Metamorfose
De fuik stroomt vol. De speaker maant de lopers om naar het startvak te gaan. Gedrang voor in het veld. De wedstrijdlopers staan als jachtige honden achter de streep. Van uit de achterhoede dringen steeds meer lopers naar voren. Schuin achter me staat een slanke jonge vrouw. Een nieuwe column van Henk van Duuren.
21 januari 2014 (0 reacties)
Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
De fuik stroomt vol. De speaker maant de lopers om naar het startvak te gaan. Gedrang voor in het veld. De wedstrijdlopers staan als jachtige honden achter de streep. Van uit de achterhoede dringen steeds meer lopers naar voren. Schuin achter me staat een slanke jonge vrouw. Paars jasje, het blonde haar nonchalant vastgebonden in een paardenstaartje. Ze luistert via oordopjes naar muziek. Ze lijkt gespannen, haar blauwe ogen kijken strak naar voren en de kaaklijn is niet ontspannen, zelfs enigszins verbeten.
“Ga je de halve marathon lopen?” vraag ik haar, terwijl ik het antwoord al weet door het startnummer dat ze draagt. Verschrikt kijkt ze op, haalt één dopje uit haar oren en trekt haar wenkbrauwen verbaasd op. Ik herhaal mijn vraag en ik krijg het verwachte antwoord. “Is het je eerste, tweede, derde halve marathon?” Het is haar derde marathon en als ze dat zegt kijkt ze er zorgelijk bij. “Er staat wel veel wind vandaag. Ik wil het liefst binnen de twee uur finishen. Dat zit er vandaag niet in, denk ik!”
Ik wil nog een vraag stellen. Het hoeft niet. Het is net of ik een kurk uit een fles heb getrokken. Haar woorden blijven stromen en er komt een prachtige ontspanning in haar gezicht. Ik zie nu ineens hoe verzorgd haar uiterlijk is, hoe sprekend haar ogen zijn en dat ze gezegend is met een stralende lach. De gespannen, stuurs ogende vrouw wordt, al pratend een sprankelende schoonheid. Ze vertelt over haar trainingen, dat ze deze loop al drie jaar op rij doet, haar muziekkeuze, waar ze woont en haar leeftijd. “Dan ben je net zo oud als mijn zoon.” merk ik op. Ze kijkt me eens goed inschattend aan en lacht. Op het moment dat ze iets wil zeggen klinkt het startschot. “Succes!” wensen we elkaar toe en gaan op weg voor het overmeesteren van ruim 21 winderige kilometers.
Het prachtige Twentse land heeft fraaie wegen en die heeft de organisatie dan ook gevonden. De wind is straf en gratis. Af en toe voelt het aan als een duwtje in de rug, dan is het even of je tegen een muur aan loopt. Ik geniet er van en ik hoop de jongedame ook. Thuis bekijk ik de uitslagen en de film- en fotoreportages van de halve marathon van Borne. Ik zie de jonge vrouw op een foto. Haar loop is ontspannen. Op de videoreportage zie ik hoe ze met speels gemak in de finishstraat drie lopers passeert en finisht in 2.03.18. Ze lijkt tevreden vermoeid. Heel mooi om te zien.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Metamorfose
De fuik stroomt vol. De speaker maant de lopers om naar het startvak te gaan. Gedrang voor in het veld. De wedstrijdlopers staan als jachtige honden achter de streep. Van uit de achterhoede dringen steeds meer lopers naar voren. Schuin achter me staat een slanke jonge vrouw. Een nieuwe column van Henk van Duuren.
24 december 2013 (0 reacties)Over hardlopen gesproken
Door Henk van Duuren
De fuik stroomt vol. De speaker maant de lopers om naar het startvak te gaan. Gedrang voor in het veld. De wedstrijdlopers staan als jachtige honden achter de streep. Van uit de achterhoede dringen steeds meer lopers naar voren. Schuin achter me staat een slanke jonge vrouw. Paars jasje, het blonde haar nonchalant vastgebonden in een paardenstaartje. Ze luistert via oordopjes naar muziek. Ze lijkt gespannen, haar blauwe ogen kijken strak naar voren en de kaaklijn is niet ontspannen, zelfs enigszins verbeten.
“Ga je de halve marathon lopen?” vraag ik haar, terwijl ik het antwoord al weet door het startnummer dat ze draagt. Verschrikt kijkt ze op, haalt één dopje uit haar oren en trekt haar wenkbrauwen verbaasd op. Ik herhaal mijn vraag en ik krijg het verwachte antwoord. “Is het je eerste, tweede, derde halve marathon?” Het is haar derde marathon en als ze dat zegt kijkt ze er zorgelijk bij. “Er staat wel veel wind vandaag. Ik wil het liefst binnen de twee uur finishen. Dat zit er vandaag niet in, denk ik!”
Ik wil nog een vraag stellen. Het hoeft niet. Het is net of ik een kurk uit een fles heb getrokken. Haar woorden blijven stromen en er komt een prachtige ontspanning in haar gezicht. Ik zie nu ineens hoe verzorgd haar uiterlijk is, hoe sprekend haar ogen zijn en dat ze gezegend is met een stralende lach. De gespannen, stuurs ogende vrouw wordt, al pratend een sprankelende schoonheid. Ze vertelt over haar trainingen, dat ze deze loop al drie jaar op rij doet, haar muziekkeuze, waar ze woont en haar leeftijd. “Dan ben je net zo oud als mijn zoon.” merk ik op. Ze kijkt me eens goed inschattend aan en lacht. Op het moment dat ze iets wil zeggen klinkt het startschot. “Succes!” wensen we elkaar toe en gaan op weg voor het overmeesteren van ruim 21 winderige kilometers.
Het prachtige Twentse land heeft fraaie wegen en die heeft de organisatie dan ook gevonden. De wind is straf en gratis. Af en toe voelt het aan als een duwtje in de rug, dan is het even of je tegen een muur aan loopt. Ik geniet er van en ik hoop de jongedame ook. Thuis bekijk ik de uitslagen en de film- en fotoreportages van de halve marathon van Borne. Ik zie de jonge vrouw op een foto. Haar loop is ontspannen. Op de videoreportage zie ik hoe ze met speels gemak in de finishstraat drie lopers passeert en finisht in 2.03.18. Ze lijkt tevreden vermoeid. Heel mooi om te zien.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.