Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

De marathon is gelopen. De voldoening van het halen van de finish in een acceptabele tijd is groot. De trainingintensiteit is teruggebracht, het sociale leven weer opgepakt en de klussenlijst, die vrouwlief heeft samengesteld liegt er niet om. Er is blijkbaar ook nog een leven naast het hardlopen. Het weekje vakantie, beloofd omdat de voorbereiding op een marathon naast een volledige werkweek beslist een aanslag doet op het familiaire leven, is geboekt en het waddeneiland Schiermonnikoog de bestemming.

Tijdens het inpakken ziet mijn vrouw de keurig geordende stapeltjes en pakt vervolgens het pakketje met de hardloopspullen weg en legt het in de kast. “Afspraak is afspraak”, zegt ze enigszins triomfantelijk “Deze week is voor ons samen en je zou het hard lopen achterwege laten!” Ik wil tegensputteren, maar de belofte is inderdaad gedaan. Weliswaar tijdens een heftige discussie over de zin en onzin van het lopen, maar ze heeft gelijk. Tandenknarsend zie ik het stapeltje liggen en het is net alsof kleding en schoeisel me toeroept: “Neem ons mee, laat ons niet achter, je hebt ons nodig!” Zonder me verder te bedenken gris ik de spullen van de plank en prop ze in mijn tas.

Als de rit naar het noorden, de tocht met de veerboot en het vinden van het gehuurde vakantiehuisje volbracht zijn kan nog net voor het donker al wandelend het dorp verkend worden. In het centrum klinkt muziek. Een shanty koor, met op het vaandel de naam ‘Gin see too heich brengt, in de muziekkoepel naast een café, zeemansliederen ten gehore. Even later zingt mijn vrouw, onder het genot van een wijntje, uit volle borst mee. Het wordt een latertje. Op het moment dat ik de lakens over trek hoor ik mijn vrouw nog iets zingen dat klinkt als “its time to go”. Vrijwel onmiddellijk gaat het over in een zacht en tevreden gesnurk.

De gordijnen zijn dun en bij het eerste ochtendlicht word ik wakker. Fit als een hoentje sta ik direct naast het bed en verlaat de slaapkamer. Mijn vrouw merkt er niets van en slaapt rustig door. Het drinkontbijtje glijdt er lekker in en nog geen tien minuten later loop ik ontspannen via de polder naar het wad. Ik volg de kustlijn en de duinpannen gaan over in de duinen. De schelpenpaden zijn goed te belopen en bij een restaurant sla ik af richting de kust. De harde wind en zilt smakende lucht geven met het gevoel in een andere wereld te belanden. Het geweld van de aanstromende zee dreunt in mijn oren. Gekrijs van meeuwen vult de lucht. Ik loop, kijk en geniet. Mijn tempo is goed en ik besluit om ook het pad langs de vuurtoren en om de Westerplas, een prachtig vogelgebied, te verkennen. Daarna volgt een stukje dijk en na een klinkerwegje ben ik al weer bij het huisje.

Douchen, kleren door een sopje, koffie gezet, eitje gekookt, brood gesmeerd en als ik dan de radio aanzet komt Assepoester om de hoek kijken. “Jij bent vroeg!”
merkt ze op, schuift aan tafel en we hebben een knus ontbijt. Haar plan voor die dag wordt me medegedeeld. We gaan het eiland rond fietsen en ik mag de route bepalen. Ik besluit om nagenoeg dezelfde route te nemen als een paar uur daarvoor. Een globale blik op het informatiebord in het centrum doen me beslissen om een extra lusje te fietsen voor een uitkijkje vanaf de bunker en om niet over het strand te fietsen. Het wordt een ontspannen dagje met onderweg koffie met gebak, een broodje en om ons echt het vakantiegevoel te geven besluiten we om niet te koken en uit eten te gaan.

De dag is voorbij gevlogen en als twee verliefde tortelduiven zitten we s avonds, nippend aan een drankje, met de armen om elkaar heen op de bank voor het huisje. Plots zet mijn vrouw haar wijnglas neer en zegt dat ze even iets moet zoeken. Nog geen tien tellen later staat ze voor me, een brede grijns op haar gezicht, mijn hardloopkleren, die ik in achter in het schuurtje te drogen had gehangen, in haar hand en met de opmerking: “Als ik het niet dacht! Je kende me vandaag de weg over het eiland te goed. Jij had voorwerk gedaan mannetje. Dat doe je in de vakanties altijd op jouw manier, hard lopend! Je hebt jezelf verraden!”

Ik zie dat ze triomfeert en zit er wat schaapachtig bij, wachtend op wat komen gaat. Ze legt haar buit op tafel, omarmt me en geeft me een dikke zoen. “Maar als het weer zon fantastische dag als vandaag oplevert, dan ga jij morgenvroeg lekker hard lopen. En nog even dit: het eitje wel iets zachter graag.”

* bijna

© hardloopnieuws.nl