Heldenstroom
Half tien en buiten het Olympisch stadion is het startschot te horen van de 37e editie van de marathon van Amsterdam. Op het vijfhonderd meterpunt zie ik de kopgroep aanstormen en na de eerste veertig lopers is er al een gaatje. Een tweede en ook nog een derde groep volgen en dan komt een deinend rennende stroom atleten. Een nieuwe column van Henk van Duuren.
21 januari 2014 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
Half tien en buiten het Olympisch stadion is het startschot te horen van de 37e editie van de marathon van Amsterdam. Op het vijfhonderd meterpunt zie ik de kopgroep aanstormen en na de eerste veertig lopers is er al een gaatje. Een tweede en ook nog een derde groep volgen en dan komt een deinend rennende stroom atleten.
De vriend van mijn dochter en een clubgenoot bevinden zich ergens in dit ontembaar lijkend geweld. Ik zoek en moet steeds knipperen met mijn ogen om mijn focus scherp te houden. Het is onbegonnen werk. Alles danst en beweegt en ik heb het gevoel dat ik scheel ga kijken. Lijven gaan in elkaar over, vervormen, vervagen en na nog eens knipperen geef ik het op. Geen van twee kan ik ontwaren in de kolkende mensenstroom, die meer dan 20 minuten duurt.
Op de Amstelveense weg, die volgt op het lusje door het Vondelpark, is het lint al uitgerekt. De kopgroep dendert voorbij en na enkele minuten komen de lopers in een te volgen tempo voorbij. De twee mannen worden vastgelegd op de foto, wazig waarschijnlijk, maar er is een herinnering. De fiets wordt gepakt en ik ga supporteren op enkele niet afgesproken punten.
De lus, die uitkomt op de Stadionweg, maakt dat de lopers elkaar passeren. Het peloton oogt nog fris en is op weg naar het tien kilometerpunt. De kopgroep heb ik gemist, daar valt niet tegen te fietsen in een bijna gebarricadeerde stad. Ik neem wegen parallel aan de looproute. Bij elke kruising kijk ik opzij en zien in de verte rennende, werkende en dampende lijven.
Bij de Utrechtse brug, als er al 25 kilometers zijn gelopen, is het lint smaller, maar lijkt ononderbroken. Op aanmoedigingen reageren de lopers amper, er wordt gestreden om het lijf gaande te houden en de holle blikken in vele ogen geven aan dat de gedachten al zijn bij de laatste fase van de wedstrijd. Een marathon begint pas na 32 kilometer en dan komt de pijn, het harde gevecht tussen lichaam en geest.
In het Vondelpark komen de door de strijd getekende atleten me voorbij. Hun gezichten vertellen, zonder woorden, het hele verhaal en ik leef mee, geniet ervan en wordt soms zelfs ontroerd door de vastberadenheid van de met zichzelf vechtende sporters.
De finish brengt de verlossing, er is euforie, de pijn lijkt even vergeten, die wordt straks wel opgeraapt. Mijn twee bikkels schrijven, net als alle lopers, een epos voor nu, voor later, voor eeuwig, want iedereen die een marathon volbrengt voelt zich terecht een held.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Heldenstroom
Half tien en buiten het Olympisch stadion is het startschot te horen van de 37e editie van de marathon van Amsterdam. Op het vijfhonderd meterpunt zie ik de kopgroep aanstormen en na de eerste veertig lopers is er al een gaatje. Een tweede en ook nog een derde groep volgen en dan komt een deinend rennende stroom atleten. Een nieuwe column van Henk van Duuren.
22 oktober 2012 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
Half tien en buiten het Olympisch stadion is het startschot te horen van de 37e editie van de marathon van Amsterdam. Op het vijfhonderd meterpunt zie ik de kopgroep aanstormen en na de eerste veertig lopers is er al een gaatje. Een tweede en ook nog een derde groep volgen en dan komt een deinend rennende stroom atleten.
De vriend van mijn dochter en een clubgenoot bevinden zich ergens in dit ontembaar lijkend geweld. Ik zoek en moet steeds knipperen met mijn ogen om mijn focus scherp te houden. Het is onbegonnen werk. Alles danst en beweegt en ik heb het gevoel dat ik scheel ga kijken. Lijven gaan in elkaar over, vervormen, vervagen en na nog eens knipperen geef ik het op. Geen van twee kan ik ontwaren in de kolkende mensenstroom, die meer dan 20 minuten duurt.
Op de Amstelveense weg, die volgt op het lusje door het Vondelpark, is het lint al uitgerekt. De kopgroep dendert voorbij en na enkele minuten komen de lopers in een te volgen tempo voorbij. De twee mannen worden vastgelegd op de foto, wazig waarschijnlijk, maar er is een herinnering. De fiets wordt gepakt en ik ga supporteren op enkele niet afgesproken punten.
De lus, die uitkomt op de Stadionweg, maakt dat de lopers elkaar passeren. Het peloton oogt nog fris en is op weg naar het tien kilometerpunt. De kopgroep heb ik gemist, daar valt niet tegen te fietsen in een bijna gebarricadeerde stad. Ik neem wegen parallel aan de looproute. Bij elke kruising kijk ik opzij en zien in de verte rennende, werkende en dampende lijven.
Bij de Utrechtse brug, als er al 25 kilometers zijn gelopen, is het lint smaller, maar lijkt ononderbroken. Op aanmoedigingen reageren de lopers amper, er wordt gestreden om het lijf gaande te houden en de holle blikken in vele ogen geven aan dat de gedachten al zijn bij de laatste fase van de wedstrijd. Een marathon begint pas na 32 kilometer en dan komt de pijn, het harde gevecht tussen lichaam en geest.
In het Vondelpark komen de door de strijd getekende atleten me voorbij. Hun gezichten vertellen, zonder woorden, het hele verhaal en ik leef mee, geniet ervan en wordt soms zelfs ontroerd door de vastberadenheid van de met zichzelf vechtende sporters.
De finish brengt de verlossing, er is euforie, de pijn lijkt even vergeten, die wordt straks wel opgeraapt. Mijn twee bikkels schrijven, net als alle lopers, een epos voor nu, voor later, voor eeuwig, want iedereen die een marathon volbrengt voelt zich terecht een held.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.