Hardloopnieuws

Bart van Nunen beschrijft op zijn weblog zijn ervaringen tijdens de geslaagde limietpoging in de marathon van Valencia

Afgelopen zondag was het tijd om het weer te proberen: Plaatsing voor de Olympische Spelen op de marathon. Na de marathon van Berlijn in 2019, waar ik volledig leeggelopen uit moest stappen, een extra flinke opgave.

Nou zou ik kunnen zeggen dat het me niks gedaan heeft, maar op zo’n manier de strijd moeten staken blijft wel in je hoofd hangen. Daarom heb ik er ook alles aan gedaan om vooral mentaal heel erg sterk te worden. Niks mocht me verhinderen van het halen van dat ene grote doel, een ticket voor de Olympische Spelen. Van jongs af aan heb ik me afgevraagd hoe dat zou voelen, als je over de streep komt en je weet dat je je droomdoel hebt verwezenlijkt. Je raadt het waarschijnlijk al: dat gevoel is echt niet te beschrijven.

Vol met vertrouwen en rust reisde ik af naar Valencia, natuurlijk weet je dat het ook altijd kan mislukken, maar als dat zou gebeuren zou dat dit keer niet aan mezelf liggen. Ik was optimaal voorbereid, had marge qua niveau en zou alles doen zoals ik het moest doen. Zonder ”domme pech” zou ik het halen, dat kon niet anders.

ijdens de eerste kilometers merk ik aan mijn benen dat ze beter voelen dan ooit, vol kracht en energie. Voor me zie ik de groep voor 2:09 en ik twijfel om er naartoe te lopen, maar ik houd me in. ”Stick to the plan”, geen impulsieve acties dit keer. Rond 17km ga ik onderuit. Vraag me niet hoe want het ging allemaal heel snel, een beetje chaos in de groep en voor je het weet lig je op de grond. Onder de schaafwonden en met een flink beurse bil liep ik verder. Ik denk dat ik maar 2 of 3 seconden op de grond heb gelegen, niet zeuren en gewoon gelijk weer doorgaan. Niks houdt me tegen vandaag.

Halverwege komen we heel netjes door in 1:05:19. De hazen lopen er echter een eindje voor met 2 of 3 andere lopers, ze zijn ineens versneld. Wat doen we nu dan? Die hazen gaan door tot 30km en daar hoef ik geen kopwerk voor te doen. Daarnaast stond ons nog een flinke bak wind te wachten van 25 tot 33km. Ik besluit om er toch naartoe te lopen nu we nog wind mee hebben, ik heb nu nog de tijd dus ik neem 2 volle kilometers om het gat heel geleidelijk te dichten.

Eenmaal bij de groep merk ik vrij snel dat de hazen het moeilijk hebben en ook de andere lopers lijken niet helemaal lekker te gaan. Bij 25km ben ik als enige over, probleempje…

Rond 28km, na 3km volle bak wind tegen, besef ik me dat dit eigenlijk niet mogelijk is. Ik kan nooit met een solo vanaf 25km en die wind het limiet lopen, dat is niet te doen. Hoewel ik al niet veel op de klok keek besluit ik om de tijd nu helemaal los te laten. Gewoon alles geven, maar dan ook echt alles. Op de een of andere manier haal ik wel veel mensen in die terug lijken te vallen, maar ik ga zo kapot al zo vroeg in de wedstrijd. Niet nadenken, gewoon door de pijn heen rammen, er is geen ruimte voor zwakte, zeker vandaag. Nou kan ik natuurlijk niet mijn gedachten helemaal leeg maken, maar door aan bepaalde positieve dingen te denken (en dan een iets in het bijzonder) krijg ik het doorzettingsvermogen dat ik nodig heb.

ond een kilometer of 39 hoor ik langs de kant iemand roepen, volgens mij de vriend van Andrea Deelstra, dat ik nog onder de 2:10 kan lopen. Wat ik toen dacht? Waar heeft hij het over, dat kan nooit. En als ik er al op zou zitten, ik sta nu echt stil… Maar ik stond dus niet stil, in tegendeel. Door niet op de tijd te letten, en alleen maar non-stop te pushen, liep ik dus eigenlijk gewoon hartstikke hard. Net voor de streep zie ik de klok voor het eerst weer, hij springt dan naar 2:10:00. Dit kan niet, dit kan gewoon echt niet! Volgens mij riep ik het hardop, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Normaal ben ik vrij rustig en gereserveerd, maar nu ga ik helemaal los. Met een oerkreet kom ik over de finish. Ik schreeuw het uit van blijdschap en schiet zelfs gewoon twee keer vol, iets wat me dus echt nog nooit gebeurd is.

Hier zit ik dan, 3 volle dagen later, en nu pas dringt het echt door. 2:10:14 en een olympisch limiet… Daar droom je dus als klein jongetje van, en dan flik je het gewoon. Bizar.