Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

In het kielzog van het wielrennen volgt de rest. Natuurlijk, we wisten het allemaal wel, wie zijn kop te ver boven het maaiveld laat bungelen, heeft misschien wel gebruikt. Wisten we het maar zeker, dan was de gespierde rambo met het eindeloze uithoudingsvermogen behalve boven verdenking verheven, ook nog eens de beste. Nu rest ons het schimmige schuiven van advocaten tussen de startblokken. Niet bij alle sporten, maar zodra de olympische ambities of het grote geld in zicht komen kan er klaarblijkelijk van alles gebeuren waar anderen geen weet van hebben. Ineens is ook duidelijk waar de crisis vandaan komt. Tanend vertrouwen, een naïeve kijk op de werkelijkheid, behalve het wielrennen lijkt ook de rest van het sportleven een glibberig landschap tussen bedriegers en wie niet meedoet wordt voor sukkeltje uitgemaakt. De atletiek komt natuurlijk ook nog aan de beurt, voor zover dat nog niet al lang het geval is. Gelooft u nou echt dat Ben Johnson een boef was en de rest die bij hem aan de start stonden niet? Natuurlijk, wie niet gepakt wordt is een engeltje. Zo is het in het verkeer ook. Romeins recht.

Stel je had de keizer verraden. Stel je werd gepakt. De keizer was de man die het voor het zeggen had. Hij had het altijd bij het rechte eind, ook op bochtige wegen. Iedereen die voor verraad gepakt werd ging voor de leeuwen. Duim omhoog, duim omlaag, zo deed een keizer dat. En dan ineens toch die Brutus. Ook dat was Romeins recht. Aan alles komt een eind, ook aan de glans van een opgepoetste overlever van tal van angstige momenten. Macht is nodig voor de orde, maar hoe je het ook organiseert, het eindigt in de shit.

Voor wie over talent beschikt kent elke carrière doorschakelmomenten. Je begint met sporten en zonder al te veel training kachel je alles en iedereen voorbij. Blijkbaar heb je talent. Dan volgt de competitie met anderen die het ook hebben. Eindelijk eens tweede of vierde, topsport gaat om winnen, dit gaat niet goed. Aan de horizon doemt het duiveltje op. Faust! Trainen biedt geen soesa meer, tijd voor toverdrank. Je zou er Gallisch over kunnen worden, maar je kunt je er ook bij neerleggen en recreant worden. Als toeschouwer van topsport laat je verder je gedachten de vrije loop.

De recreant ontstaat uit gebrek aan talent of als product van een andere keuze in het leven. De recreant heeft evenveel plezier in het sporten als de wedstrijdloper. Misschien zelfs meer. Hij of zij is vaak gezegend met een ontoereikende genetische code en kan dus levenslang onderweg blijven zonder ooit ergens te komen. Wat een mazzel hebben de meeste hardlopers toch. Wie merkbaar over talent beschikt gaat een moeilijke tijd tegemoet. Iedereen om hem heen roeptoetert dat het zulke fantastische tijden zijn die hij op de klokken zet. Vooruit dan maar. Op naar de volgende laag in de prestatiepiramide. De keuzes zijn helder : een leven inrichten op trainen en risico nemen of blijven meehobbelen in de recreantenfile. Het feit dat topsport een keuze is maakt dat veel talent onbenut blijft, net als in het echte leven. Bent u langzaam? Hebt u eigenlijk de pest aan competitie en haast? Heeft u geen zin in omerta of andere streken die u moet uithalen om de top te halen? Dan rest voor u de achterhoede.

In die achterhoede is het goed toeven. Het gekrijs van publiek blijft je doorgaans bespaard, het sporten is geen inkomensvoorwaarde en die slechte tijden worden ruimschoots gecompenseerd door een betere gezondheid, een leven buiten de schijnwerpers en het genoegen dat je beleeft aan dat genoeg genoeg is. Blijf gewoon bij een bank werken, in het ziekenhuis of waar dan ook, het biedt allemaal meer rust en zekerheid dan topsport. Toen ik werd opgeleid tot schaatstrainer zei mijn begeleider altijd dat recreanten clowns zijn. Was dat wel waar? Inderdaad zijn recreanten op het ijs langzaam en altijd klaar voor een onverwachte beweging die de toppers de grintbak in kan jagen. Dan die vreselijke mutsen die al je trek in erwtensoep terugbrengen tot indigestie. Toch blijken uiteindelijk de toppers de clowns. Ze verkopen hun prestatieve vermogens aan sponsors en media om ons te vermaken. Dat is pas circus. Verkleed als haai proberen ze de tijd in te halen, het ware clownsbestaan.

Denkt u nu heus dat het na het Armstrontdrama afgelopen is met de dopingperikelen? Nee hoor, er komt nog veel meer. Intussen staat de topsport, net als het bankwezen, aan de rand van een faillissement. Bij topsport weet je nooit zeker of het nep is en geld is niet meer dan een afspraak, beide niet een erg solide basis voor het ultieme geluksgevoel. De recreant boft maar weer. De benen draaien soepel door, ondanks de crisis. Geen afhakende sponsors, die waren er toch al niet. Leve het recreantenbestaan en tijdens de Tour gaan we voortaan gewoon lekker zelf door Frankrijk rijden. Misschien kan het peloton er ook beter een toertochtje van maken. Allemaal tegelijk op de finish af, lekker samen wat eten met een goede wijn erbij en de volgende dag weer. Ik wil best even zwaaien onderweg, want daar gaat het uiteindelijk om in de duursport : onderweg blijven.

Vroeger bestonden er prestatielopers, keurig gegroepeerd tussen wedstrijdlopers en recreanten. Waar zouden die gebleven zijn? Wie wil er nog een broodje kroket?

© hardloopnieuws.nl