Hemels
De lange rechte lanen, met aan weerszijden bomen, getooid met de prachtigste herfstkleuren, nog even pronkend in goudgele en rode tinten, waren een lust voor het oog. Aan het einde van de veelkleurige tunnel van boom en blad werd ik onthaald op boegeroep. Een nieuwe column van Henk van Duuren.
21 januari 2014 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
De lange rechte lanen, met aan weerszijden bomen, getooid met de prachtigste herfstkleuren, nog even pronkend in goudgele en rode tinten, waren een lust voor het oog. Aan het einde van de veelkleurige tunnel van boom en blad werd ik onthaald op boegeroep. Een aantal vaarskalveren, opgeschrikt door de deelnemers aan de halve marathon om en door het Buurserzand, uitten zo hun ongenoegen. Ze waren bijna de enige toeschouwers. Verstandige mensen waren thuis gebleven of zaten achter de koffie bij het startpunt.
Het was koud en druilerig weer, maar ik liep en genoot van het wisselende natuurschoon. Het was prachtig en het imponeerde me. De heidevelden met vennen waren begroeid met eeuwenoude jeneverbessen. Op één plek voerde het pad me dwars door een boog van deze mysterieuze bomen. De zandpaden, klinkerwegjes, fietspaden bedolven onder blad en zelfs een heel klein stukje asfaltweg waren steeds omzoomd met boom, bos en variërend groen. De ene coulisse na de andere coulisse gaf wonderschone doorkijkjes en deed me vergeten dat ik met een prestatieloop bezig was.
Het tempo zakte, iets wat me ook wel overkomt als ik naar mijn werk rijd. Mijn gedachten dwalen dan alle kanten op en ik ben niet meer bezig met het rijden. Een heel foute eigenschap en het knipperen met licht of een boos klinkende claxon zijn dan mijn deel. Nu waren het naderende voetstappen, die me uit mijn dagdromen deed ontwaken.
Een blik op mijn horloge toonde een lage hartslag en een voor mijn doen verontrustend slechte tijd op het 12 kilometerpunt. Net als bij mijn auto verhoogde ik het tempo en concentreerde me op het hardlopen. Ik kon niet voorkomen dat ik werd ingehaald. Het waren twee jonge mannen op weg naar de finish van de 16,4 kilometer. Ondanks mijn verhoogde snelheid liepen ze bij me weg, maar ik had het goede ritme te pakken. In de laatste kilometer dreigde ik nog te worden ingelopen. Een ultieme versnelling voorkwam het en toch nog enigszins tevreden betrad ik de kantine van de camping.
Mijn beloning was een heerlijke kop warme koffie, die ik kreeg toen ik mijn startnummer inleverde. Douchen was niet mogelijk. De omkleedruimte was het vergaderzaaltje van de uitspanning. Met droog goed aan en slurpend aan mijn bakje koffie keek ik om me heen. Allemaal tevreden mensen, met een verhaal, met een lach en twinkelende ogen. Geen prijsuitreiking, niets van dat al. Hier te mogen lopen was de mooiste prijs en ik besloot om terug te keren naar deze plek. Niet om hard te lopen, maar om in alle rust te gaan genieten van dit hemelse landschap.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Hemels
De lange rechte lanen, met aan weerszijden bomen, getooid met de prachtigste herfstkleuren, nog even pronkend in goudgele en rode tinten, waren een lust voor het oog. Aan het einde van de veelkleurige tunnel van boom en blad werd ik onthaald op boegeroep. Een nieuwe column van Henk van Duuren.
24 november 2012 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
De lange rechte lanen, met aan weerszijden bomen, getooid met de prachtigste herfstkleuren, nog even pronkend in goudgele en rode tinten, waren een lust voor het oog. Aan het einde van de veelkleurige tunnel van boom en blad werd ik onthaald op boegeroep. Een aantal vaarskalveren, opgeschrikt door de deelnemers aan de halve marathon om en door het Buurserzand, uitten zo hun ongenoegen. Ze waren bijna de enige toeschouwers. Verstandige mensen waren thuis gebleven of zaten achter de koffie bij het startpunt.
Het was koud en druilerig weer, maar ik liep en genoot van het wisselende natuurschoon. Het was prachtig en het imponeerde me. De heidevelden met vennen waren begroeid met eeuwenoude jeneverbessen. Op één plek voerde het pad me dwars door een boog van deze mysterieuze bomen. De zandpaden, klinkerwegjes, fietspaden bedolven onder blad en zelfs een heel klein stukje asfaltweg waren steeds omzoomd met boom, bos en variërend groen. De ene coulisse na de andere coulisse gaf wonderschone doorkijkjes en deed me vergeten dat ik met een prestatieloop bezig was.
Het tempo zakte, iets wat me ook wel overkomt als ik naar mijn werk rijd. Mijn gedachten dwalen dan alle kanten op en ik ben niet meer bezig met het rijden. Een heel foute eigenschap en het knipperen met licht of een boos klinkende claxon zijn dan mijn deel. Nu waren het naderende voetstappen, die me uit mijn dagdromen deed ontwaken.
Een blik op mijn horloge toonde een lage hartslag en een voor mijn doen verontrustend slechte tijd op het 12 kilometerpunt. Net als bij mijn auto verhoogde ik het tempo en concentreerde me op het hardlopen. Ik kon niet voorkomen dat ik werd ingehaald. Het waren twee jonge mannen op weg naar de finish van de 16,4 kilometer. Ondanks mijn verhoogde snelheid liepen ze bij me weg, maar ik had het goede ritme te pakken. In de laatste kilometer dreigde ik nog te worden ingelopen. Een ultieme versnelling voorkwam het en toch nog enigszins tevreden betrad ik de kantine van de camping.
Mijn beloning was een heerlijke kop warme koffie, die ik kreeg toen ik mijn startnummer inleverde. Douchen was niet mogelijk. De omkleedruimte was het vergaderzaaltje van de uitspanning. Met droog goed aan en slurpend aan mijn bakje koffie keek ik om me heen. Allemaal tevreden mensen, met een verhaal, met een lach en twinkelende ogen. Geen prijsuitreiking, niets van dat al. Hier te mogen lopen was de mooiste prijs en ik besloot om terug te keren naar deze plek. Niet om hard te lopen, maar om in alle rust te gaan genieten van dit hemelse landschap.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.