Hardloopnieuws

Het grote afzien

Gerard Nijboer onderweg in de Amsterdam marathon

Nijboer soleerde door de straten van het snikhete Athene. Hij moest steeds de gedachte aan uitstappen onderdrukken. „Ik kon het niet maken natuurlijk, ik lag alleen op kop. Ik wist na 32 kilometer wel dat ik zou winnen, maar ik heb nooit zo afgezien als toen. Mijn coordinatie was helemaal weg. Je duwt je lichaam voorover, je gaat. Meer niet. Het voelt als lopen op plankjes met elastiekjes.” Wat ervaren marathontoppers in hun momenten van afzien

Scheel van de pijn
Bert van Vlaanderen liep zijn tweede marathon ruim tien jaar terug in Berlijn. Hij liep het eerste deel op een veel te snel schema. En die tol betaalt elke atleet, of het nu om 5 of 42 kilometer gaat. „Ik ben in de slotkilometers zó kapot gegaan. Bij elke stap trok de pijn van mn tenen tot mijn oren. Na afloop kon ik zelfs de trap van het hotel niet meer op.” Ook hij, Bert van Vlaanderen. De atleet die als geen ander wist wat zuinig lopen was, zag meer dan eens „scheel van de pijn” omdat hij te kwistig met zijn energie smeet. In marathons, maar ook op kortere afstanden. Van Vlaanderen en Stigter kunnen nu lachen om die momenten. „Ik weet,” zegt Stigter, „als geen geen ander wat de gevolgen zijn als je die fouten maakt zoals te snel van start gaan of te denken datje wel een drinkpost kunt overslaan. Ik ben ervaringsdeskundige zogezegd.” En, minstens zo belangrijk te weten, de meeste ervaringen van deze toplopers waren heel mooie. Stigter: „Als álles goed gaat, kun je een ultiem gevoel krijgen in de laatste kilometer van een marathon. Dan schiet je hele leven in een flits voorbij.” Van Vlaanderen liep de slotkilometers tijdens de WK van Stuttgart in 1993 ,,op vleugeltjes”. Hij werd derde. Misschien is het mooiste verhaal over de euforie van de slotkilometers wel afkomstig van Luc Krotwaar. Tijdens de marathon van zijn woonplaats Eindhoven liep Krotwaar, de grootste romanticus onder de duuratleten, de laatste kilometers met de tranen in zn ogen. Een compleet gelukzalig gevoel maakte zich meester van Krotwaar.

Langzame lopen
En waarom liep Stigter in Amsterdam in 2003 toch tot de finish door, ook al had hij het zo slecht? „Omdat het ook iets van magie heeft, om in het Olympisch Stadion te finishen.”Hardlopen doet elke atleet naar vermogen. Hoe beter getraind, hoe
harder het gaat. Maar zelfs de bestgetrainden zien soms scheel van depijn. Hardlopen is plezier, leert trainer en atleet Aart Stigter. Hij weet zelf wel beter. Lopen is soms lijden. Aart Stigter is een aimabel mens. Hij is, zeg maar, hoofdtrainer van de clinics ter voorbereiding op de marathon van Utrecht en brengt in die functie zijn filosofie over het is wat de hardlopen over aan de beginnende atleten. Het kunst van het langzame lopen kan worden genoemd. Want het plezier in het lopen, dat is volgens hem het allerbelangrijkste. Tot zover de trainer Stigter.

Primair reageren
De atleet Stigter is dat pure plezier meer dan eens kwijt geraakt. Omdat hij bijvoorbeeld debeginnersfout maakte te hard van start te gaan. En achter de finish zei hij dan „nooit meer” een marathon te zullen lopen. „Dat meende ik dan ook. Ik wilde het nooit meer meemaken.”Na dè marathon van Amsterdam, oktober 2003, nog. Hij had het heel slecht gehad. Al
plannen voor de volgende marathon, vroeg deze krant met een zeker satanisch genoegen. „Ik betwijfel het,” zei Stigter. „Zoals dit, wil ik nooit meer. Dit was echt niet leuk.” Na de marathon van Frankfurt schold hij ooit alles en iedereen en vooral de medewerkers van de EHBO de huid vol. „Je bent nu eenmaal wat labiel na zon zware inspanning. Als ik net lover de finish kom, ben ik niet het leukste gezelschap. Dan kan ik heel primair reageren.” jaja, het plezier in het lopen. Nu moeten bovenstaande citaatjes met een glimlach worden gelezen. „Je doet het jezelf aan,” keek Gerard Nijboer jaren later terug op rijn helletocht tussen Marathonas en Athene in 1982. Nijboer werd daar notabene Europees tampioen. Maar dat de winnaar geen pijn ,voelt, klopt dus lang niet altijd.

© Utrechts Nieuwsblad.