Hardloopnieuws

Fotocredit Tim Everloo

Door Tim Everloo

Ede- In 2022 wordt ultraloper Hugo Vredeveldt voor het eerst vader en een jaar later overlijdt zijn moeder aan kanker. Door deze levens veranderende situatie verliest hij zichzelf een beetje. Het intensieve zorgen voor zijn moeder en het net vader worden is te veel voor hem. De 27-jarige zit bij een speciale elite-eenheid van de Nederlandse krijgsmacht. Vlak na het overlijden van zijn moeder begint Hugo aan een voltijdstudie tot verpleegkundige, hierdoor komt hij niet meer op de kazerne en gaat zijn fysiek snel achteruit.

“Toen ik een keer 10 km wilde hardlopen, moest ik na 5 km stoppen om te wandelen. Thuis onder de douche moest ik huilen, omdat ik realiseerde dat er snel iets moest veranderen.” Hij wil weer fit worden en dus begint hij structureel drie keer in de week met hardlopen. Hij heeft al snel de smaak te pakken en breidt de afstand steeds verder uit. Na zijn eerste marathon wil hij nog verder, hij wil een ultramarathon lopen. Dit is alles wat verder is dan een ‘gewone’ marathon van 42,195 km. Hugo loopt zijn eerst ultra in België. Het duurt ongeveer een jaar voordat hij deze stap zet.

“Wat zij doen is supermooi”
Door het vele trainen is Hugo veel hardlopend onderweg, hierdoor heeft hij veel tijd om na te denken. Hij wil iets met zijn fitheid doen. “Ik dacht, hoe mooi is het als ik het kan combineren met een goed doel. Door het overlijden van mijn moeder wil ik sowieso lopen voor goed doel wat te maken heeft met kanker.” Hij vindt het vooral erg als kinderen kanker krijgen, omdat ze nog zo jong zijn en hun leven net begint.

Als militair wordt hij, voor een niet hardloop gerelateerde enkelblessure, behandeld in een militair ziekenhuis in Utrecht, daarnaast zit het Prinses Maxima Centrum. Als zijn vrouw een keer meegaat naar de fysio, zegt zij tegen hem: “Ik hoop dat ons zoontje hier nooit terechtkomt.” Hugo weet eerst niet waar zijn vrouw op doelt, hij heeft nog nooit gehoord van dit centrum, maar na wat uitleg en een veel research weet Hugo zeker dat voor het Prinses Maxima Centrum wil lopen.

“Bij dit centrum willen ze een mooi leven voor kinderen met kanker. Zij willen dat kinderen ook nog kind kunnen zijn terwijl ze ziek zijn. Ze hebben speeltuinen, er zijn heel veel kleuren en ze hebben programma’s voor de kinderen.” Na een rondleiding is hij helemaal verliefd op dit goede doel. “Wat zij doen is supermooi.”

Buiten comfortzone
Hugo wil een doel bedenken wat buiten zijn comfortzone is. “Voor mij is één ultra of marathon niet genoeg. Dan haal ik niet alles uit mezelf.” Daarom besluit hij een jaar lang elke maand een ultra te lopen. Dit betekent dat hij ook zolang fysiek en mentaal fit moet zijn en blijven. Hij wil minimaal zesduizend euro ophalen en het liefst het dubbele. Dit zou duizend euro zijn per ultra. Op dit moment heeft hij al zo’n vijfduizend euro opgehaald.

Om zijn doel te bereiken is de Edenaar met een trainer in zee gegaan. Die maakt het trainingsschema voor hem. Als voorbereiding op de twaalf ultra’s neemt hij een voorbereidingsjaar, hierin werkt hij toe naar zijn doel. “Ik wil de ultra’s alleen uitlopen. Het is al een hele grote belasting op mijn lichaam om twaalf ultra’s te lopen. Als ik ga pushen voor een bepaalde tijd, dan zou ik meer blessuregevoelig worden.”

Hugo heeft tot nu toe nog niet heel veel last van pijntjes, alleen zijn lies kan soms een probleem zijn. “Die zeurt af en toe een beetje. Het is een blessure waarvan, als je niet genoeg rust neemt, je last blijft houden.” De ultraloper heeft geen tijd om genoeg rust te nemen, want hij moet elke maand een ultra lopen. Hij accepteert dat hij dit jaar last gaat houden van deze blessure.

Hugo traint op dit moment niet veel tussendoor, naast het hardlopen zwemt hij en maakt hij gebruik van krachttraining. Zijn langste hardlooptraining is dit jaar maximaal drie uur. Tijdens zijn voorbereidingsjaar was het soms wel vijf uur. “Het is nu echt onderhouden.”

Heel veel plannen
Niet alleen de hoeveelheid trainingsuren heeft effect op zijn gezinsleven, maar ook de strakke planning van Hugo. In zijn voorbereidingsjaar ging hij soms om vijf uur ‘s ochtends hardlopen, omdat er anders geen tijd zou zijn. Toch vindt Hugo dit jaar plan-technisch zwaarder, omdat de ultra’s er nu bij zijn gekomen.

Om alles overzichtelijk te houden maakt hij gebruik van drie soorten planningen, een jaar, maand en weekplanner. Op de jaarplanner komen de vakanties en ultra’s te staan, de maandplanner is bedoeld voor alle trainingen en de weekplanner is voor de dagelijks dingetjes. “Het vergt wel wat van mijn vrouw. Zij weet dat ik dit doel heb en dat het volgend jaar wat rustiger wordt. Ze steunt mij volledig. Ze snapt dat ik niet naar elke verjaardag kan, zij is daar heel meelevend in, dus dat scheelt veel.”

Elke verzorgingspost is een overwinning
Voor de ultramarathon bekijkt Hugo alle praktische informatie, zoals de route van het parcours. Zo probeert hij alvast dingen te visualiseren. Om de 50 km wat behapbaar te maken deelt Hugo deze op in verzorgingsposten, gemiddeld heeft een race drie tot vier posten. Dit is afhankelijk van de zwaarte van de race. “Stel de eerste verzorgingspost zit op dertien kilometer en de tweede zit op 29 km en de derde zit bijvoorbeeld op 42 km. Dan is het eerste stuk 13 km, dan 16 km, nog een keer 13 en dan hoef je nog maar 8 km.”

Bij de verzorgingspost staan zijn vrouw en zoontje. Hugo vindt het heel fijn dat hij even kan knuffelen met zijn ‘kleine’. De 16 km is het zwaarst voor hem. Hij denkt dan: “Hugo even focus. De 16 is nu het zwaarste, als je die hebt gehad, dan is de race bijna voorbij.” Op deze manier kan hij de 50 km goed voor zichzelf indelen. Hij is dan ook helemaal niet bezig met de totale afstand. Hij beleeft op deze manier bij elke verzorgingspost een overwinning.

Hugo vindt het mooie aan ultra’s de omgeving waarin hij mag lopen. Hij kan vooral genieten van de bergen en de bossen. “Ik ben echt een natuurmens. Het is voor mij geen straf om lange afstanden in de natuur te lopen.”

Wat hem mentaal helpt tijdens een race is dat hij weet dat hij dit ‘kunstje’ al een aantal keer heeft gedaan. Het goede doel geeft hem ook nog extra motivatie. “Mensen verwachten wat van mij. Er zullen ook mensen zijn die denken dat ik het niet haal, daar haal ik ook wel motivatie uit.” Voor Hugo is falen geen optie. Zijn vrouw trekt hem ook soms uit het slop. “Zij zegt dan je moet niet zo lopen miepen. Je hebt hier zelf voor gekozen, dit ga je gewoon doen en hup doorlopen.”

“De wielen van de bus”
Hugo loopt de ultra’s ook af en toe met vrienden. “Tijdens de race praten we over van alles en nog wat, het gaat van samen ouwehoeren tot praten over serieuze dingen. Soms zijn we ook stil, het is niet dat wij zes uur lang non-stop praten. Het kost ook energie.” Als één van zijn vrienden wat slechter gaat, dan proberen de andere diegene eruit te trekken. “Dan zingen we voor de grap de wielen van de bus gaan rond en rond. Even een leuk momentje tussendoor.”

Hugo leert door het ultralopen ook nieuwe mensen kennen. “Ik vind het een hele mooie community. Het zijn allemaal hele aardige, lieve mensen met dezelfde passie.” Tijdens zijn ultra in maart liep hij samen met een man die hij weleens had gezien bij een trailclub. “Tijdens de ultra heb ik hem in zes uur super goed leren kennen. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en gaan nu vaker samen trainen.”

Altijd een nieuw shirt
Bij de verzorgingsposten wisselt Hugo altijd van shirt, het maakt niet uit of het echt nodig is. Voor zijn hoofd is dit een prettig vast patroon. Daarnaast is het soms ook handig. “Ik verlies veel zout tijdens het lopen, dus er zitten van die zoutkristallen op mijn lichaam. Dit trekt in je shirt en dat gaat schuren.” Als hij een fris shirt aan heeft dan voelt het voor hem alsof de race weer opnieuw begint.

Tijdens de ultra eet Hugo altijd witte kaiserbroodjes. Voor hem werkt dit. Hugo vindt het fijn om wat vast voedsel binnen te krijgen als afwisseling van de vloeibare gelletjes. Hij denkt dat voeding voor elke ultraloper anders werkt: “Sommige lopers kunnen voor een race een hele kippenpoot eten en hebben nergens last van.”

Ontlading en grieperig
Als Hugo over de finishlijn gaat, dan voelt hij een enorme ontlading. Er komen allerlei emoties vrij, vooral als de race zwaarder is dan verwacht. “Soms zit ik in de auto te huilen omdat ik de emoties dan niet onder controle heb. Ik ben dan zo blij dat het voorbij is.” Vlak na de finish is hij weleens koortsachtig. “Dan word ik een beetje rillerig en kan ik een beetje verhoging krijgen. Mijn lichaam heeft natuurlijk een enorme inspanning geleverd.”

De eerste week na een wedstrijd heeft Hugo altijd spierpijn en wat last van zijn gewrichten (knieën of enkels), maar het herstel gaat erg snel. De eerste week focust hij zich op zijn herstel. De Edenaar probeert zijn gewrichten dan zo weinig mogelijk te belasten. “Ik neem dan ook wat vaker een ijsbad.” Na zo’n vijf dagen gaat hij weer rustig een half uur hardlopen, als hij dat heeft gedaan, dan weet hij of hij echt pijntjes heeft overgehouden aan de ultra.

Nog een enorme berg te beklimmen
“Ik kijk soms er tegenop dat ik nog zo lang moet. Ik had er de afgelopen tijd wel iets meer last van. Dat ik dacht van ja, ik ga nu de vierde in en ik moet er nog acht. Dat zijn er nog een hoop.” Hij is van mening dat het goed is om deze gevoelens uit te spreken. Dit helpt hem, maar zijn verantwoordingsgevoel voor het Prinses Maxima Centrum is vele malen groter dan het gevoel dat hij zich “een beetje klote voelt” omdat hij nog zo lang moet.

Ultralopen verander je levensstijl
Het ultralopen levert Hugo vooral veel voldoening, discipline en routine op. Daarbuiten vindt hij de omgeving waarin hij mag lopen een groot voordeel. Hij zou het iedereen aanraden. “Je levensstijl verandert echt door het lopen van zulke afstanden, maar het vergt wel discipline. Daarnaast leer je echt leuke mensen kennen.”

Na dit jaar wil Hugo sowieso ultra’s blijven lopen, maar dan maximaal twee of drie in een jaar. Hij wil dan ook verder lopen. “Ik zit ook al te denken aan een meerdaagse ultra van bijvoorbeeld 120, 140, 160 km.” Of hij dan weer voor een goed doel wil lopen weet Hugo niet. Hij wil niet zomaar voor een goed doel lopen. Hij wil er echt gepassioneerd voor zijn, net zoals nu bij het Prinses Maxima Centrum.