Hardloopnieuws

Over hardlopen gesproken

Door Henk van Duuren

Overal in het land duiken ze op: Kerstmannenlopen. Gehuld in rode pakjes, pruik op het hoofd en bijpassende witte baard rent een meute door stad of dorp. Er zijn zelfs kerstpakken speciaal voor vrouwen. Het moet vooral gezellig zijn en, bijna vergeten, ook sportief. Als we maar lachen, blijdschap ten toon spreiden en na afloop flink consumeren. Volgend jaar zal er wel ergens een combinatie van een stilletoloop en een kerstvrouwenloop opduiken. Op schoenen met hakken van minstens 9 centimeter en een strak uitgesneden en pikant kerstvrouwenpakje wordt er ‘gerend. Lopen er vast wel een paar als vrouw verklede kerels mee, even pikant als onfris gekleed, met vossen haar onder de armen aan weerszijden van massieve kunstborsten. Leuk, leuk…….oh zo leuk. En iedereen maar wachten op een doodsmak van een mooie meid. De mobiele telefoontjes in de aanslag en een dag later is ‘You Tube vergeven van de kerstbloopers.

Het hard lopen gaat echt de goede kant op. Organisatoren pakken namelijk elke gelegenheid aan om zich te onderscheiden. Mensen willen iets nieuws, iets anders en toch iets gemeenschappelijks. Kuddedieren zijn en blijven we nu eenmaal. Er ontstaan echter zoveel lopen in Nederland dat het een kunststuk is om uniek te zijn en een utopie om het te blijven. Hooguit 1 jaar en dan is het nieuwe idee minstens tien keer gekopieerd. Nieuwe kuddes blijven ontstaan, de meute lacht, de meute beweegt. Geweldig toch. Dertig minuten per dag bewegen is al genoeg om gezond te blijven. Potentiële Kerstmannetjes en Kerstvrouwtjes smeden plannen, gaan lopen, misschien zelfs rennen en zijn gezond bezig.

Dit tij is niet te keren, ik leg me er bij neer en trek mijn zeer traditionele hardloopkleren aan. Niet eens flitsend of hip, maar praktisch, kwalitatief prima en zeer functioneel. Geen toeters, geen bellen, hooguit een reflecterend armbandje om beter zichtbaar te zijn. Ik geniet van het rennen en van mijn omgeving. De Kerstmannenlopen blijven in mijn hoofd spoken. In gedachten zie ik de kudde vertrekken, een grote rode golf met witte plukken deinst op en neer. De betere lopers gaan toch rennen. Het jachtinstinct steekt op. Bij de finish ligt immers een prooi, de gevulde enveloppe, op de winnaar te wachten. Eén Kerstman gooit zijn muts af, de baard volgt. Er komt paniek in de ogen van de voorste lopers. Vervolgens vliegen baarden, mutsen, jassen en broeken door de lucht. Bevrijd van alle ongein wordt de echte innerlijke drang gevolgd en gehuld in vlinderbroekje en singlet wordt er gestreden om de eer. Bij de tweede doorkomst roepen de organisatoren ontzet dat dit niet de bedoeling is. Tegen dovemansoren gezegd. Even niets en dan volgt de rode deinende massa.

Glimlachend om mijn gedachten ren ik het marktplein van ons stadje op. Alle bomen hebben kerstverlichting, een spar met honderden lichtjes staat centraal in het midden, het publiek schuifelt langs kraampjes, een koor zingt kerstliederen, vuurkorven branden en kinderen mogen in de arrenslee mee met de Kerstman. Het enige dat ontbreekt is sneeuw. Ik geniet van het plaatje, wis de Kerstmannenlopen uit mijn gedachten, vervolg mijn route en loop met een blij gemoed het echte Kerstfeest tegemoet.

© hardloopnieuws.nl