Genieten
In de stromende regen dribbel ik terug na afloop van de training. Gauw de voordeur open en in één streep naar boven, terwijl ik ondertussen het natte goed van mijn lijf strip. De douche voelt weldadig aan en als ik me afdroog met een lekker ruige handdoek komen mijn voeten weer op temperatuur door de vloerverwarming. Ik betreed de woonkamer en mijn vrouw roept me al tegemoet dat ze de koffie heeft ingeschonken. Ik zet me op de bank en pak het stukje gevulde speculaas, dat keurig op een schoteltje naast mijn mok met dampende koffie staat. “Heb je wel verdiend na een training in dit hondenweer!” voegt mijn vrouw me toe en zet het geluid van een van haar favoriete televisieprogrammas ‘Hello, Goodbye! iets harder. Een nieuwe column van Hank van Duuren.
21 januari 2014 (0 reacties)Hardlopen
door Henk van Duuren
In de stromende regen dribbel ik terug na afloop van de training. Gauw de voordeur open en in één streep naar boven, terwijl ik ondertussen het natte goed van mijn lijf strip. De douche voelt weldadig aan en als ik me afdroog met een lekker ruige handdoek komen mijn voeten weer op temperatuur door de vloerverwarming. Ik betreed de woonkamer en mijn vrouw roept me al tegemoet dat ze de koffie heeft ingeschonken. Ik zet me op de bank en pak het stukje gevulde speculaas, dat keurig op een schoteltje naast mijn mok met dampende koffie staat. “Heb je wel verdiend na een training in dit hondenweer!” voegt mijn vrouw me toe en zet het geluid van een van haar favoriete televisieprogrammas ‘Hello, Goodbye! iets harder. Een zakdoekje heeft ze in haar hand. Gereedschap om de tranen op te vangen als het allemaal te emotioneel wordt. De hond springt bij me op de bank en legt zijn kop op mijn bovenbeen. Hij kijkt me vragend aan. Het is niet de baas die hem boeit; het is het stukje gevuld speculaas. Er zal eens een kruimel gemorst worden, dan is hij er als de kippen bij. Ik strijk hem over zijn kop en voer hem een stukje. De koffie smaakt voortreffelijk en mijn vrouw pinkt de eerste traantjes weg.
“Hoe ging de training?” vraagt ze terwijl ze het beeldscherm blijft volgen, waar te zien is hoe een vliegtuig het luchtruim kiest. ‘Singapore Airlines lees ik op de zijkant en het begeleidend muziekje vertelt me al dat dit het eind is van een onderwerp. Een nieuwe Schipholganger wordt aangeklampt en mag zijn verhaal doen. Ik wil mijn vrouw antwoord geven op de gestelde vraag. “Nu even niet, dit is toch zo verdrietig!” Ze gaat helemaal op in het verhaal, vergeet de wereld om haar heen, laat de speculaas onaangeroerd en de koffie koud worden. Ik slurp eens een keer extra luid aan mijn bakje koffie. Het levert een enigszins geïrriteerd “Sssssssssssstt!” op.
“Hoe ging mijn training?” denk ik en merk dat ik grijns. Door de regen was het groepje dat ik begeleid kleiner dan normaal. Vind ik nooit erg, want het geeft me de gelegenheid om iets meer persoonlijke aandacht te geven. De kern van de training bestond uit een piramideloopje met accent op technisch correct lopen in een redelijk hoog tempo. Lonneke en Eric liepen ver voor de groep uit. Beiden gezegend met iets meer aanleg om tot hardlopen te komen dan de rest van de groep. Technisch mankeerde er nog wel het een en ander aan, maar elke aanwijzing werd uitgeprobeerd en het resultaat was er naar. Goede afzet, mooi landend op de middenvoet met accent naar de voorvoet, armbewegingen vloeiend en met een mooie uitzwaai, ontspanning in het bovenlichaam en in het gezicht, spanning op de juiste spieren en toch…….het was het nog net niet. Het was nog te ingetogen, iets te timide, iets te traag om te kunnen spreken van hard lopen. Ik riep ze bij me en gaf ze de opdracht om de laatste twee stukken van de piramideloop voluit te lopen en geen seconde de in de trainingen opgebouwde techniek te vergeten. Het resultaat verbaasde me. Ik zag opeens twee mensen, binnen hun mogelijkheden, technisch optimaal lopen en dat met een hoge snelheid. Geconcentreerd lopend en toch op een juiste manier ontspannen, flitsten ze me voorbij. Het voelde bij mij alsof voor hen het hard lopen was ontdekt. Lonneke straalde, terwijl ik met haar opliep naar het startpunt. “Dat ging geweldig, zo hard heb ik nog nooit gelopen”. Eric rende al weer en mijn omhoog gestoken duim met een ‘helemaal goed toverde een lach op zijn gezicht. Ik keek hem het hele stuk na en Lonneke zat hem al weer op de hielen.
“Fantastisch!” fluister ik voor me uit. “Ja, wat een fantastisch verhaal” reageert mijn vrouw, omdat ze denkt dat ik naar het televisieprogramma heb gekeken. Ik laat haar in de waan en samen kijken we naar een volgend voorval op onze nationale luchthaven. Ze komt bij me zitten als ik het tweede kopje koffie serveer en nestelt zich tegen me aan. De hond voegt zich, jaloers of belust op een stuk koek, bij ons. “Zeg Henk, je hebt me nog steeds niet verteld hoe de training ging. Komt er nog wat van?” gebiedt ze quasi verontwaardigd. Ik kijk haar verbaasd aan, slurp nog eens aan mijn koffie en zie dat de aftiteling van ‘Hello goodbye! begonnen is. Een vliegtuig verdwijnt in de wolken en zo voel ik me ook als ik de televisie uit zet en haar mijn verhaal vertel.
© hardloopnieuws
Gerelateerd
Genieten
In de stromende regen dribbel ik terug na afloop van de training. Gauw de voordeur open en in één streep naar boven, terwijl ik ondertussen het natte goed van mijn lijf strip. De douche voelt weldadig aan en als ik me afdroog met een lekker ruige handdoek komen mijn voeten weer op temperatuur door de vloerverwarming. Ik betreed de woonkamer en mijn vrouw roept me al tegemoet dat ze de koffie heeft ingeschonken. Ik zet me op de bank en pak het stukje gevulde speculaas, dat keurig op een schoteltje naast mijn mok met dampende koffie staat. “Heb je wel verdiend na een training in dit hondenweer!” voegt mijn vrouw me toe en zet het geluid van een van haar favoriete televisieprogrammas ‘Hello, Goodbye! iets harder. Een nieuwe column van Hank van Duuren.
11 november 2010 (0 reacties)Hardlopen
door Henk van Duuren
In de stromende regen dribbel ik terug na afloop van de training. Gauw de voordeur open en in één streep naar boven, terwijl ik ondertussen het natte goed van mijn lijf strip. De douche voelt weldadig aan en als ik me afdroog met een lekker ruige handdoek komen mijn voeten weer op temperatuur door de vloerverwarming. Ik betreed de woonkamer en mijn vrouw roept me al tegemoet dat ze de koffie heeft ingeschonken. Ik zet me op de bank en pak het stukje gevulde speculaas, dat keurig op een schoteltje naast mijn mok met dampende koffie staat. “Heb je wel verdiend na een training in dit hondenweer!” voegt mijn vrouw me toe en zet het geluid van een van haar favoriete televisieprogrammas ‘Hello, Goodbye! iets harder. Een zakdoekje heeft ze in haar hand. Gereedschap om de tranen op te vangen als het allemaal te emotioneel wordt. De hond springt bij me op de bank en legt zijn kop op mijn bovenbeen. Hij kijkt me vragend aan. Het is niet de baas die hem boeit; het is het stukje gevuld speculaas. Er zal eens een kruimel gemorst worden, dan is hij er als de kippen bij. Ik strijk hem over zijn kop en voer hem een stukje. De koffie smaakt voortreffelijk en mijn vrouw pinkt de eerste traantjes weg.
“Hoe ging de training?” vraagt ze terwijl ze het beeldscherm blijft volgen, waar te zien is hoe een vliegtuig het luchtruim kiest. ‘Singapore Airlines lees ik op de zijkant en het begeleidend muziekje vertelt me al dat dit het eind is van een onderwerp. Een nieuwe Schipholganger wordt aangeklampt en mag zijn verhaal doen. Ik wil mijn vrouw antwoord geven op de gestelde vraag. “Nu even niet, dit is toch zo verdrietig!” Ze gaat helemaal op in het verhaal, vergeet de wereld om haar heen, laat de speculaas onaangeroerd en de koffie koud worden. Ik slurp eens een keer extra luid aan mijn bakje koffie. Het levert een enigszins geïrriteerd “Sssssssssssstt!” op.
“Hoe ging mijn training?” denk ik en merk dat ik grijns. Door de regen was het groepje dat ik begeleid kleiner dan normaal. Vind ik nooit erg, want het geeft me de gelegenheid om iets meer persoonlijke aandacht te geven. De kern van de training bestond uit een piramideloopje met accent op technisch correct lopen in een redelijk hoog tempo. Lonneke en Eric liepen ver voor de groep uit. Beiden gezegend met iets meer aanleg om tot hardlopen te komen dan de rest van de groep. Technisch mankeerde er nog wel het een en ander aan, maar elke aanwijzing werd uitgeprobeerd en het resultaat was er naar. Goede afzet, mooi landend op de middenvoet met accent naar de voorvoet, armbewegingen vloeiend en met een mooie uitzwaai, ontspanning in het bovenlichaam en in het gezicht, spanning op de juiste spieren en toch…….het was het nog net niet. Het was nog te ingetogen, iets te timide, iets te traag om te kunnen spreken van hard lopen. Ik riep ze bij me en gaf ze de opdracht om de laatste twee stukken van de piramideloop voluit te lopen en geen seconde de in de trainingen opgebouwde techniek te vergeten. Het resultaat verbaasde me. Ik zag opeens twee mensen, binnen hun mogelijkheden, technisch optimaal lopen en dat met een hoge snelheid. Geconcentreerd lopend en toch op een juiste manier ontspannen, flitsten ze me voorbij. Het voelde bij mij alsof voor hen het hard lopen was ontdekt. Lonneke straalde, terwijl ik met haar opliep naar het startpunt. “Dat ging geweldig, zo hard heb ik nog nooit gelopen”. Eric rende al weer en mijn omhoog gestoken duim met een ‘helemaal goed toverde een lach op zijn gezicht. Ik keek hem het hele stuk na en Lonneke zat hem al weer op de hielen.
“Fantastisch!” fluister ik voor me uit. “Ja, wat een fantastisch verhaal” reageert mijn vrouw, omdat ze denkt dat ik naar het televisieprogramma heb gekeken. Ik laat haar in de waan en samen kijken we naar een volgend voorval op onze nationale luchthaven. Ze komt bij me zitten als ik het tweede kopje koffie serveer en nestelt zich tegen me aan. De hond voegt zich, jaloers of belust op een stuk koek, bij ons. “Zeg Henk, je hebt me nog steeds niet verteld hoe de training ging. Komt er nog wat van?” gebiedt ze quasi verontwaardigd. Ik kijk haar verbaasd aan, slurp nog eens aan mijn koffie en zie dat de aftiteling van ‘Hello goodbye! begonnen is. Een vliegtuig verdwijnt in de wolken en zo voel ik me ook als ik de televisie uit zet en haar mijn verhaal vertel.
© hardloopnieuws
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.