Hardloopnieuws

Een brief aan Siem Deen

Delft 20 mei 2010

Beste Siem,

In 1989, ik was toen 23 jaar, liep ik pas twee jaar hard en wist van toeten nog blazen, had gelezen over Ron Theunisse en de Spartathlon en wist van het lopen van Knippenberg. Ik trainde in die tijd bij AV40. Tijdens de training in het Delftsche Hout passeerden we een groepje lopers en er werd gefluisterd over die man voorop die ultraloper was en wel 25 rondjes om de plas liep om aan de 60km te komen. Er werd een beetje ongemakkelijk om gegrinnikt, maar ik begreep het, vond het geweldig en ik keek u na. Later vernam ik meer over uw prestaties en werd er door geïnspireerd om zelf de 100km te gaan lopen.

In Winschoten(1989) was ik om 03:00 in de sporthal waar de lopers zich omkleedden. Even verderop was u zich aan het voorbereiden en ik zei tegen mijn vader: “die man daar, dat is Siem Deen”. Waarop mijn vader zei; “ga hem even gedag zeggen dan”. Ik durfde niet. Ik had nog geen meter ‘ultra gelopen. Wat zou ik u op dat moment in de nacht in vredesnaam te melden kunnen hebben, zonder mij onsterfelijk belachelijk te maken? Dat was het laatste wat ik van u gezien heb die dag. Om 04:00 s nachts gingen we van start voor 5 ronden van 20km. U was weg met de eersten. Ik vond het helemaal geweldig. Na 60km was het fijne gevoel echter helemaal weg en ik stierf een langzame loopdood. U finishte in 7:47. Op 80km fietste mijn trainer naast mij en zei; “ach jongen stop er toch mee, dit is toch geen hardlopen meer”. Op 90km fietste mijn vader naast mij en die leed zo mogelijk nog meer dan ik. Ik wilde echter niet opgeven en ben werkelijk meer dood dan levend over de finish gekomen in net geen 11uur. Pas veilig thuis in Delft ben ik weer wakker geworden en was nog twee weken kapot.

In de krant stond later die week een stukje over uw prestatie in dezelfde wedstrijd en in het stukje werd ik de “coming man” op de superlange afstand genoemd. Ik voelde mij daarmee verlegen omdat ik zon slechte tijd had gelopen. Voor zon lange wedstrijd was ik nog lang niet sterk genoeg, fysiek niet maar ook mentaal niet. Bij-lange-na niet zo sterk als u. Later heb ik begrepen dat u de inhoud voor het krantenartikel had aangeleverd en voelde ik mij vereerd dat u ruimte voor mij had gelaten, onnozelaar die ik was. Hartelijk dank daarvoor.

Afgelopen weekeinde (20 jaar jaar later) liep ik in Chavagnes en Paillers het 100km kampioenschap van Frankrijk. Ik finishte in 7:58, waarmee ik mij gekwalificeerd heb voor het WK op Gibraltar in november. Het is dus toch nog goed gekomen en ik heb mijn hardloopdroom kunnen verwezenlijken.

Ik wil u met deze brief heel erg hartelijk bedanken voor de inspiratie die uw loopprestaties mij hebben gegeven.

Met meest sportieve groet
Arjan van den Berg

Nota bene; Deze (bewerkte)brief schreef ik aan Siem in 2010 waarna wij elkaar voor het eerste echt hebben ontmoet. Zijn zoon Richard stelde ons aan elkaar voor. Siem stond er een beetje verlegen bij en kon maar nauwelijks geloven dat hij met zijn hardlopen ook maar iemand had geïnspireerd. Siem is voor mij van grote betekenis geweest, zoals het lange afstandlopen van groot belang is voor de kwaliteit van mijn leven. Ze zeggen dat je je helden maar beter niet kunt ontmoeten omdat het wel eens tegen kan vallen. Siem bleek in het echte leven net zo groot als de onverzettelijke geweldenaar in mijn lopersfantasie. Echt heel groot. Afgelopen donderdag is Siem op 78-jarige leeftijd overleden.