringen rondom tweehonderd jaar koninkrijk zijn begonnen en ik ben reuze benieuwd of de feestelijkheden nog een hardlooptintje meekrijgen. Er verschenen biografieën over de drie eerste Willems in de negentiende eeuw. Daarin zie je goed de weerspiegeling van de manier waarop er tegenwoordig naar het verleden wordt gekeken. Het verbloemen raakt wat uit de mode. Mensen zijn maar mensen, overal is wat, een Oranje wil ook wel eens ongestoord de deur uit en dan kan er van alles gebeuren, zeker als het uitstapje negentien jaar duurt. Het verhaal wordt pas compleet als alles erin staat. Een nieuwe tak aan de sportboom heet larpen. Verkleed als Scheveningse vissersvrouw uit 1813 sta je dan te zwaaien naar een aspirant-koning die vanuit Engeland op het strand wordt gezet en wie zijn omslagdoek het meest natuurgetrouw volsnottert is de winnaar. Nog net niet Olympisch, maar feest is het wel.

De geschiedenis van de sport geeft te denken. De sport zoals wij die nu kennen heeft nog niet zon lange geschiedenis. De ware verhalen zullen ooit wel loskomen. Soms is het wel wat luguber hoe een sportheld aan zijn status komt. Ronduit bizar is het leven van Lance Armstrong. De kleine Lance had het thuis zwaar te verduren en elke psycholoog kan je uitleggen dat zoiets ertoe kan leiden dat er dan bij jezelf de behoefte ontstaat om op de een of andere manier spraakmakend te worden. Lance koos de weg van de meeste weerstand: de duursport. Over het wat, waarom en hoe van zijn zaak is onderhand genoeg gezegd. Voor Armstrong is het nu tijd voor een louterende en anonieme duurloop door de prairie met ene Petrus bij de laatste verzorgingspost. Als ik Petrus was, zou ik Armstrong gewoon naar de hemel doorsturen, net als alle anderen. Al was het allemaal bedrog, hij heeft het een en ander opgehaald waar kankerpatiënten toch iets aan hadden. Hoe de wet poortwachter op dat niveau geïnterpreteerd wordt, komen we later allemaal aan de weet. Ik ben soms wel eens nieuwsgierig, maar ik koester vooralsnog de hoop dat de hemel nog een heel eind lopen is.
Het nieuwste schrijfsel van ome Mart gaat erover dat niets is wat het lijkt. Je vraagt je wel eens af hoe het mogelijk is dat sommige listondersteunende herauten zo lang kunnen blijven doorkwekken, maar het kan. We vinden het blijkbaar met ons allen opwekkend om besodemieterd te worden . Doorgaans leeft men er prettig van en de gewone ploeteraars proberen zelfs fanatiek de aansluiting te vinden om er maar vooral bij te horen. Wie nergens bijhoort verliest.

Je zou kunnen denken dat dit verhaal nergens over gaat, maar dat kan komen omdat een lezer van een hardloopsite in de veronderstelling leeft dat alleen hardlopen ergens toe leidt. Als hardloper ben ik een blijver, juist omdat ik altijd al vermoed heb dat hardlopen wel eens volstrekt zinloos zou kunnen zijn. Ik had het wel goed thuis. Dan loop je niet zo hard. Misschien had ik schrijver kunnen worden, maar waar had het over moeten gaan? Over vieze levertraanpillen in de rijstepap? Het moge bekend zijn dat ik vooral loop om aan de hulpindustrie te ontkomen en dat mijn behoefte om ergens bij te horen tot het overlevingsminimum beperkt blijft. De loop die ik vroeger altijd het meest belachelijk heb gevonden was toevallig mijn laatste. Ik was gevraagd. Mediageiten hingen in hijskranen boven het startgebied te mekkeren. Allerlei namen die ik niet kende zongen rond. Onderweg kwamen de liederen uit alle richtingen. Deze loop zat niet in de planning, de IJtunnel was zo stressvol dat het meteen te hard ging en pas sinds vorige week komt het loopplezier weer van binnenuit opborrelen al mag het lopen nog geen lopen heten vanwege een blessure.

Vroeger was alles beter omdat later er nog niet was. Pliesie Boat uit Franeker was mijn eerste trainer. Deze ietwat brommerige veldwachter inspireerde me om pogingen te doen harder te zwemmen. Omdat harder niet lukte werd het verder en 35 jaar later haalde ik voor het eerst de finish van een hele triatlon. De eerste sprinttraining was in mijn geval het middagen lang ballen rapen op de tennisbaan met als beloning een flesje chocolademelk. De fiets was er om de school te bereiken. De school was er om een baan te bereiken, de atletiekbaan werd het, vooruit dan maar. In de hoop dat het met het fietsen iets zou worden, kochten mijn ouders een huis dat op gepaste afstand van de school lag. Het hielp allemaal niets, het nadenken begon en daar doe je niets tegen als het je aard is. Zo hangt ook hier weer alles met alles samen.

Binnenkort weer elfstedenvergadering en ik heb zo het idee dat de nieuwe koning niet komt. Ondanks dat sommigen twijfelen aan de legitimiteit van zijn afstuderen, heb ik de indruk dat hij niet zomaar wat doet. Watermanagement heeft meer met hardlopen te maken dan je denkt. Wie droog komt te staan verliest.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *